Sportcolumn: 'Met humor win je geen wedstrijden'

Micha Jacobs

Een goed humeur is het beste medicijn, zei Pelé, inmiddels 80, nadat vorige week een tumor uit zijn dikke darm werd gehaald en hij na de operatie lachend in een rolstoel in het ziekenhuis van Sao Paulo zat. Hij heeft gelijk natuurlijk: kijk maar eens wat een goed humeur kan doen in de Kuip.

Of omgekeerd: wat chagrijn doet met de sfeer op de Herdgang in Eindhoven.

Nu zijn voetballers misschien wel de meest chagrijnige en humorloze figuren die op deze aardkloot rondlopen; tot op het bot mediagetrainde robots zonder zelfspot die zichzelf en het feit dat ze aardig tegen een bal kunnen trappen veel te serieus nemen. Maar er zijn uitzonderingen natuurlijk. Moet ik er eentje noemen? Marten de Roon. De Roon: 27-voudig international, basisspeler van de meest attractieve club van Italië, Atalanta Bergamo, en deze week weer uitkomend in de Champions League tegen het Zwitserse Young Boys, al kent geen hond hem in voetballanden als Spanje en Duitsland. Dat weet hij zelf ook, maar dat interesseert hem geen reet. Hij steekt er zelf ook de draak mee op Twitter. Dirono, zoals hij op Twitter heet, maakte vorige week een filmpje in de fanshop van Atalanta met als begeleidende tekst: I bet Messi never has to deal with this. Hij was daar om de eerste drie Atalanta-supporters die een shirt van hem kochten te verrassen door niet alleen het shirt te signeren, maar ook door het voor hen te betalen. Je raadt het al: niemand die kwam opdagen. Niemand die hem ook maar enigszins herkende, wat nog te verklaren was door het feit dat hij een mondkapje droeg, maar dan nog. Zet Messi met een mondkapje en een pruik in een fanshop in Parijs en we hebben een rij van de Eiffeltoren tot aan de Arc de Triomphe. Allemaal geënsceneerd of niet: om 19.30 uur vond de filiaalmanager het wel welletjes en smeet hij De Roon zonder pardon naar buiten. Geen dijenkletser, ik geef het onmiddellijk toe, maar waar vind je nog een voetballer als De Roon die het beste maakt van zijn tekortkomingen en daar helemaal oké mee is? Die van de nood een deugd maakt en het voetballeven niet met een korreltje, maar met zes vrachtwagens vol zout neemt? Met humor en sympathie win je geen wedstrijden, dat weet ik ook, maar het kijkt wel een stuk prettiger, vind je niet?

Mario Wisse

Een goed humeur en een sterke (geestelijke) gezondheid zijn goed voor je levensverwachting, maar slecht voor je reputatie. Tragisch leven en – als het even meezit – vroeg doodgaan maken mythes groter.

Daar kan de Club van 27 je alles over vertellen, ware het niet dat de mythische leden het helaas niet na kunnen vertellen. Voor Pelé en zijn familie is het natuurlijk hartstikke fijn dat hij nog leeft.

Maar als beste voetballer aller tijden is hij definitief ingehaald door briljante gek Maradona, die alweer bijna een jaar op Jardin de Bella Vista nabij Buenos Aires ligt.

Zelfs in zijn eigen land is Pelé niet de populairste. Dat is Garrincha, zeker sinds die zich op z’n 49ste definitief richting eeuwige jachtvelden lurkte.

Uiteraard mag De Roon zich niet eens binnen honderd meter van de schaduw van Pelé, Maradona en Garrincha ophouden. Maar hij is een leuke verschijning in een wereld waarin iedereen er een sport van maakt om een exacte kopie van de rest te zijn, inclusief totale afwezigheid van zelfrelativering. De Roons socialmediageintjes zijn misschien niet hilarisch en bovendien compleet gevaarloos, maar zelfs daar zijn we al hartstikke blij mee. In de jaren 70 en 80, toen voetballers nog gewoon zichzelf waren, zou De Roon niet eens zijn opgevallen. Laatst kwam ik via de wonderlijke wegen van YouTube in een dertig jaar oud tv-interview met René van der Gijp terecht, waaruit bleek dat hij ook als voetballer al alles zei wat er in hem opkwam. Gijp had destijds net een Zwitsers avontuur achter de rug, had daar ruzie gemaakt met trainers en was daarom even clubloos. Voor de duidelijkheid: hij was op dat moment een topvoetballer met vijftien interlands, kampioenschappen en meer dan honderd doelpunten op zijn cv. Hij had dus wat te verliezen zou je zeggen, niet in de laatste plaats omdat hij op zoek was naar een club. Sierd de Vos vroeg in het fragment aan hem waarom hij steeds problemen kreeg bij de clubs waarvoor hij uitkwam. Van der Gijp keek hem bloedserieus aan en antwoordde:

“Dat is omdat ze bij iedere club waar ik onder contract stond een trainer hadden.” Het was even stil. Van der Gijp keek De Vos strak in de ogen. En begon ineens op z’n Gijps te gieren. “Een voetballer met zo’n instelling en zo’n kijk op het wereldje zal er nooit meer zijn,” merkte ene Dayne in de comments terecht op.