Een dier redde mijn leven (longread)

Geit

Waar: Australië

Wanneer: oktober 2009

Het uitgestrekte Australische platteland. De zon brandt. Ver verwijderd van de boerderij waar hij moederziel alleen woont, scharrelt de 78-jarige Noel Osborne wat rond bij zijn koeien. Niets aan de hand, tot hij uitglijdt en wel heel ongelukkig terechtkomt. Noel gilt het uit van de pijn. Hij heeft zijn heup gebroken. Bewegen is onmogelijk, zelfs kruipen lukt niet. Hij schreeuwt om hulp, maar nergens in de wijde omtrek is een mens te bekennen. Wat nu? Noel maakt zich op voor het einde. De dagen zullen gruwelijk heet zijn en de nachten gruwelijk koud. Hij heeft geen eten en geen drinken. Het enige wat binnen handbereik ligt, is een leeg plastic flesje. Uren gaan voorbij. Noel verliest het bewustzijn.

Wanneer hij weer bijkomt, is het nacht. Hij voelt iets warms. Het is zijn geitje Mandy. Altijd schuw, maar nu is ze voorzichtig tegen hem aangekropen. Zo houdt ze hem de eerste nacht warm. De volgende ochtend heeft Mandy nog een verrassing voor Noel. Hij mag haar melken. Zo weet hij net voldoende geitenmelk in het plastic flesje te krijgen om het vijf dagen te overleven. Pas dan wordt hij door vrienden gevonden.

Opmerkelijk: Precies op tijd! De laatste twee dagen was de sterk verzwakte Noel niet meer in staat om Mandy, die al die tijd bij hem bleef, te melken.

Walvis

Waar: China

Wanneer: juli 2009

De 26-jarige Yang Yun is een fanatiek freediver. Dat is iemand die duikt zonder zuurstof, waarbij het de sport is zo lang mogelijk onder water te blijven. Ze neemt fanatiek deel aan wedstrijden. Op een julidag is Yang Yun van de partij in een Chinese dierentuin. Zij en de andere deelnemers laten zich afzinken in een zeven meter diep aquariumzwembad, gevuld met ijskoud water. Daar moeten ze zolang mogelijk zien te verblijven tussen de witte walvissen. Bijna vier minuten houdt Yun het vol. Maar wanneer haar longen lijken te exploderen en ze naar de oppervlakte wil, slaat het noodlot toe. Ze kan niet bewegen! Haar benen zijn verlamd en verkrampt door het koude water. Yun zakt naar de bodem van het bassin. Ze voelt het leven uit haar lichaam glippen. "Ik begon te stikken en dacht: dit is het, ik ga dood.” Maar dan tikt de neus van Mila, een van de witte walvissen, tegen haar lichaam. Net zo lang tot het dier Yuns benen voorzichtig in de bek kan nemen. Zo duwt Mila haar naar de oppervlakte.

Opmerkelijk: Het was kantje boord. “Mila merkte het probleem al op voordat wij dat deden,” vertelde een van de organisatoren na afloop, “ik denk dat dit meisje haar leven aan deze walvis te danken heeft.”

Olifant

Waar: Thailand

Wanneer: december 2004

De 8-jarige Amber Mason geniet samen met haar familie van een heerlijke kerstvakantie in Phuket, Thailand. Elke dag mag ze op de rug van Ning Nong, een 4-jarige baby-olifant, een ritje over het strand maken. Het dier kent haar inmiddels al en strijkt bij elke ontmoeting met zijn snuit zachtjes over haar wang. Zo ook die ochtend. Vanaf hun balkon in het Sheraton Hotel kijken de ouders van Amber goedkeurend toe. Niemand weet dat duizenden kilometers verderop een zeebeving heeft plaatsgevonden. Een dodelijke tsunami rolt richting Phuket.

