Eberhard van der Laan: humoristisch, begaan en zonder kapsones

Eberhard van der Laan was een lieve man met humor en zonder kapsones. Ik heb een Eberhard van der Laan anekdote die ik vandaag graag wil delen. 

Voor een verhaal over onnodig en dodelijk politiegeweld had ik hem een keer per mail om een reactie gevraagd. Na mijn vrij emotioneel betoog over een Amsterdamse agent die een spoor van geweld door de binnenstad trok uiteindelijk een dodelijk slachtoffer maakte en nog steeds niet op non actief was gezet, had ik mijn telefoonnummer onder mijn mail gezet, niet echt verwachtende dat hij me zou bellen. Ik heb zo vaak een reactie aan het Openbaar Ministerie gevraagd over het niet vervolgen van agenten die onschuldige burgers doodschieten. Ik ben er inmiddels aan gewend geraakt dat de gelederen zich dan heel snel sluiten en niemand commentaar heeft. 

Nu moet ik ook nog even uitleggen dat ik nooit mijn voicemail afluister omdat dat teveel tijd kost en ik liever heb dat mensen òf ophangen (ik zie toch wel dat ze hebben gebeld en kan indien nodig terugbellen) òf een bericht sturen. Er is alleen één vriend voor wie ik een uitzondering maak omdat hij geen mobile telefoon heeft. En dus had ik als welkomst bericht ingesproken: Dit is de telefoon van Mylène. Geen voicemail inspreken maar aub een SMS sturen. Met uitzondering van Sjon uit Leeuwarden want die verkeerd nog in het stenen tijdperk, heeft niet eens een mobile telefoon en kán dus geen SMS sturen. 

Het werkte want ik kreeg vrijwel nooit een voicemail bericht. Maar niet lang nadat ik mijn vurige mail naar Eberhard van der Laan had gestuurd, waarin waarschijnlijk goed te lezen was hoe druk ik me maak over het gebrek aan zelfcorrectie van het Amsterdamse politieapparaat kwam er een voicemail bericht binnen. Even later luisterde ik naar de zachte, beschaafde stem van de Burgemeester van Amsterdam met de tekst: Dit is Burgemeester Eberhard van der Laan. Alhoewel ik me terdege realiseer dat ik niet Sjon uit Leeuwarden ben en ook niet in het stenen tijdperk leef, ben ik toch zo vrij in te spreken. Ik heb de mail gelezen en zou heel graag een reactie willen geven, ware het niet – en dat laffe antwoord wil je zeker niet horen – dat deze zaak nog onder de hamer is en ik er dus geen uitspraken over mág doen. Zodra dat niet meer zo is, kun je me opnieuw benaderen. Het spijt me dat ik niet meer kan doen. 

Ik zat nog zeker een halve minuut met verbazing naar mijn telefoon te kijken. Het was met afstand de meest beleefde, humoristische en oprechte afwijzing die ik ooit heb gehad. Mocht er meer zijn na dit aardste bestaan, dan wens ik Eberhard van der Laan een hele mooie reis toe. Omdat hij een mooi mens was/is.