André Hazes: 'Ik heb altijd honger maar thuis eet ik'

André Hazes ontvangt Playboy op een plek vol muziekgeschiedenis: in de Wisseloordstudio’s in Hilversum, waar vele wereldsterren, van U2 tot Tina Turner, van Iron Maiden tot Michael Jackson, aan hun platen werkten. Hazes zelf legt momenteel de laatste hand aan Ik Haal Alles Uit Het Leven, zijn derde album. De voorganger Leef werd een hit, de gelijknamige single een nog grotere. Hij is pas 23, maar zijn schouw staat al vol prijzen, waaronder de prestigieuze Edison voor Leef. Hazes ziet eruit als iemand op zijn piek. Hij oogt fit, lacht veel en heeft een sympathieke branie over zich, alsof hij elk moment ‘Kom maar op!’ gaat zeggen. Af en toe neemt hij een slok water. Wáter, ja: Hazes is op een soort dieet, dat zoals elk dieet geen dieet mag heten.

Terwijl jij er toch bepaald niet uitziet als de meeste volkszangers, die vaak ogen alsof ze worden uitbetaald in consumptiebonnen.

De gemiddelde Nederlandse volkszanger ziet eruit of hij net een matras heeft opgegeten, en dat dan in een wit overhemd met een blauw colbertje. Daar wil ik van wegblijven, daar heb ik geen zin in. Ik wilde fit zijn, anders dan de rest. Ik ben ook dik geweest, hoor. Toen ik een jaar of 15 was, woog ik 90 kilo. Toen ik een keer een heel zware griep had, viel ik tien kilo af. Dat voelde beter, dus ging ik trainen, en toen viel ik nog eens tien kilo af. Toen leek ik wel een junk. Dat wilde ik ook niet, dus toen ben ik krachttraining gaan combineren met letten op mijn eten. Ik zit nu even bij de Weight Watchers omdat ik weer zo’n onderlaagje kreeg en ben mijn lichaam aan het reinigen, dus ik drink 20 dagen helemaal niet. Heel pittig, terwijl het pas dag één is. Nee, grapje, het is de zesde dag.

Je bent net klaar met het opnemen van de plaat. Waar gaat het laatste nummer dat je opnam over?

Over een mevrouw die haar eigen lichaam verkoopt. Een keer wat anders dan altijd over de liefde die al dan niet slaagt. Het mag wel een wat rauwer randje hebben. Mijn vader deed dat, maar na hem jarenlang nauwelijks iemand.

Ben je ooit verliefd geweest op een prostituee?

Nee, dat niet. Maar ik heb wel geleefd. Ook voor mijn vriendin Monique heb ik een leven gehad en ik ben overal binnen geweest, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ging met vrienden weleens naar zo’n club, en dan vond ik het soms ook leuk om gewoon aan de bar te zitten en met de gastvrouw te lullen. En ik heb wel eens een vriend horen zeggen toen hij uit de kamer kwam: ‘Ik denk dat ze me echt leuk vindt!’ Dan weet je dat die vrouw het dus heel goed heeft gespeeld.

Als je in deze studio opneemt, ademen de historie en erfenis werkelijk in je nek. Zo word jij eigenlijk elke dag wakker: de muziekhistorie zit al in je naam, hij staat in je paspoort.

Een zegen en een kruis tegelijk. Ik heet André Gerardus junior. Sinds de geboorte van de kleine is híj junior. Ik ben gewoon Hazes en mijn vader zou dan senior zijn. Ik merk dat mensen de naam André Hazes nog steeds weleens verwarrend vinden, maar dat is dan maar zo. En de erfenis, inderdaad: die heb ik altijd gevoeld, en ik heb dat ook zwaar gevonden. En het klopt, het is ook een zegen. De deur staat voor je open, maar eenmaal binnen moet je twee keer zo hard knokken. Ik heb altijd mijn vaders nummers gezongen; als naast mensen als Peter Beense ook iedere b- tot en met z-zanger in Nederland dat mag, dan ik zeker. Maar op een gegeven moment kwam daar kritiek op, dat ik het niet goed deed. En die mensen hadden wel gelijk, het was niet goed genoeg. Dat zie ik nu ook. Maar toen vond ik dat zwaar, al die kritiek. Het was eerlijk gezegd soms een hel. Ik was nog een jongetje en ik vond zelf dat ik het leuk deed, en de mensen om me heen ook. Maar andere mensen kunnen heel lelijk doen, zeker op social media, en als jongetje trok ik me dat enorm aan. Ik kan volgens mij best goed tegen kritiek, maar ik vind het wel belangrijk hoé je het dan zegt. En ik ben eigenwijs, want ik weet heel goed wat ik wil. En waarom ik doe wat ik doe. Veel dingen die ik doe hebben een reden. Er zit een tactiek achter, ook als anderen die niet zien. Ik weet nog dat ik een keer in Vegas was en een foto postte van mijn meisje, dat naakt voor het raam van onze hotelkamer stond. Die heb ik helemaal geblurd, en toen gepost op social media. Mensen zeiden: ‘Hoe kun je dat nou doen, man?’ Maar ik had 7.000 volgers erbij en twee weken later kwam mijn album uit.