Dan gebeurt het. Plots trekt het zeewater zich terug, tal van vissen op het droge achterlatend. Mensen beginnen lachend vissen te rapen, zo ook Ambers begeleider. Dan komt Ning Nong in actie. De baby-olifant rent op een drafje het strand op, met Amber op haar rug. De begeleider roept, maar Ning Nong blijft rennen, richting hoger gelegen gebied. Enkele seconden later is daar de tsunami. Met donderend geraas slokt een vloedgolf alle strandgasten op. Ambers ouders, veilig op hun balkon in het hotel, gillen het uit van angst. Hun dochtertje! De ravage is enorm. Het lijkt onmogelijk dat ook maar iemand op het strand het wassende water heeft overleefd. Maar dan zien ze verderop landinwaarts Ning Nong. De baby-olifant waadt traag door het zeewater, dat tot aan de schouders van het dier reikt, met Amber op haar rug. Het lijkt een wonder. Waar de vloedgolf bomen en complete woningen velde, daar ving de kleine olifant de kracht van de tsunami voor Amber op.

Opmerkelijk: Amber is nu 22 jaar oud. Ning Nong overleefde die dag ook de tweede en de derde vloedgolf van de tsunami. Van Ambers avontuur met Ning Nong is een theaterstuk gemaakt. Amber: “Ik zal Ning Nong altijd dankbaar blijven. Dankzij haar waardeer ik het leven meer.”

Varken

Waar: Verenigde Staten

Wanneer: augustus 1998

Jo Ann en Jack Altsman uit Pennsylvania hebben, behalve een hond, ook een hangbuikzwijn als huisdier. Lulu heet het mormel. Ooit door hun dochter ‘tijdelijk’ bij hen gestald, maar uiteindelijk nooit meer vertrokken. Ach, stiekem zijn Jo Ann en Jack best wel gek op het knorrende beest.

Op een dag slaat het noodlot toe. De 61-jarige Jo Ann krijgt een hartaanval. Ze krimpt ineen op de keukenvloer. Niemand om haar te helpen, want manlief is een dagje vissen. De hond blaft en blaft, maar zonder resultaat. Dat is het moment waarop Lulu besluit in actie te komen. Ze neemt een aanloop en rent zo het tuinhek aan gort. Bloedend door alle houtsplinters stormt ze de straat op, om vervolgens midden op de weg te gaan liggen. Auto’s stoppen. Een man stapt uit en loopt bezorgd op het bloedende hangbuikzwijn af. Dan krabbelt Lulu overeind, rent richting tuinhekje, draait zich om en gilt en knort als een bezetene naar de man. Het wonder geschiedt. De man volgt Lulu en vindt haar bazinnetje op de keukenvloer.

Opmerkelijk: Jo Ann onderging een openhartoperatie. Volgens de artsen was het op het nippertje. Was Jo Ann een kwartier later gevonden, dan had ze het niet overleefd.

Papegaai

Waar: Verenigde Staten

Wanneer: september 2011

Middernacht. Gebonk op de deur van zijn appartement; Jack Dukes denkt dat het zijn buurman is, in nood. Snel doet hij open. Het volgende moment vallen twee wildvreemde mannen hem aan. Jack wordt in het gezicht geslagen en over de keukentafel geworpen. Liggend op de grond probeert hij zichzelf opgekruld te beschermen tegen de trappen van beide mannen. Vloekend en tierend eisen ze geld en pillen. Maar dan grijpt Charlie in, de huispapegaai van Jack. De vogel komt woest krassend aan gefladderd. Met zijn vleugels slaat hij een van de indringers vol in het gezicht. Bij de ander bijt Charlie een flinke stuk vlees uit de onderarm. Half struikelend slaan beide mannen op de vlucht. En Jack? Jack is Charlie eeuwig dankbaar. De vogel behoedde hem op zijn minst voor een veel ernstiger pak slaag.

Opmerkelijk: Charlie is echt geen killing bird, aldus Jack tegenover verslaggevers. Als de gevleugelde huisvriend geen inbrekers verjaagt, mag hij zichzelf graag te goed doen aan bananenpudding en gefrituurde kip.

Bulterriër

Waar: WO I, Europa

Wanneer: 1914-1918

De bulterriër Stubby (1916-1926) was de meest gedecoreerde oorlogshond uit de Eerste Wereldoorlog. En dat niet alleen: hij is de enige hond in de geschiedenis die het tot sergeant schopte. Stubby begon zijn ‘loopbaan’ in het Amerikaanse leger als mascotte, maar werd uiteindelijk een volwaardige gevechtshond. In de loopgraven raakte hij gewond tijdens een gasaanval.

