Bij de politierechter: 'Een oorverdovend geloof'

Nudar (40) ziet eruit als een vrome moslima. Ze draagt een zogenoemde abaya, een traditionele jurk, en een hoofddoek. Op haar glinsterende schoentjes schrijdt ze door het gangpad naar voren en neemt ze plaats tegenover de rechter, haar handen rustend op de handtas in haar schoot.

Dat ze inderdaad een vrome moslima is, kunnen haar buren beamen. Elke avond luistert ze thuis trouw naar haar Koranverzen. Het probleem is wel dat ze dat op zo’n oorverdovend volume doet dat haar Antilliaanse bovenburen er knettergek van worden en inmiddels ongewild ook hele delen van de heilige schrift uit hun hoofd kennen.

Ze hebben al vaker bij haar aangebeld.

Of het misschien iets zachter kan, maar telkens is het resultaat van die verzoeken van korte duur. Dit keer pakken ze het anders aan: ze bellen de politie.

Het is kwart over elf ’s avonds en Nudar doet de deur open gekleed in een badjas en een paar teenslippers. Ze schrikt zich rot wanneer ze de twee agentes ziet en kan zich niet voorstellen dat ze daadwerkelijk voor haar komen. Wat is er aan de hand?

Kut-Nederlanders

Wanneer de agenten de woning betreden is het er stil. Er klinken geen Koranverzen. De agentes vertellen over de reden van hun bezoek, maar Nudar lijkt zich van geen kwaad bewust. Om het welles-nietesspelletje te doorbreken vragen ze naar haar identiteitsbewijs, maar daar werkt Nudar niet aan mee. Dan slaat de sfeer om en toont Nudar zich ineens van een onvermoede kant. Wanneer de agentes haar willen aanhouden, verzet ze zich hevig.

Bij een van de agentes slaat ze de bril van het hoofd en van de ander krijgt ze een pink te pakken die ze hardhandig omdraait. Eenmaal in de boeien en op de achterbank van de dienstauto snauwt ze nog ’kut-Nederlanders’ naar de twee dienders.

Later, op het bureau, zou ze ook haar middelvinger nog naar hen hebben opgestoken.

“Waarom deed u dat nou?” vraagt de rechter.

“Ik wil niet met handboeien,” zegt Nudar. “Maar waarom geeft u dan niet gewoon uw identiteitsbewijs als de politie daarnaar vraagt?”

“Ze moeten mij geen pijn geven,” zegt Nudar.

Haar Nederlands is gebrekkig. In haar verdere antwoord duiken de woorden laptop, woning en badjas met enige regelmaat op, maar de samenhang ontgaat de rechter. Volgens haar advocaat zegt Nudar dat ze inderdaad ’s avonds naar de Koranverzen luistert, maar dat doet ze niet over een geluidsinstallatie, maar gewoon op de laptop en op een bescheiden volume. De bovenburen overdrijven dus. Verder was ze in haar eigen woning en heeft de politie volgens haar niet het recht haar daar zonder goede reden naar haar paspoort te vragen. Ten slotte vindt ze dat de twee agentes haar vernederd hebben door haar in een badjas af te voeren en in de politiecel te zetten.

De rechter fronst. Of de buren overdrijven of niet, dat laat hij in het midden, maar de manier waarop Nudar zich tegenover de agentes, die volledig in hun recht stonden, gedroeg kan hij niet onbestraft laten. Hij legt haar een geheel voorwaardelijke werkstraf op van zestig uur en veroordeelt haar bovendien tot het betalen van de vorderingen die de beide agentes indienden. Inclusief de kosten van de opticien en een immateriële schadevergoeding komt dat neer op een bedrag van 448 euro.

“En misschien moet u toch eens een koptelefoon overwegen,” voegt hij nog aan de uitspraak toe.