Zó ronselt de drugsmaffia havenarbeiders: 'Hij wist waar mijn zoon voetbalde'

“Nee, geen naam.” Taxichauffeur Willem* uit Spijkenisse denkt niet graag meer terug aan de tijd dat hij de kost verdiende als logistiek medewerker in de Rotterdamse haven. “De eerste jaren gingen nog wel. Hard werken, een prima salaris en veel kameraadschap. Rotterdammers onder elkaar, het hart op de tong.”

Tot die dag twee jaar geleden dat de Spijkenisser een uitsmijter ging eten bij een bekend restaurant aan de Hormuzstraat op de Rotterdamse Maasvlakte. “Ik zat er alleen, zoals ik wel vaker deed. Ik had mijn werkkleding met bedrijfslogo nog aan. Opeens komt er een vent bij me zitten. Een collega dacht ik. Hij was niet onaardig, al vond ik het wel vreemd en brutaal dat hij zomaar bij me aanschoof. Het gesprek werd al snel ongemakkelijk. Of ik iets wilde bijverdienen. Het zweet brak me uit. Ik kende de verhalen. Dit was dus zo’n ronselaar uit het drugsmilieu. Hij wist dingen over me. De auto die ik reed, de vereniging waar mijn zoon voetbalde, mijn clubliefde voor Sparta. Ik wist meteen: wegwezen. Weg uit deze fuik. Ik heb het geluk dat ik nooit meer iets heb gehoord. Maar dat kan helaas niet iedereen zeggen.”

Hoewel Willem het werk in de haven dus achter zich heeft gelaten (“Had niets met het incident te maken, hoor”) spreekt hij nog wel eens oud-collega’s. Zuchtend: “Het is alleen maar erger geworden. De tijd van voorzichtig polsen of iemand iets wil bijverdienen, is voorbij. Ik hoor verhalen over bedreigingen, intimidaties en zelfs ontvoeringen. Het is al zo erg dat er speciale weerbaarheidscursussen worden gegeven, compleet met rollenspel. Het moet toch niet veel gekker worden. Zo weet ik inmiddels dat het in werkkleding naar een café of restaurant gaan uit den boze is. Dat is twee jaar geleden dus ook mijn fout geweest.” Willem heeft inmiddels een vermoeden hoe de ronselaar persoonlijke dingen over hem wist. “Ik was een beetje te openhartig geweest op Facebook.”

‘OPEENS KOMT ER EEN VENT BIJ ME ZITTEN. OF IK IETS WILDE BIJVERDIENEN. HET ZWEET BRAK ME UIT. HIJ WIST DINGEN: DE AUTO DIE IK REED, DE CLUB WAAR MIJN ZOON VOETBALDE...’

Dan maar kwaadschiks

Het verhaal van Willem staat inderdaad niet op zich. De internationale drugshandel kan niet zonder medewerking van binnenuit. In de havens van Rotterdam en Antwerpen worden tonnen aan cocaïne ingevoerd, een business waarin miljarden omgaan. De belangen zijn groot en daarom wordt er alles aan gedaan om de benodigde logistiek op orde te krijgen.

Het voetvolk bestaat uit ‘uithalers’, ook wel ‘containerratten’ genoemd. Veelal laagopgeleide en kwetsbare jongeren, die middels social media worden geronseld. Maar voor het grote werk, zoals het ‘veiligstellen’ van containers en het bemachtigen van toegangspasjes, zijn corrupte douaniers en havenmedewerkers nodig. En wie niet uit zichzelf lekker wil bijverdienen, wordt gewoon een handje geholpen. Niet goedschiks? Dan maar kwaadschiks.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.