60 jaar Studio Sport: het beste is eraf

Ha die Davidse!

Ook jij nog gefeliciteerd met de zestigste verjaardag van Studio Sport. En, was de taart op schoot lekker? Terwijl BN’ers vorige week moeiteloos hun favoriete Studio Sport-moment ophoestten, breek ik er nog steeds mijn hoofd over. Want wat is dat eigenlijk, een Studio Sport-moment? Is dat niet gewoon sportgeschiedenis die toevallig door Studio Sport werd uitgezonden omdat zij nu eenmaal de rechten hadden? Zoals je je favoriete Champions League-moment ook niet kunt toeschrijven aan dat gelul van René van der Gijp en Dick Advocaat bij Veronica?

Natuurlijk dacht ik aan dat doelpunt van Dennis Bergkamp tegen Argentinië, de gouden medailles van Epke Zonderland, de volleybalheren en Ellen van Langen en aan Nederland-Spanje in Brazilië, maar als die waren uitgezonden door SBS6 of voor mijn part Nickelodeon, dan waren ze net zo memorabel geweest. Niks ten nadele van het vakmanschap van de makers trouwens, iets waar een coryfee als Mart Smeets altijd prat op ging als hij weer eens bij Olympische Spelen was geweest. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar hij bedoelde eigenlijk dat wat Studio Sport maakte alleen door Studio Sport gemaakt kon worden. Daar kan ik hem met de financiële middelen die de publieke omroep leverde alleen maar gelijk in geven.

Ik schrijf bewust in de verleden tijd, want het geld bij de NPO is op en het monopolie op Olympische Spelen is de NOS sinds de laatste Winterspelen in Pyeongchang kwijt. Terecht zeg ik, met die vreselijke toneelstukjes in bijvoorbeeld Rio de Janeiro, met die gouden, zilveren en bronzen Christusbeelden nog vers in het geheugen. Tot en met de Zomerspelen van 2024 in Parijs (wist je niet, hè?) kijken we naar het commerciële Eurosport waar we, hoop ik, sport gaan zien in plaats van oud-atleten die zowel op mediatraining als toneelles zijn geweest. Ik vind Studio Sport eigenlijk maar een belegen zooitje, als ik heel eerlijk ben. Een sportprogramma dat met korfbal, volleybal en badminton maar niet van zijn spruitjeslucht af wil komen. Maar wat moet je ook verwachten van een programma dat bijna pensioengerechtigd is? Mag ik dat zeggen?

Beste Jacobs,

Dat mag jij zeggen, maar een Studio Sport-moment is natuurlijk niet één op één hetzelfde als een sportmoment. Let je even op?

Het sportmoment is de door een massieve mist geteisterde Amstel Gold Race van 2005, waardoor de NOS nauwelijks live-beelden kan uitzenden. Het Studio Sport-moment is de steeds wanhopiger wordende Mart Smeets die op de top van een spookachtige Cauberg het onmogelijke probeert te presteren door de extreem zwijgzame Joop Zoetemelk de hele uitzending vol te laten lullen. 

Het sportmoment is de oersaaie Tour de France-etappe van 12 juli 2009. Kopgroepje, kasteeltje, hergroepering, massasprint. Het Studio Sport-moment is de eerste vraag die Mart Smeets diezelfde avond in De Avondetappe aan de loensende cabaretier Guido Weijers stelt: “Ik kijk jou nu recht aan. Zie jij mij ook?”

Het sportmoment is het optreden van de tennissers Robin Haase en Julien Rojer als dubbelpartners op de Olympische Spelen van 2012. Het Studio Sport-moment is de manier waarop Mart Smeets in zijn dagelijkse praatprogramma de op Curaçao geboren Rojer bij zijn publiek introduceert: “Een echte Antilliaan. Alle portemonnees weg, jongens!”

Het sportmoment is de onfortuinlijke renner die tijdens Parijs-Roubaix van 2011 een bocht mist en frontaal tegen een stenen muur aan rijdt. Kermend van de pijn en met zijn hand op zijn gebroken sleutelbeen ligt hij op de kasseien. Bloed gutst uit zijn knie. Het Studio Sport-moment is het commentaar van de altijd empathische Mart Smeets: “Ja oen, je moest naar rechts!”

Het sportmoment is een internationale snelwandelwedstrijd. Het Studio Sport-moment is de wervende aankondiging van Mart Smeets: “Snelwandelen. Daar zijn kampioenschappen in. En daar doen Nederlanders aan mee.”

Je merkt het misschien al een beetje aan de Studio Sport-momenten die mij het meest helder voor de geest zijn blijven staan: mijn hoogtepunten hebben stuk voor stuk Mart Smeets in de hoofdrol. Met de nieuwe garde heb ik niks. Niet met Dione de Graaff, niet met Jeroen Stomphorst, niet met Herman van der Zandt en niet met Henry Schut.

Mag ik dat zeggen?