Sportcolumn: 'Van bil door Wesley'

Mario Wisse

Toen ik de bal op de camping per ongeluk en enthousiast een natuurgebied in had geschoten, viel mijn oog op nóg een bal. Hij lag ergens tussen glijbaan en wipkip. Omdat mijn kinderen alweer iets anders aan het doen waren, had ik tijd om mijn gedachten even te laten gaan. Dat had alles te maken met wat er op die oude besmeurde bal stond: Euro 96 England.

Daar zat ik weer in een busje van het uitzendbureau op weg naar Gent. De dag ervoor had ik in het huis-aan-huisblad een advertentie gezien met de tekst: Wie wil meer dan 100 gulden per dag verdienen? Ik natuurlijk! Het was bijna zomer en ik had uiteraard weer eens geen cent. Uit het telefoontje bleek dat ik de volgende ochtend om een uur of vijf ergens langs de kant van de weg moest gaan staan, daar zou ik worden opgepikt. Daar stond ik dan met mijn jonge slaperige hoofd in de ochtendnevel, een beetje bang dat ik naar een Parijse achterbuurt zou worden ontvoerd waar ik me onder dwang zou moeten prostitueren. In het busje zaten gelukkig geen pooiers of mensenhandelaren, maar andere gasten van een jaar of 19,20 die ook wel zin hadden in 100 gulden per dag.

Wat ze niet hadden verteld was dat je voor die 100 gulden per dag 17 uur moest werken. Wat ze ook niet hadden verteld was dat we op zo’n beetje elk huisadres op het Vlaamse platteland groene afvalbakken moesten afleveren waarbij je werd aangevallen door valse honden of doorgedraaide flandriens. Van tevoren wist ik ook niet dat het 35 graden zou worden en dat we met zijn allen in een afgeragd studentenhuis moesten wachten tot de ellende de volgende ochtend opnieuw begon. Wat ik mij van die eerste avond herinner is dat we nog net op tijd op een bank vol gaten zaten om met lauwe flessen Jupiler naar Nederland-Schotland te kijken, de eerste wedstrijd van Oranje tijdens het EK van 1996. Nederland zou Europees kampioen worden, dat wist ik zeker.

Het was een rotwedstrijd, net als die oefenwedstrijd tegen de Schotten vorige week. Uitslag: 0-0. In de laatste groepswedstrijd werden we ook nog afgedroogd door Engeland. Maar dankzij een tegendoelpuntje van Kluivert mochten we toch naar de achtste finales. Dat was dat beruchte penaltydrama tegen Frankrijk. Nederland kon naar huis.

Dat deed ik die avond na Neder-land-Schotland zelf ook. Die 100 gulden ging grotendeels op aan de terugreis. Jij hopelijk iets vrolijkere herinneringen aan dat EK van 25 jaar terug?

Micha Jacobs

Ik beleef vooral vrolijke herinneringen aan Nederland- Schotland in 2003, tijdens de play-offs voor het EK van 2004 in Portugal. 1-0 uit, 6-0 thuis, doelpunt en drie assists van een piepjonge Wesley Sneijder. Dus er werd geneukt.

Het feest in mijn studentenhuis ging tot diep in de nacht door, het bankstel stond rechtop in de woonkamer omdat er anders geen plek was om te dansen toen opeens de voordeur openvloog en een van mijn huisgenotes met bloeddoorlopen ogen thuiskwam, met in haar kielzog haar beste vriendin. Mijn huisgenote ging linea recta naar haar slaapkamer, haar vriendin bleef achter in de woonkamer. Toen ze de bank in verticale richting zag, zei ze:

“Volgens mij kunnen we niet zitten.” Ik herinner me dat ik toen iets antwoordde in de trant van:

“Maar in mijn slaapkamer wel.” Voor ik het wist liep ze achter mij aan de trap op, volgde mij naar mijn slaapkamer, deed daar haar kleren uit, zette nog even snel een insulinespuit in haar buik en sprong toen boven op me. Een paar minuten later lagen we afgepeigerd op bed. “Wat was Wesley goed hè,” zei ze terwijl ze het raam opendeed en een sigaretje opstak.

Vijf jaar later gebeurde iets soortgelijks. In 2008 reisde ik in mijn eentje door Zuid-Amerika toen ik aan het begin van het EK in Oostenrijk en Zwitserland was neergestreken in Cuzco in Peru, vlakbij die toeristenmagneet Machu Picchu. Het stikte daar zó van de backpackers, ook van de Nederlandse, dat ik er niet raar van opkeek dat er ook een Nederlands café was, met Heinekenbier en bitterballen. Daar zag ik alle poulewedstrijden van Oranje, die weergaloze potjes tegen Italië, Frankrijk en Roemenië. Door het tijdsverschil zag ik ze vroeg in de middag, na de wedstrijden zwalkte ik over het centrale plein van de stad terug naar mijn hostel terwijl de zon nog hoog aan de hemel stond. Zo ook na de wedstrijd tegen Frankrijk (4-1), waarin Sneijder voor het slotakkoord zorgde door de bal snoeihard via de onderkant van de lat binnen te schieten. In alle euforie was er tijdens die goal al een meisje op mijn schoot gekropen en datzelfde meisje volgde mij naar mijn hostel.

“Ik breng je wel naar je kamer,” zei ze: de rest hoef ik je waarschijnlijk niet uit te leggen. Nu zul je wel denken: wat ben je nou voor een slettenbak? Maar volgens mij worden vooral vrouwen zo geil als boter als Wesley Sneijder heeft gescoord. Vind jij ook niet dat hij veel te vroeg is gestopt?