/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fpanorama-fallback2.png "https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback1.png")
“He Jens Olde Kalter! Misdaadjournalist.” Ik keek op en zag een brede grijns op een getint gezicht. Type 2Pac. Naast hem in de auto een donkerder gozer. Zonder grijns. “Stap in jongen,” zei De Grijns, terwijl zijn arm naar het achterportier ging om de deur open te doen. Ik twijfelde. Het was midden in een winkelstraat in de Jordaan, op klaarlichte dag. Overal mensen en camera’s. Maar iets zei me dat ik niet die auto in moest. “Hé mannen,” zei ik, “bedankt voor de lift, maar hier om de hoek zit een heel goed café. Goeie broodjes en zo. Ik zie jullie daar.” Een kwartiertje later – het is soms lastig parkeren in die straat – kwamen ze binnen. De Grijns had duidelijk de leiding en nam direct het woord. “Hij wilde echt niet instappen, hè?” zei hij tegen zijn maat, waarbij zijn grijns pas echt tot bloei kwam. Zijn maat hield enkel zijn hoofd schuin en fronste. Alsof hij ‘slim’ wilde zeggen. Onvriendelijk waren de heren zeker niet. De stemming niet onprettig. Toch vroeg ik me af wie deze heren waren, wat ze allemaal hadden uitgevreten in hun ongetwijfeld honderd procent criminele levens. En waarom uitgerekend zij naar dit gesprek waren afgevaardigd door niemand minder dan Ron Nyqvist: tweevoudig moordenaar (voor zover het bekend en bewezen was) en op dat moment en om die reden nog gedetineerd. Ik was bezig met een portret van de Nijmeegs/Bredase topgangster voor wie vele zware jongens het in hun broek deden. Omdat Nyqvist na vele telefoongesprekken, scheldpartijen van zijn kant en bajesbezoek (“doe de groeten aan je schijtbakvriendje Holleeder”) ook wel wist dat ik geen pr-verhaal ging schrijven, had hij deze heren afgevaardigd voor wat pr van zijn kant. Chu Allen heette De Grijns die samen met zijn maat hier aan tafel én met Nyqvist in de gevangenis Nieuwegein had gezeten. “Je kent mij misschien niet, maar ik durf te wedden dat je hebt gehoord over hetgeen waarvoor ik heb gezeten,” zei hij, overigens zonder trots. “Ik ben verantwoordelijk voor de Matrixxmoord in Nijmegen.”
“Oh sjiek,” zei ik, “de moord op die portier begin deze eeuw. Dat ben jij?!” Omdat ik op zo’n moment opeens enorm geïntrigeerd ben doordat degene die zo’n geruchtmakende moord heeft gepleegd tegenover me zit en door het feit zelf, wilde ik er alles van weten. Woord voor woord wist Chu Allen die avond te reconstrueren, waarbij hij geen enkele emotie vertoonde. “Hé, en je hebt dus een zoontje?” vroeg ik. “Los van het leed dat je de nabestaanden van de portiers aan hebt gedaan, heeft je zoon het 14 jaar zonder je moeten stellen. Was dat het nou waard? Vanwege je gekrenkte ego?” Die vraag kon hij prima verteren. “Tja, achteraf niet natuurlijk. Haal je nooit meer in. Maar weet je, ik heb ook echt wel goeie tijden gehad daarbinnen. Met name dankzij Ron. Het was iedere dag schuddebuiken van het lachen met hem in ‘De Duikboot’, zoals we de vleugel in Nieuwegein noemden waar we samen zaten. Je kon daar door het raam flirten met de chickies buiten en we deden dagelijks complete toneelstukken van tvseries.
@backlink(233527)
Die deden we dus na. Wist je trouwens dat bijna alle bewaarders bedelden om een Golden Glory (Vechtsportteam van Nyqvist, JOK) trainingspak?” Of ik al deze anekdotes graag wilde meenemen in mijn verhaal voor Panorama, was eigenlijk de bedoeling van ons gesprek daar in de Jordaan. En als ik me niet vergis heb ik dat voor een deel zeker gedaan. Later sprak ik Chu Allen nog weleens aan de telefoon. Bijvoorbeeld nadat ik had gehoord dat Nyqvist woedend was omdat hij nog geld kreeg van de uitvoerend directeur van Golden Glory. Die zou in de ogen van Nyqvist de kluit hebben bedonderd. En dus kwamen er twee donkere heren op kantoor langs bij de beste man, en legden hun pistolen op tafel. Later toen ik dit verhaal hoorde, belde ik Chu Allen. “Ik ving iets op over een bezoek van twee donkere gasten die bij die vechtsportman op kantoor langs gingen. Wapens erbij en alles. De omschrijving van de heren deed me aan jou en je maat denken. Kan dat kloppen?” Even stilte, toen een bulderende lach. “Ach je moet niet alles geloven wat je hoort, maar we spreken elkaar nog wel een keer.” De laatste keer dat dat gebeurde was bij de begrafenis van Ron Nyqvist, en telefonisch sprak ik hem nog toen die reportage over Nyqvist er daadwerkelijk van kwam. Vorige week, ruim drie jaar na de dood van zijn vriend Nyqvist, staat Churisan ‘June’ Allen zelf op de cover van Panorama. Vermist, vermoord, of allebei. Beter dat ik destijds niet bij hem in de auto ben gestapt.