Bij de politierechter: 'Dit proces is een smet op mijn zijn'

Veel keuriger dan Marijke* (66) kom je de verdachten bij de politierechter niet tegen.

Ze is onberispelijk gekleed, haar haren zijn keurig in model geföhnd en haar handen vers gemanicuurd. Haar vriend, die als enige toeschouwer in de zaal zit, is minstens zo keurig, met zijn ruitjesoverhemd, zijn rode broek en zijn nette leren schoenen.

“Ik zou zoiets nooit doen. Nóóit. Zo ben ik niet. Dit hele proces is een smet op mijn zijn,” zegt Marijke in geaffecteerd ABN.

Bij het inparkeren in een parkeergarage heeft zij volgens de officier van justitie een andere auto flink beschadigd, waarna ze er vlug vandoor zou zijn gegaan.

Eerder heeft ze van het OM daarom een strafbeschikking van 500 euro ontvangen, maar die boete weigert ze te betalen. Volgens Marijke heeft ze namelijk helemaal geen schade veroorzaakt en wordt ze er, om welke reden dan ook, door iemand vreselijk ingeluisd.

Marijke is die dag alleen op pad met de BMW van haar vriend. Het is een auto waarin ze zelden rijdt en in een bomvolle parkeergarage blijkt dat al snel een nadeel. Wanneer ze eindelijk een plekje vindt en de auto vooruit wil inparkeren, gaat het mis.

Omdat ze de draai niet in één keer kan maken, wil ze de auto in zijn achteruit zetten, en hem een tweede keer insteken, maar dat blijkt lastiger dan gedacht. Een wildvreemde voorbijganger die ze vraagt de BMW in z’n achteruit te zetten bedankt vriendelijk voor de uitnodiging en maakt zich snel uit de voeten. En dus blijft Marijke het zelf proberen.

Klein kusje

“Telkens wanneer ik gas gaf, bleek dat hij toch niet in zijn achteruit stond en reed ik een klein stukje naar voren,” reconstrueert ze. “Net zolang tot ik tegen dat autootje aan zat. Maar meer dan een klein kusje was het niet. Echt niet.

Ik ben gelijk uitgestapt om te kijken of er schade was, maar die was er niet.”

“Op de foto’s anders wel,” merkt de rechter op. “Die auto lijkt mij toch behoorlijk beschadigd.”

“Maar die auto heb ik ook nooit geraakt!” reageert Marijke fel. “Dat is nou juist het vreemde aan dit hele verhaal.”

Wanneer ze later op basis van het kenteken getraceerd wordt, en op het politiebureau wordt ontboden, krijgt ze daar foto’s te zien van een knalrode auto, terwijl de auto die zij per ongeluk ‘een kusje gaf’ volgens haar toch overduidelijk beige metallic was.

“Beige metallic?” vraagt de rechter op een toon die doet vermoeden dat hij niet direct een beeld heeft bij de omschreven kleur. “En daar blijft u bij?”

“Honderd procent,” zegt Marijke.

“En hoe weet u dat nog zo zeker?” vraagt de rechter. “Het is toch alweer een tijdje geleden.”

“Omdat ik een nagellak heb in beige metallic. Dat is exact dezelfde kleur,” zegt Marijke.

Over Marijkes make-updoos wil de rechter, een man van in de zestig, niet in discussie. Het is haar woord tegen dat van de parkeergaragemedewerker die haar kenteken noteerde. Beelden van de bewakingscamera’s zijn er niet vanwege een tijdelijke storing in het systeem. Dat laatste lijkt Marijkes redding.

“Zonder die beelden is het bewijs voor mij onvoldoende overtuigend,” concludeert de rechter. “Ik moet u dus vrijspreken.”

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.