Noel Gallagher: supersonische schoft

Een zomerzonnetje schijnt boven Knebworth House, een prachtig landgoed in het Engelse graafschap Hertfordshire. Voor het eerst jaren ontvangt het landhuis weer concertbezoekers in de achtertuin. Sinds de jaren zeventig heeft een illuster rijtje wereldsterren opgetreden op Knebworth. Na een concert van Genesis in augustus 1992 blijft het echter vier jaar stil op het schilderachtige landgoed. Dit weekend – zaterdag 10 en zondag 11 augustus 1996 – zal een eind komen aan die stilte. Op beide dagen staat een concert gepland. Er zijn ruim 250.000 kaarten verkocht. Voorts staan ongeveer zevenduizend geluksvogels op de gastenlijst. Nooit eerder weet een artiest zo’n grote mensenmassa naar Knebworth te lokken. En het hadden er nog veel meer kunnen zijn: in totaal hebben zo’n 2,5 miljoen Britten geprobeerd een toegangskaartje te bemachtigen. 

Om de concerten in goede orde te laten verlopen, werkt meer dan drieduizend man personeel zich drie slagen in de rondte. Backstage genieten zij die een plekje op de gastenlijst gegund zijn van een overdaad aan drankjes en hapjes. Daarnaast kunnen ze poseren voor portretschilders en zorgen ook goochelaars voor het nodige vermaak. Tevens krijgen ze speciaal voor dit weekend vervaardigde verrekijkers uitgereikt: de vips moeten de show straks uiteraard wel naar behoren kunnen volgen. Natuurlijk is dit alles op kosten van de hoofdact van ’t weekend: Oasis. De immense populariteit van de vijfkoppige band uit Manchester is, vooral in thuisland Groot-Brittannië, vergelijkbaar met de Beatles-gekte dertig jaar eerder – al zouden zelfs The Beatles wellicht jaloers zijn geweest op die 2,5 miljoen aanvragen voor concertkaartjes. 

Sinds 1994 scoren Paul ‘Bonehead’ Arthurs (gitaar), Paul ‘Guigsy’ McGuigan (bas), Tony McCarroll (drums) en de immer kibbelende broers Liam (zang) en Noel Gallagher (gitaar) hit na hit. Zonder Noel had de band het waarschijnlijk nooit geschopt tot Knebworth. Als voornaamste tekstschrijver is hij verantwoordelijk voor de hits. En dat terwijl Noel niet eens bij de oprichting van de band betrokken is. Zijn jongere broer Liam richt de groep in 1991 onder de naam The Rain op. Noel reist op dat moment de wereld rond als roadie voor de eveneens uit Manchester afkomstige band The Inspiral Carpets. Hij verdient z’n geld met het bouwen van drumsets en stemmen van gitaren, maar werkt ondertussen aan het schrijven van nummers. Voor inspiratie hoeft hij niet ver te zoeken: het zijn de bands uit Manchester die aan het begin van de jaren negentig de hitlijsten bestormen. Happy Mondays, The Charlatans en vooral The Stone Roses. Eenmaal terug in Manchester sluit hij zich aan bij The Rain en direct drukt hij zijn stempel op de groep. Ten eerste overtuigt hij z’n bandgenoten onder de naam Oasis verder te gaan. Een naam die Noel naar verluidt ontleent aan een zaal waar de ‘Carpets’ op hebben getreden. Voorts blaast hij het repertoire van Oasis nieuw leven in met de nummers die hij al geschreven heeft. De doorbraak volgt als Alan McGee – eigenaar van het succesvolle en onafhankelijke label Creation Records – de band in mei 1993 ziet spelen. Hij denkt dat Oasis’ muziek en Noels teksten velen aan zullen spreken en legt de band vast.

Jeugdige bravoure: Supersonic

Bravoure, brutaliteit en jeugdige hoogmoed. Deze termen dekken het imago dat Noel met Oasis wil uitstralen. Het zit allemaal verpakt in de allereerste single Supersonic, uitgegeven in het voorjaar van 1994. Het nummer komt in de Britse hitlijsten niet verder dan de 31ste positie. Desalniettemin zal de bijna vijf minuten durende plaat (de radioversie is wat ingekort) uitgroeien tot een favoriet van fans, de muziekpers én de band zelf. De eerste regel is direct raak. Vol overtuiging en branie zingt Liam de door zijn oudere broer gepende tekst: “I need to be myself, I can’t be no one else”. Tezamen met de haast verslavende gitaarriffs blijft Supersonic gegarandeerd een tijdje in het hoofd hangen. En dat terwijl Noel het nummer in slechts enkele minuten geschreven schijnt te hebben. Bij de single verschijnen twee videoclips: in de op YouTube tientallen miljoenen keren bekeken Britse versie zien we Oasis het nummer ten gehore brengen op een dak nabij het Londense treinstation King’s Cross. In de wat meer abstracte Amerikaanse clip zien we de band onder andere over een snelweg rijden. Door de jaren heen heeft de plaat aan populariteit gewonnen: Supersonic krijgt in 2019 alsnog een randje van platina aangemeten. Voorts is een veelgeprezen documentaire uit 2016 Oasis: Supersonic getiteld.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Lees het in Panorama

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele verhaal lezen? Bestel de nieuwe Panorama dan HIER, of haal 'm in de supermarkt.