Bij de politierechter: 'Scannen & rennen'

Nooit meer in de rij voor de kassa. Nooit meer al je boodschappen van je kar naar de band verhuizen, en weer terug. Zelfscannen is het nieuwe toverwoord. Voor de mensen van de oude stempel: met een zelfscanner scan je elk product zelf voordat je het in je mandje, winkelwagen of boodschappentas gooit. De scanner telt alles bij elkaar op. Eenmaal uitgewinkeld hang je het ding weer op z’n plek en pin je het totaalbedrag bij de betaalpaal. Na betaling ontvang je een kassabon die je langs weer een andere scanner haalt om het poortje te openen, zodat je met je volle kar de winkel kunt verlaten.

Ideaal.

Denise (25) reed er zelfs tientallen kilometers voor om, omdat de supermarkten in haar woonplaats nog geen dergelijke ‘scanstraat’ hebben. Samen met een vriendin had ze namelijk uitgevogeld dat het zelfscannen niet alleen gemakkelijk en snel is, maar ook uiterst lucratief. Als je tenminste snel genoeg bent om met twee volle boodschappenkarren tegelijk door het poortje naar buiten te rennen, terwijl je er maar eentje hebt afgerekend.

Geraffineerde wijven

Op haar boezem na heeft Denise een iel en bijna kinderlijk figuur. Achter haar zit haar vader met zijn autosleutels en een pak sigaretten in zijn hand en een mix van bezorgdheid, schaamte en nervositeit op zijn gezicht.

Hoe vaak Denise en haar vriendin de truc uithaalden, dat weten alleen zij, maar in drie gevallen werden ze gesnapt. Drie keer met een kar vol boodschappen met een totaalwaarde van meer dan 1000 euro.

“Weet u wat ik dacht toen ik dit dossier las?” vraagt de rechter.

Denise schudt haar hoofd.

“Wat een stelletje geraffineerde wijven.”

Denise knikt.

Ze ontkent het niet. Ze is er niet trots op, maar ze was het beu om altijd maar haar handje op te houden bij haar vader, zegt ze. Van haar nog jonge leven maakte ze al eerder een indrukwekkende puinhoop, met als grootste molensteen het faillissement van haar eigen kledingzaak, dat haar met een schuld van meer dan 60.000 euro opzadelde.

“Ik heb mijn dochtertje beloofd dat dit nooit meer zal gebeuren,” snikt Denise. “Dit voorbeeld wil ik haar niet geven.”

Behalve aan haar achttien maanden oude dochter deed ze die belofte ook aan haar ouders, die na de winkeldiefstallen de teugels flink aantrokken. Ze namen hun dochter en kleindochter in huis, ze brachten haar schulden in kaart, ze troffen de noodzakelijke regelingen en Denise ging werken in het bedrijf van haar vader; een cateringbedrijf dat de maaltijden verzorgt voor de selectie- en de jeugdspelers van FC Utrecht.

“Met zulke ouders heeft u het wel getroffen, beseft u dat?” vraagt de rechter.

Denise knikt.

“Er zijn ook ouders die hun kind, na alles wat u heeft aangericht, eventjes niet meer zouden hoeven zien,” zegt de rechter, terwijl hij over Denise heen kort oogcontact zoekt met haar vader.

Denise knikt opnieuw.

Haar straf is gelijk aan de eis van de officier van justitie, al vindt de rechter die wel aan de magere kant: een werkstraf van dertig uur. “En dan hoop ik u hier nooit meer te zien,” zegt de rechter. “Maar natuurlijk wel bij FC Utrecht.”