 Je realiseerde je ook dat je van die foto een screenshot kon maken en wanneer je die lichter maakte, jouw geblur weer weg was?

Ja, maar dan zag je haar kont. Ze heeft een goede kont, en ik gun anderen ook iets. [Hazes grijnst.]

Jouw vriendin is 16 jaar ouder dan jij. Daar wordt in de pers altijd melding van gemaakt – nu ook weer. Is het vooral de buitenwereld die zich daar bewust van is? Of is haar leeftijd voor jou zelfs een bron van haar aantrekkingskracht?

Ik ben best wel iemand om mee te leven, volgens mij. Ik bedoel: ik ben soms best moeilijk. Als ik iets doe, moet dat voor 100 procent goed gebeuren. En ik hou ook best van een slokkie. Ik denk dat een meisje van 20 dan heel veel huilend naar haar ouders zou gaan. Moon heeft alles al een keer meegemaakt en ze is sterk, en dat spreekt mij aan. Er zijn wel wat verschillen, natuurlijk: ik zou best nog een paar keer per week willen gaan stappen, dat heeft zij inmiddels wat minder. Maar verder speelt leeftijd bij ons geen rol, en blijkt uit die aandacht ervoor eigenlijk vooral dat Nederland best preuts is. Als ze er nou helemaal in elkaar gekreukt uitzag, begreep ik die aandacht nog wel. Maar het is gewoon een lekker wijf.

Je woont nu met haar op een kamp, tussen de kermisexploitanten. Lijken die op artiesten?

Wel qua ritme: alleen maar weg, en echt overal in het land komen. En het grappige is dat ik de mensen van het kamp in het kermisseizoen overal tegenkom. Ik pas er echt goed tussen. Maar dat kermisleven is hárd werken joh, ongelooflijk. Kom ik om twee uur ’s nachts terug van een optreden, staan zij nog een nieuwe wagen te lassen. Die kleine heeft in die zin altijd een toekomst: hij kan gaan zingen, maar ook op de kermis gaan werken.

Jij werkt toch ook hard?

Ik heb vorig jaar 200 shows gedaan, en dit jaar doe ik iets rustiger: doe ik er 130. Ik wil dat verder afbouwen. Omdat ik een verse vader ben, maar ook omdat ik nu in oktober in Ahoy’ ga staan. En dat vul je niet als iedereen je al in elke feesttent heeft gezien. Ik wil ook niet zo’n schnabbelkoning worden. Zo’n artiest, en ik heb er vele gezien, die alleen maar in de kleedkamer op zijn telefoon zit te kijken tot iemand zegt: ‘Je moet op’. Ik wil dat niet, ik wil de mensen die me boeken ook een goed gevoel geven, dus even rondgeleid worden in hun bedrijf en met iedereen een praatje maken. Maar nee, al zullen zij dat niet merken: daar heb je natuurlijk niet altijd even veel zin in. Als je denkt: gaan we weer, en je weet niet meer welke dag het is en in welke plaats je staat, moet je gaan minderen. Stond ik weer in een kippenslachterij, met weliswaar nog een podium, maar met de veren nog op de grond. En ik wil dat iedereen een goede tijd heeft, ook die twee mensen helemaal achterin die niet blij kijken, dus ik maak ook nog steeds de fout me op die twee te gaan concentreren, wat natuurlijk ook veel energie kost. Maar pas als die twee overtuigd zijn, heb ik het gevoel dat ik het goed gedaan heb. Bovendien dronk ik altijd wel twee biertjes. Dat zijn er dan ook weer meteen 14 per week. Dan werkt mijn achternaam ook niet echt mee, hè: toen ik twaalf was werd al overal waar ik kwam een glas bier voor me neergezet, want ja: Hazes.

