Nieuw tv-format: bejaardenboksen. Bel Omroep Max!

Micha Jacobs

Ik had niet eens een fles chianti of zo’n volfruitige montepulciano opengetrokken, maar ik zat al weken met mijn hoofd in Toscane; op de Monteaperti, de Colle Pinzuto en de Tolfe die jij, als liefhebber van mannen in lycra op snelle fietsen, uiteraard meteen herkent als de laatste drie onverharde stroken van de Strade Bianche. Morgen gaat hij van start, als eerste grote koers na de coronaslaap. De kriebels die ik normaal gesproken ergens in februari voel, als de laatste oliebol is verteerd (trage stoelgang inderdaad), had ik nu vorige maand toen de ‘coronawielerkalender’ werd gepresenteerd. Mijn hart maakte twee vreugdesprongetjes toen ik naar 1 augustus keek, de dag van de Strade Bianche dus, en 25 oktober, een legendarische Parijs-Roubaix als de herfst zich van zijn slechtste kant laat zien. De koers is terug, zei mijn hart.

Voor zo lang dat duurt, antwoordde mijn hoofd.

Maar dat allemaal terzijde. Zo snel als dat die kriebels kwamen, zo snel werden ze vorige week naar de achtergrond gedrukt. Gebeukt moet ik eigenlijk zeggen, met een welgeplaatste leverstoot. De terugkeer van de koers maakte even plaats voor een andere terugkeer, en dan heb ik het natuurlijk niet over Arjen Robben. Ik zag een filmpje waarin ik Mike Tyson, inmiddels 54, als een beest tekeer zag gaan in de ring, vijftien jaar na zijn afscheid als profbokser en 34 jaar nadat hij de jongste wereldkampioen ooit in het zwaargewicht werd. Met armen als heipalen maaide hij zijn trainer neer, en met een duivelse blik die ik zelden zag.

“I’m back,” zei hij, doelend op zijn comeback in september.

Hoe indrukwekkend zijn stoten en zijn statuur nog steeds zijn: ik had medelijden met hem, zoals ik wel vaker medelijden voel voor atleten die het einde van hun carrière niet willen accepteren. Het leven is vergankelijk, alles gaat een keer voorbij, dus laat het verleden rusten voordat het pijnlijk wordt. In het geval van Tyson zelfs letterlijk.

Op 12 september stapt hij in de ring met Roy Jones Jr., met zijn 51 jaar ook al zo’n boksbejaarde. Is dit soms een nieuwe fetisj, kijken naar rijpe kerels die elkaar de rimpels uit het voorhoofd slaan?

Nieuw formatje voor Omroep Max misschien?

Edwin Struis

Nou, als ik die grote grijze geitenbreier van Omroep Max was, zou ik het wel weten. Dit is een format van formaat, je hebt (g)oud in handen, meteen laten patenteren, voordat John de Mol ermee aan de haal gaat. Ik zie het al helemaal voor me: Ard vs. Keesie, Joop vs. Hennie, Tom vs. Betty, Sjoukje vs. Joan, de mogelijkheden zijn legio. De Televizier-Ringen en Zilveren Nipkowschijven zullen niet aan te slepen zijn.

De twee Rudi’s (Lubbers en Koopmans) samen in de ring lijkt me trouwens ook nog wel een aardige. Wat is dat toch met boksers dat ze op latere leeftijd bijna allemaal een rentree overwegen? Muhammad Ali liet zich in 1980 als 38-jarige zich er ook toe verleiden, twee jaar nadat hij gestopt was. Hij kwam nog net niet met een rood-witte stok en een geleidehond de ring in, maar veel scheelde het niet. Tegenstander Larry Holmes toonde vooral mededogen met zijn opponent, die allang niet meer stak als een bij of fladderde als een vlinder. Ze moesten de vloer onder het canvas onder hem door trekken, anders kwam The Greatest niet meer in beweging. Met boksen had het weinig te maken. In 1999 overwoog Ali nogmaals een terugkeer, maar hij had toen al zoveel last van Parkinson dat we een nieuwe Thrilla in Manila vooral letterlijk moesten nemen. De ultieme rentree op boksgebied staat natuurlijk op naam van George Foreman, die in 1994 als 45-jarige na een pauze van twaalf jaar tot ieders verrassing Michael Moorer (26) vloerde.

En nu kunnen we ons gaan verkneukelen op het weerzien met Iron Mike. Wat bezielt zo’n man? Voor ons misschien een logische vraag, maar van figuren als Tyson, bij wie de meeste hersencellen al zijn verweekt, hoef je natuurlijk geen samenhangend antwoord te verwachten. Misschien wil hij wel weer op orenjacht. Vaak is er bij dit soort gedegenereerden ook altijd gebrek aan geld, dat ze in een vorig leven vergokt, verbrast en/of verspild hebben. En laten we niet vergeten dat Tyson er een dure hobby op nahoudt: hij is naast ex-bajesklant en -verkrachter ook duivenmelker.

Nee, ik ga er mijn wekker niet voor zetten, de nieuwe bijnaam van Tyson kan ik zelf ook wel bedenken: Rusty Mike.