/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fpanorama-fallback2.png "https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback2.png")
Sinds augustus 2017 is de Alkmaarder vrij, maar een woning heeft hij nog niet. Schuld van de reclassering. “Er wordt niks geregeld. Bij niemand niet!”
Op 4 augustus 2017 komt Henk Machielse vrij na een lange straf wegens moord. Als hij door de gevangenispoort loopt, krijgt hij een handdruk en een blauwe vuilniszak met zijn spullen mee – en daar staat hij dan. Zonder huis en uitkering. “Ik werd opgehaald door mijn kinderen. De eerste dag heb ik meteen een adres proberen te regelen voor een uitkering, maar dat is moeilijk,” vertelt Henk als hij met zijn zoon van 16 plaatsneemt in het cafégedeelte van het Mercure Hotel in Amsterdam.
Henk is een kleine sterke vent. Stevige handen, wat tattoos, twee oorringetjes en kort stekeltjeshaar. Geboren en getogen in de Alkmaarse volkswijk het Rooie Dorp. Zijn vader was visser, zijn moeder woonwagenbewoner. We bestellen koffie en Henk praat in snelle zinnen die er soms - door zijn longemfyseem - als het ware uitgeperst worden. Hij vertelt verder over zijn eerste dag dat hij uit de bajes was: “’s Avonds zijn we uit eten gegaan bij Van der Valk en was er een familie- feestje met mijn schoonzoon als zanger. Gezellig met drankjes erbij. Die eerste dag sliep ik bij mijn zoon.”
Binnen twee dagen moest Henk zich melden bij de reclassering. “In het begin moet dat elke week, daarna om de veertien dagen voor urinecontrole, want ik heb vijf jaar lang een alcohol- en drugsverbod. Er is bij mij helemaal geen aanleiding voor geweest, maar ze hebben het gewoon opgelegd. Vóór mijn detentie heb ik een keer een snuifje en een borreltje gehad. Ik slaap hier en daar bij familie, maar dat is niet de optie. Reclassering is verplicht om je te helpen, maar ze gaan er gewoon glad overheen. Alle ex-gedetineerden hebben daar last van. Ik kan bij het Leger des Heils of Exodus (zorg voor ex-gedetineerden, red.) gaan zitten als inschrijfadres, maar ik ga toch niet tussen de junks en alcoholisten liggen? Ik heb een alcohol- en drugsverbod! Nazorg vindt dat ook geen optie, maar dan kom je weer bij de reclassering en zeg ik: of zorg ervoor dat ik naar Spanje kan gaan of zorg voor een huis in Nederland. Ik voel me gewoon machteloos, want je loopt maar te zwerven en te doen. Je kunt je rust niet vinden, maar ze leggen je wel allerlei verplichtingen op.”
/%23source%2Fpanorama%2Fuploads%2F2017%2Fnovember%2F1105006411-d59b90ea.jpg)
Liquidatie om 40 kilo wiet
Terug naar de veroordeling. Op woensdagavond 13 december 2006 is Michel Schuurman uit Velsen-Noord met kennissen aan het kaarten in café Scheiwijck in Beverwijk als er plotseling twee gewapende mannen de kroeg binnenstormen. Ze lopen direct op de 37-jarige Schuurman af en bevelen hem zijn handen omhoog te doen. Hij wordt van dichtbij doodgeschoten. In april 2007 houdt de politie acht verdachten aan. Schuurman zou 40 kilo wiet geript hebben en wil geld noch drugs teruggeven. De wiet behoort volgens justitie toe aan een Nederlands-Marokkaanse drugsbende. Twee mannen zouden vanuit Alkmaar naar Beverwijk zijn gereden en met schietklare wapens het café zijn binnengegaan.
De rechter oordeelt dat het gaat om een ‘kille afrekening, midden in een café met nietsvermoedende gasten’. De twee schutters krijgen ieder zestien jaar en komen na tweederde van hun straf te hebben uitgezeten in 2017 vrij. Henk: “Ik ben veroordeeld voor liquidatie, maar heb het altijd ontkend. Iedereen zegt dat het Marokkanen waren, maar één man, Arjen Kaale sr. (in 2014 overleden, red.) zegt dat ie mijn stem heeft gehoord. We zijn alleen veroordeeld op basis van het verhaal van die Kaale.”
Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele artikel van Roel Janssen over Henk Machielse lezen? Bestel Panorama dan hier, of lees het op Blendle.