Wat is jouw verhouding met alcohol?

Ik heb juist de slechte kant gezien, dus ik zou er eigenlijk een afkeer van moeten hebben. Mijn zus heeft dat bijvoorbeeld, die kon er ook niet tegen als ik een keer dronken was. De blik die je dan in je ogen krijgt, die kon zij niet verdragen. Die blik had die ouwe elke dag. Ik laat het nooit zo ver komen als hij: hij kon gewoon twee kratten op een dag wegdrinken. Als ik dat zou doen, werd ik vier weken niet wakker. Of nooit meer. Maar ik vind het wel af en toe gezellig.

Heb je wel een goede dronk?

Nu wel, maar ik had een slechte. Een boze. Ik ben daar eens over gaan lezen, en het bleek te komen doordat ik Bacardi dronk. Dat schijnt door de synthetische samenstelling een delirium-achtige reactie te kunnen opwekken. Dus tegenwoordig drink ik, behalve dan gewoon biertjes, een wodkaatje. En dat gaat prima, hoor.

Hoe gaat de andere verleiding van veel optreden je af: de vrouwen?

Als je een vrijgezelle jongen bent, word je anders benaderd. Ook door mannen, die dan veel sneller met bier naar je gooien. Maar ik kom er voor uit dat ik gelukkig ben met mijn gezin. En natuurlijk zijn er vrouwen die zich opdringen of aanbieden, maar mijn motto is: ik heb altijd honger, maar thuis eet ik. En echt goed ook. [Hazes schiet in de lach.] Ik denk dat ik dit zo formuleer omdat ik nu bij de Weight Watchers zit.

Je gaat in Ahoy’ staan. Waarom Ahoy’, en niet het Ziggo Dome waar vrijwel iédere artiest tegenwoordig speelt?

Ik woon in Rotterdam nu. En mijn vader heeft er 21 keer gestaan, hoe vet zou het dan zijn als zijn zoon Ahoy’ uiteindelijk 22 keer pakt? Ik zit in oktober in die kleedkamer waar ik heel even mocht komen als mijn vader er speelde, om er na een paar minuten weer uitgeschopt te worden. Aan het begin van het concert moesten we dan een paar minuten vooraan gaan zitten, want de eerste nummers was de pers er, en die moesten een foto hebben van het perfecte gezinnetje. Wij vonden er natuurlijk geen zak aan, dus na die paar nummers ging ik meteen weer weg.

Een legendarisch verhaal blijft dat over je vader die in het vliegtuig een medepassagier een mep gaf omdat hij jou had geslagen. Dat wekte een nogal beschermende indruk.

Haha! Rox en ik waren een beetje aan het keten met elkaar, en we hadden kennelijk een paar keer tegen de stoel van die man voor ons getrapt. Die man had daar niets van gezegd, dus wij hadden het niet door. Maar ineens stond hij op, en sloeg mij met zijn krant in mijn gezicht. Mijn ouders keken elkaar aan van: wie gaat opstaan? Mijn moeder had haar punthak al in haar hand, maar mijn vader zei: laat mij maar. Toen sloeg hij op die man in. Maar wat raar was: hij noemde hem ondertussen Adolf Hitler. Terwijl het een Deen was! Ik snap helemaal dat hij die vent sloeg, maar ik snap nog steeds hoe hij bij Adolf Hitler kwam. Toen we landden, moesten we allemaal samen een kamertje in. Mijn vader moest uiteindelijk kiezen: twee weken zitten, of 750 euro betalen. Hij heeft toen 750 euro gestort aan KiKa, en zei: ik ga wel zitten. Maar toen overleed hij, dus nu zit hij langer.

Je hebt met je vader meegemaakt hoe raar roem werkt, en hoe grillig het is. Hij was soms heel succesvol en soms veel minder, en werd bijvoorbeeld weer populair door de documentaire Zij Gelooft In Mij, maar dan opeens ook bij mensen die daarvoor altijd op volksmuziek neerkeken.