Dankzij die ervaring was Stubby in staat soldaten te waarschuwen voor een inkomende gasaanval, door te blaffen en rond te rennen. Ook speurde hij naar gewonde soldaten en wist zelfs een Duitse verkenner te overmeesteren, die stiekem geallieerde loopgraven in kaart probeerde te brengen.

Opmerkelijk: Stubby nam in totaal deel aan zeventien gevechten en raakte twee keer gewond.

Herdershond

Waar: Afghanistan

Wanneer: november 2010

Target (Doelwit) heet de hond van sergeant Terry Young. De herdershond is met recht een oorlogsheld te noemen. Ze overleefde verscheidene bomaanslagen in Afghanistan én schrikte op een legerbasis een zelfmoordterrorist af. Daarmee redde Target naar alle waarschijnlijkheid vele Amerikaanse levens. Zelfs Oprah besteedde aandacht aan deze bijzondere herdershond in haar tv-show. Helaas zit er geen happy end aan dit verhaal. Young nam Target mee naar huis, in Arizona. Daar ontsnapte ze, gewend als ze was om vrij rond te lopen, uit de achtertuin. Een buurtgenoot vond haar en belde het asiel. Daar werd Target door een medewerker verward met een asielhond die afgemaakt moest worden. Een vreselijke vergissing. Toen Young haar kwam ophalen, was het al te laat. De sergeant, vader van drie kinderen, is er kapot van: “Mijn jongste bleef maar roepen: Papa, breng Target naar huis, haal het vergif uit haar lichaam. Ik kan nauwelijks geloven dat zoiets kon gebeuren met zo’n goede hond.”

Opmerkelijk: Ja, het is wrang: Target, de hond die wel een oorlog, maar niet het asiel overleefde.

De ijsbeer en het kitten

Soms redt een dier geen mens maar een ander dier van een wisse dood 

IJsbeer Tuk is de beroemdste bewoner van de Stanley Park-dierentuin in het Canadese Vancouver. Bezoekers drommen in 1983 bijeen rond zijn verblijf, een reusachtige berenkuil. Tuk slaat er weinig acht op, hij ligt heerlijk loom naast zijn met ijswater gevulde bassin. Dan gebeurt het. Een van de bezoekers komt aangerend en gooit een angstig miauwende kitten in de berenkuil, precies in het bassin. Heel even komt het katje nog boven water. Dan zinkt het langzaam naar de bodem. Tuk ziet het vanuit een ooghoek. Loom komt hij overeind. Het publiek gilt. De ijsbeer glijdt in het bassin en duikt. Toeschouwers slaan de handen voor de ogen, het arme poesje! Dan verschijnt Tuk weer aan de oppervlakte, met het katje heel voorzichtig in zijn bek geklemd. De ijsbeer gaat liggen, legt zijn voorpoten beschermend om de kitten heen en begint het droog te likken. Wanneer verzorgers het katje eindelijk veilig weten te bereiken, is het weer helemaal droog.

In december 1997 overleed Tuk, stokoud, op 36-jarige leeftijd. Hij was toen de allerlaatste bewoner van de Stanley Park dierentuin, die daarop de deuren sloot.

Deze kat weet wie gaat sterven

Oscar heet de huiskat van een verpleeghuis voor terminale, demente bejaarden in Providence (Rhode Island), Verenigde Staten. De voormalig asielkat redt geen bewoners, maar weet rond 2015 wel feilloos welke bejaarde binnen een tijdbestek van enkele uren gaat overlijden. Al honderd overlijdens heeft Oscar voorspeld. Hoe? Door op het bed van de betreffende bejaarde te springen. Sterker nog, wanneer de kamer gesloten is, krabt de anders zo schuwe kat luid miauwend aan de deur om binnen te komen. Het dier laat stervenden niet alleen. En dankzij de voorspellende gave van de kat is de verpleging is staat om de familie op tijd in te lichten, zodat ze nog afscheid kunnen nemen. De gave van Oscar gaat zelfs een stapje verder. Wanneer het personeel hem op het bed zet van een patiënt waarvan men ten onrechte denkt dat die stervende is, maakt Oscar zich direct uit de voeten om een andere kamer in te rennen. De artsen geven het toe: Oscar weet beter wie gaat sterven dan zij.

Een wetenschappelijk verklaring voor Oscars gave is niet bekend. Mogelijk neemt de kat bij stervenden geuren waar die mensen niet kunnen ruiken.