#metoo in Nederland: al drie handtastelijke theaterdieren ontmaskerd

Nummer één is de in Nederland wonende Vlaamse acteur Jappe Claes, Tot 2014 was hij docent aan de Theaterschool in Amsterdam en tot voor kort acteerde hij bij Het Nationale Theater. Afgelopen maand werd hij ontslagen toen meerdere verhalen over zijn seksueel machtsmisbruik naar boven kwamen.

Nummer twee is Ruut Weissman. Hij is regisseur van de musical Fiddler on the Roof met Thomas Acda. Afgelopen week mocht hij niet naar de feestelijke première van zijn eigen stuk komen omdat acteurs, waaronder Karin Bloemen (zelf slachtoffer van misbruik in haar jeugd), hadden opgeroepen de premiere te boycotten als hij er zelf bij zou zijn.

En nummer drie is de theaterdocent/acteur Anne Buurma. Hij werd in 2000 ontslagen door de Toneelschool van Arnhem omdat hij seks had met de helft van zijn klas. Het contact gebeurde vrijwillig, benadrukken acht studentes die hun verhaal in de Volkskrant doen, maar dat is geen excuus. Vrouwen hebben de neiging seks te hebben met machtige mannen en machtige mannen maken daar mis/gebruik van. Maar als zo’n misbruik makende machtige man zich bevindt in een speeltuin van ambitieuze, onzekere, beginnende actrices is dat te vergelijken met een vos in een hennenhok. Uiteindelijk krijgt hij ze allemaal.

Waarom Claes, Weissman en Buurma – die qua uiterlijk veel weghebben van respectievelijk een pad, een poedel en Pinokkio - hun posities misbruikten om bij vrouwen in het gerief te komen moge duidelijk zijn: van deze mannen ligt geen enkele jonge actrice te woelen in haar meisjesbedje. Oud actrice Michelle Courtens is één van de slachtoffers van regisseur Ruut Weissman en deed haar verhaal onder #metoo. Ze vertelt dat ze, doordat hij haar werkomgeving verpestte met grove seksuele toespelingen en ze hem letterlijk van zich af moest werken, ze niet alleen is gestopt met acteren maar, zoals ze zelf zegt, ‘met terugwerkende kracht lesbisch geworden’.

Courtens legt ook uit waarom niet alleen zij maar ook al die andere vrouwen, zo lang hebben gewacht met het vertellen van hun verhaal en waarom ze destijds niet naar de politie zijn gegaan: “De wet kent geen seksuele intimidatie. Het valt niet te bewijzen, dus hij zal winnen. En dat zou het voor mij nog veel schrijnender maken, want de beste man zou alleen maar gesterkt worden in de gedachte dat hij niets verkeerd heeft gedaan. Een aangifte wordt zelfs ontmoedigd door de politie omdat het een enorm zwaar proces is.”

Ondertussen loopt onze Nederlandse Harvey Weinstein nog rustig (nou ja, rustig is misschien een groot woord) rond. Iedereen weet wie hij is. Hij weet ook dat iedereen weet dat hij het is. En hij weet waarschijnlijk ook al dat hij vroeg of laat met de billen bloot moet (de omgekeerde wereld voor hem). Maar nu nog durft niemand zijn naam hardop te noemen. Ik denk ook dat ik het weet, heb diverse verhalen gehoord, maar ja, ik mag ook niks zeggen. Niet zonder rotsvast bewijs. En dat kan ik nooit hebben. Wat hij valt niet op vrouwen.