Het was natuurlijk met zijn muziek een beetje zoals ook met Abba: dat mensen het goed vinden, maar dat niet hardop durven zeggen. Nu hij is overleden, vindt iederéén hem goed. En na die film opeens ook mensen die hem daarvoor als een zuiplap zagen. Ik heb die film heel vaak gezien. Het gekke is dat ik inmiddels langer zonder hem leef dan met hem. Dus ik heb geen verdriet meer als ik de film zie, ik ben inmiddels meer een fan dan een zoon. Ik draai hem elke dag, echt elke dag. Alles wat ik nog over hem zou willen weten, kan ik uit zijn liedjes halen. Ik weet wel dat het mijn vader is, maar op een gekke manier ook weer niet. Meer mijn voorbeeld. Ik kan het wel heel mooi maken achteraf, maar toen hij leefde was hij er natuurlijk ook nooit. Hij sliép eigenlijk alleen thuis.

Eigenlijk wilde hij zelf een blueszanger zijn.

Hij werd gaandeweg wel iets rauwer, maar zijn bluesplaat was zijn slechtst verkochte plaat ooit. Maar echt een pure smartlappenzanger was hij ook weer niet. Alleen zijn eerste werk, met liedjes over met de kinderen naar de kermis, wat een feest. Daar zakt mijn broek van af, zoals van veel Nederlandse producten uit die hoek. Als ik een accordeon hoor, ben ik eigenlijk al weg. Of carnavalsplaten: snap ik ook niets van. Als ik dat zou moeten zingen, ga ik wel bij de Albert Heijn werken.

Wat zou het alternatief zijn geweest, als je geen zanger was geworden?

Crimineel, denk ik. Haha! Of juist het tegenovergestelde: bij de politie, want ik ben een van de weinige mensen die wel nog respect voor de politie heeft. Nee, dingen verkopen, klokkies of zo. [Hazes wijst op zijn eigen horloge.]

Ben jij materialistisch? Je wekt namelijk niet echt de indruk in een filmpje dat je zelf op social media postte, waar je honden je bank blijken te hebben opgegeten, en jij daar keihard om moet lachen.

Het léék inderdaad onze bank, maar het was die van de honden zelf. Het hondenbankje. We hebben twee pitbulls, en dat zijn de allerliefste honden ter wereld. Maar één van die twee is nogal heftig als ze energie over heeft. Dan gaat ze dingen zoéken om haar energie kwijt te raken. De man van de stoffeerwinkel moet al lachen als hij me weer ziet aankomen. Maar ik kan niet boos zijn op die beesten, ik hou zo van ze. Als Moon en ik in de auto zitten, zitten we soms samen te raden wat ze nou weer gemold hebben. Het enige waar ik pissig om kan worden, is als het de afstandsbediening is. Want die heb je nodig. Maar ik ben niet zo materialistisch, nee. Met kleren was ik altijd wat gemakkelijk, maar ik merk dat ik het leuk begin te vinden als mijn polootjes van Gucci of zo zijn. En ik hou van horloges, een deel van de erfenis heb ik daar in geïnvesteerd. En auto’s vind ik te gek. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn vrouw een Range Rover wil geven, en dat heb ik laatst echt gedaan. En ik sta nog steeds met een harde plasser te kijken als zij daarin wegrijdt, dat vind ik echt te gek.

Grappig, in die documentaire over je vader geeft hij jouw moeder ook een auto.

En die was lélijk! Het gekke is dat mensen nog steeds zeggen dat mijn moeder toen helemaal niet enthousiast was, en arrogant. Maar ze hadden net bonje gehad, en die auto stond al een paar weken op de oprit. Alleen was dat niet gefilmd, dus dat moest opnieuw.

Is jouw leven veranderd sinds je vader bent?

Vooral het leven van Monique. Twee keer per week ga ik er ’s ochtends uit, de rest van de week Moon. Vroeger bleef ik de dag na een optreden altijd liggen tot een uur of elf, maar dat doe je niet meer als je vrouw er al om half zeven uit is.

Wat voor soort vader wilde je zijn?

