Bij de politierechter: 'Fietsendief tegen wil en dank'

Het duurt even voordat omstanders op het idee komen om de politie te bellen. Daarvoor is het tafereel veel te vermakelijk. Hilarisch zelfs. Een man rijdt in een scootmobiel, gebukt onder het gewicht van een fiets, zwalkend over straat. In zijn ongecontroleerde slalom rijdt hij eerst de man naast hem van zijn fiets en botst daarna tegen een stilstaande bus aan. De scootmobiel kapseist. De bestuurder belandt languit op straat, bedolven onder de fiets.

Dat is ongeveer het tafereel dat de politie aantreft: twee stomdronken mannen, allebei onder een fiets, met tussen hen in een gekantelde scootmobiel. Het kost de agenten weinig moeite de link te leggen met een eerdere melding. Nog geen uur daarvoor zijn in de buurt twee elektrische fietsen gestolen. Die zaak is bij dezen opgelost. De twee klunzige dieven laten zich weerloos inrekenen.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Te oordelen naar de lucht die samen met beide verdachten de rechtszaal binnenkomt, een onmiskenbare drankwalm, zijn de mannen ook vandaag niet bepaald nuchter. Jan (42), een man met een vlassige snor en het opgeblazen gezicht van een hardnekkige alcoholist, geeft de diefstal ruiterlijk toe. Hij was de man die van de fiets werd gereden. Sinds zijn scheiding gaat het niet goed met hem. Hij werkt niet, hij heeft foute vrienden, een snelgroeiend strafblad en een torenhoge schuld. Daarnaast drinkt hij dagelijks veel meer dan goed is voor een mens.

Dat laatste geldt ook voor Mahinder (52), de man in de scootmobiel. Toen de politie hem van straat opraapte, had hij een alcoholpromillage van 2,76 in zijn bloed, een hoeveelheid waarvoor een volwassen man toch al snel een biertje of twintig moet drinken. Dat zou goed kunnen verklaren waarom hij zich van het hele voorval niets herinnert.

Wrakhout

Volgens zijn advocaat mag Mahinder worden gerekend tot ‘het wrakhout van de maatschappij.’ Hij is iemand voor wie het tempo en de eisen van het moderne leven veel te hoog liggen. Hij zit diep in de problemen en is voor kwaadwillenden een steeds gemakkelijker slachtoffer om misbruik van te maken.

De zaak van de twee gestolen fietsen is daar volgens de advocaat een triest voorbeeld van. Het lijkt een abc’tje: twee fietsen, twee dieven, maar zo simpel is het volgens hem niet. Ook het feit dat er, toen Mahinders scootmobiel omviel, behalve twee blikken bier ook een collectie ‘inbrekersgereedschap’ over straat rolde, zegt volgens de advocaat niets over zijn betrokkenheid bij de diefstal. Integendeel. Het ondersteunt juist zijn theorie dat zijn weerloze cliënt, die niet voor niets aan een scootmobiel gebonden is en die bovendien ook nog eens starnakeltje kachel was, door medeverdachte Jan ongewild als fietsendrager is gebruikt.

“Tuurlijk, lekker makkelijk, schuif het maar allemaal in mijn schoenen...” bromt Jan.

En niet alleen bij Jan valt de pakezeltheorie slecht. Ook de rechter veegt er de vloer mee aan. Mahinders buitensporige alcoholconsumptie kan volgens hem onmogelijk als excuus gelden en ook het feit dat hij in een scootmobiel zit maakt hem, gezien zijn strafblad, allesbehalve weerloos. Voor de diefstal houdt de rechter beide mannen verantwoordelijk. Mahinder krijgt drie weken celstraf waarvan twee voorwaardelijk en Jan, vanwege zijn nog langere strafblad, vier weken cel waarvan drie voorwaardelijk. Met het oog op hun alcoholverslaving krijgen beide heren daarnaast ook een meld- en behandelingsplicht opgelegd.