Een relatie met een seriemoordenaar: ‘Je was lekker bang, hè?’

Na zijn vervroegde vrijlating zoekt ze hem op en bloeit er een relatie op tussen de twee. Haar leven met seriemoordenaar Hans van Zon beschrijft ze nu in het boek Jarretels voor een seriemoordenaar.

Omdat Coby een reutelend geluid gaf en zij móest sterven, nam hij uit de keuken een mes. Als een waanzinnige begon hij op haar in te steken. Toen het geluid niet verstomde, sneed hij haar polsen door en plantte het mes in haar rug. Tussen de bedrijven door trachtte hij nog geslachtsgemeenschap met haar te hebben. 

Loes Leeman groeit op in het Utrecht van de jaren zestig, een tijdperk van de nozems, het afzetten tegen de gevestigde orde en de seksuele vrijheid. Een opwindende tijd om in op te groeien. “Hans woonde bij mij op de hoek en was een fascinerende verschijning. Hij had een schitterende Vespa-scooter, die erg veel indruk op me maakte.” Hans woont met Caroline, een van oorsprong Italiaanse vrouw. “Samen praatten ze Engels op straat en dat was in de Utrechtse volkswijk Lombok heel bijzonder. Hans was heel gek op haar, sloofde zich enorm voor haar uit. Ze liep echt te koketteren buiten. Ik was stikjaloers op Caroline, wat een vreselijk mens vond ik dat.”

Hans krijgt gratie

Van Zon wordt in 1969 tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld. In de gevangenis ontmoet hij Riet van den Brink, een groepsleidster in de Psychiatrische Observatiekliniek in Utrecht. Ze trouwen tijdens zijn detentie. Wanneer Hans in 1986 gratie krijgt en dus vervroegd vrijkomt, voegt hij zich bij zijn vrouw Riet die in het Groningse dorp Wirdum woont. Loes is op dat moment aan het afstuderen aan de School voor de Journalistiek en een interview met de vrijgelaten seriemoordenaar Hans van Zon lijkt haar een ideaal idee voor de afstudeeropdracht. Ze besluit Van Zon een brief te schrijven, met de wens om iemand te interviewen over tbs. “Dat hele tbs-verhaal interesseerde me helemaal niet. Ik wilde antwoorden over zijn gepleegde delicten en zijn motieven. Hans kreeg na zijn vrijlating enorm veel persaanvragen binnen, waar hij geen gehoor aan gaf. Ik besloot om het op een andere manier te doen.” 

Loes probeert Van Zon op een menselijke manier te benaderen en hem te paaien. Ze geeft in de brief te kennen dat ze Hans kent uit de periode vóór zijn delicten. “Ik kreeg een brief terug van Riet. Hans is getroffen door jouw brief, schreef ze. Laat maar zien wie je bent en wat je wilt. Dat was mijn opening.” Na wat briefverkeer belt Hans van Zon haar op. 

Na de eerste aftastende vragen begon Hans me letterlijk de kleren van het lijf te vragen: “Wat heb je aan? Hou je van sexy lingerie? Zit je lekker met jezelf te spelen?” Ik schrok van zijn vragen. Hij werd wel heel snel intiem. Ik vond hem ronduit onbeschoft, maar durfde hem niet terecht te wijzen of mijn afkeer te laten merken. Ik vertelde dat ik iets luchtigs aanhad, hoewel dat niet zo was. Hij wilde steeds meer weten, wat mijn gevoelens waren, of ik alleen woonde, hoe ik met vrienden omging, hoe ik eruit zag. Of ik van pijpen hield.

Er volgen meer gesprekken aan de telefoon, maar de inhoud wordt wat anders dan Loes zich had voorgesteld. Hans is vaak onder invloed van drank en probeert de grenzen op te zoeken bij haar. “Hij was heel direct en grof, soms werden de gesprekken ook intiem.” Als de gesprekken niet over seks gaan, citeert Hans strofes uit gedichten of mooie volzinnen uit boeken. “Als hij een schrijver of een gedicht citeerde, dan raakte me dat enorm. Ik was onder de indruk van zijn woorden, ook al besefte ik dat hij het uit zijn hoofd geleerd had. Soms vertelde hij waar hij de tekst vandaan had, soms ook niet. Als hij het niet vertelde, zat ik me rot te zoeken waar hij het in godsnaam vandaan had. Eigenlijk was het een hele ongeletterde man. Ik vermoed dat hij zich altijd heeft geschaamd voor het feit dat hij nooit heeft kunnen studeren.” 

De gesprekken over seks leiden tot telefoonseks. Hans wil Loes graag ontmoeten, maar ze is huiverig voor een ontmoeting en schuift dat zo lang mogelijk voor zich uit. “Ik zat toen in een constante strijd tussen fascinatie en afkeer. En of ik het verhaal ooit zou kunnen bemachtigen. Ik was een soort speelbal, hij speelde met me. Hij dacht een lekker dom wijffie, die pak ik wel in. En ik was als vrouw geïnteresseerd in hem, dat vond hij interessant.” Maar altijd speelt die weerzin over de moorden bij haar op. “Hoe kan een mens in staat zijn om zulke brute en gewelddadige moorden te plegen? Zo gewetenloos. Ik kon hem nooit als een normaal persoon zien.” 

Lees het in Panorama!

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele artikel van Bart van Woudenberg lezen? Bestel Panorama dan HIER, of haal 'm in de winkel