Ik ben tot nu toe wel de vader die ik verwachtte. Op woensdag heb ik, hoewel ik het een vreselijk woord vind, papadag. Dan ga ik lekker met hem weg, naar de dierentuin of zo. Dat woord ‘papa’ vind ik sowieso raar, dat hoeft hij echt niet tegen me te zeggen op oudere leeftijd.

Nou Stef Bos, daar ga je dan.

Ha! Een heel mooi liedje, hoor. Maar ‘ouwe’ had ook gekund. Ik noemde mijn moeder ook nooit ‘mama’, maar ‘schat’ of zo. Zolang het respectvol is, mag mijn zoon me best ‘ouwe’ noemen, of zelfs ‘pik’. Alleen maar tof. Het is toch mijn vriend?

Veranderden ook je opvattingen over familie niet toen je zelf vader werd?

Het was een heel zware bevalling. De eerste paar minuten was er een kans dat ik ze alle twee zou verliezen. Moon zakte weg, en die kleine ademde niet. Die enorme stress heeft echt iets gedaan in mijn hoofd. Soms zeggen mensen dat ik een heel harde kant heb, maar toen ik die kleine in mijn handen kreeg toen hij begon te ademen, kon de rest van de wereld me niets meer schelen, alleen hij nog. Dat is zo raar: je hebt hem nooit eerder gezien, je ként hem niet, maar je voelt opeens dat je hier je leven voor zou geven. Heftig is dat, hoor, had ik niet verwacht. Voor hij geboren was, voelde ik dat nog niet helemaal. Ik heb een mental coach met wie ik elke week praat, en vertelde hem voor de bevalling dat ik dat raar vond. Moon voelde al heel veel liefde voor ons kind, maar ik nog niet. Ik zei: wat als ik straks niet van mijn kind houd? Wat als ik dat gevoel dat je altijd in films ziet, dat gevoel van ‘kom niet aan mijn kind, pak míj dan maar?’ helemaal niet krijg? Ik ben best egoïstisch van aard, dus het zou zomaar kunnen. Maar toen hij er was, kon in één keer alles me gestolen worden. Ongelooflijk is dat.

Dat je gebrouilleerd bent met je familie, is geen geheim. Dat is voor iedereen vervelend, maar voor ‘de zoon van’, die zich bovendien beweegt in een genre waar het bij uitstek altijd gaat over familiebanden en familiewaarden, zal dat extra pijnlijk zijn. Of niet?

Ja en nee. Het is vervelend dat ik er altijd mee wordt geconfronteerd, maar andere mensen lijken er meer mee bezig te zijn dan ik. Het is al bijna drie jaar aan de gang, ik heb het een plekje gegeven. Als je 23 bent, is drie jaar veel. Maar ik lees soms stukken over uitspraken die ik zou hebben gedaan, terwijl ik me er juist nooit op die manier over uitlaat: ik heb respect, ik hoop dat ze allemaal 100 worden, het zal alleen zonder mij zijn. Familie krijg je, die heb je niet voor het uitkiezen. Als ik denk aan mijn familie, dan denk ik aan mijn neefje, die mijn maatje is en mijn tourmanager, en ik dus meer zie dan mijn eigen vrouw. Zijn ouders spreek ik soms, maar verder is er niks meer aan familie in mijn leven. Ik heb daar vrede mee. Ik focus me liever op wat ik heb. Die kleine, Moon, de sprongen die ik heb gemaakt in mijn carrière. Maar inderdaad: toen de kleine werd geboren kon Monique oneindig veel familieleden bellen, en ik alleen mijn neefje. Dat is wel raar, en dat voel je. Maar ook maar twee minuten.

C.V.

Geboren: 21 januari 1994 te Woerden

2007: Bedankt mijn vriend, duet met samples van zijn vader. Voor Junior is het zijn eerste Top 40-hit (en voor Senior zijn veertigste).

2009: ONM, hij speelt een gastrol in de soapserie als Bram Barends.

2013: Bloed, Zweet & Tranen, jurylid in het SBS 6-programma waarin gezocht werd naar een nieuwe volkszanger.

2013: Eerste editie van Holland Zingt Hazes in Ziggo Dome.

2013: Mijn beste vriend, debuutalbum als solo-artiest.

2014: Ik leef mijn eigen leven, tweede nummer 1-hit voor Junior.

2016: Leef, tweede album.

2016: Rad van Fortuin, presentator.

2017: AFAS Live, eerste soloconcert