De gruweldaden van Roberto José Carmona, alias 'De Menselijke Hyena'

Cordoba in Argentinië, 13 december 2022. Het is half vijf ’s middags op een doordeweekse dag, maar de straten zijn nagenoeg verlaten. In Qatar is namelijk in het kader van het WK voetbal net afgetrapt voor de halve finale tussen Argentinië en Kroatië. De wedstrijd is een halfuurtje onderweg wanneer er een luide dreun klinkt in de Sint Anastraat. Een gele taxi is, op hoge snelheid en slingerend, tegen een elektriciteitspaal geknald. Ooggetuigen zien een grijsaard met verwilderde, lange haren wegrennen van het voertuig.

Terwijl Lionel Messi even later de Albiceleste op voorsprong schiet, arriveren de hulpdiensten. Ze vinden de chauffeur, Javier Bocalón (42), dodelijk gewond in de bijrijdersstoel. Hij is afgeslacht met zeker elf messteken, waarvan vijf in de nek. De gevluchte passagier blijkt een voortvluchtige crimineel met de bijnaam Hiena Humana. Wie een blik werpt op het curriculum vitae van Roberto José Carmona, zal begrijpen waar hij die bijnaam aan te danken heeft...

De menselijke hyena

Roberto groeit op in bittere armoede, zonder vader en met een diepe afkeer van zijn moeder. De paters in het tuchthuis misbruiken hem. Om de pijn te verdoven, zoekt Roberto zijn toevlucht in de verdovende middelen. Hij is slechts 10 jaar oud wanneer hij een politieauto openbreekt om een vuurwapen te stelen.

Hij is dan ook een goede bekende van de politie, maar op 15 januari 1986 leert ook het grote publiek de naam Roberto José Carmona kennen. De dan 23-jarige draaideurcrimineel is net vrijgelaten voor een gewapende overval wanneer hij ’s nachts drie jongeren langs de kant van de weg ziet staan. De Fiat 600 van Guillermo, Alejandro en de 16-jarige Gabriela Ceppi heeft een lekke band. Ze prijzen zich gelukkig dat Roberto hen wil helpen. Hij is vriendelijk en doet zelfs hoffelijk zijn spijkerjasje over Gabriela’s koude schouders. Maar als uit het niets nemen de dierlijke instincten bezit van de ‘hyena’. Hij trekt een pistool en dwingt Gabriela in zijn Ford Taurus. “Maak je geen zorgen, ik ben geen verkrachter,” verzekert hij haar vrienden. Toch vergrijpt hij zich herhaaldelijk aan het huilende meisje voordat hij haar in een veldje lafhartig door het hoofd schiet.

Het is slechts het begin van zijn geweldsgolf. Even later dwingt hij twee lifters om hem te helpen bij een gewapende overval. Nog voor zijn arrestatie, bijna een maand na de moord, gijzelt hij een taxichauffeur en zijn gezin. De rechter veroordeelt Roberto tot levenslange opsluiting. Maar ook in zijn kooi blijft de ‘hyena’ levensgevaarlijk...

Bezemsteel

Roberto zit in 1988 nog maar net achter slot en grendel wanneer hij een celgenoot neersteekt omdat deze weigert zijn vrouw ‘uit te lenen’. Zodra de man is hersteld, gooit Roberto kokend water in zijn gezicht, waardoor hij verminkt raakt voor de rest van zijn leven.

In 1994 kan bendeleider Héctor Bolea een aanvaring met Roberto niet navertellen. Na deze dodelijke steekpartij plaatsen de autoriteiten hem over. Maar ook in zijn nieuwe, ‘maximum security’ onderkomen slaat de hyena genadeloos toe. In 1997 steekt Roberto een medegevangene dood met een speer die hij uit een bezemsteel heeft vervaardigd.

Wanneer een rechercheur vraagt waarom Roberto de taxichauffeur heeft vermoord, haalt hij laconiek de schouders op: ‘Geen idee. Ze zeggen dat ik gewelddadig ben’

Achter tralies geniet Roberto zekere privileges. In zijn cel ontvangt hij enkele aanbidsters voor ‘echtelijke bezoeken’, waaronder de oudere Angela, met wie hij in de gevangenis trouwt en een zoon krijgt. Wanneer de gevangenisdirectie weigert Roberto een mobiele telefoon te geven om met zijn familie te communiceren, naait hij uit protest zijn mond dicht.

In 2014 krijgt de psychopaat het via een rechter gedaan om elke vier maanden verlof te krijgen om, op kosten van de staat en onder begeleiding van een handjevol bewaarders, bijna duizend kilometer af te reizen naar Cordoba.

Opgerolde sokken

Dat brengt ons weer naar 13 december 2022. Terwijl zijn zes bewaarders in het huis van Roberto’s vrouw aan de buis gekluisterd zijn voor het voetbal, is Roberto er tijdens een toiletbezoek vandoor geglipt. Nadat hij de onfortuinlijke Javier heeft doodgestoken in zijn taxi, berooft hij in een supermarkt een ouder echtpaar van hun autosleutels. Even later raakt een jonge vrouw gewond wanneer de hyena haar probeert te overmeesteren.

De jacht op de hyena is geopend. De politie heeft Roberto’s foto razendsnel verspreid onder alle agenten in de wijde omtrek. Uiteindelijk is het commissaris Suárez die Roberto op een straathoek herkent aan zijn lange grijze haren en kenmerkende opgerolde sokken. Terwijl Argentinië feestviert over het behalen van de finale, is de hyena weer ‘veilig’ opgesloten. Wanneer een rechercheur vraagt waarom Roberto de taxichauffeur heeft vermoord, haalt hij laconiek de schouders op: “Geen idee. Ze zeggen dat ik gewelddadig ben.”

Tijdens de rechtszaak, die afgelopen mei is begonnen, legt Roberto ijskoud de schuld bij het slachtoffer. “Hij verkoos zijn voertuig boven zijn leven.” Vanaf de publieke tribune schreeuwen de zus en vader van de taxichauffeur wat verwensingen naar de hyena in zijn kogelvrije glazen kooi. Op 17 mei volgt het vonnis. De rechter veroordeelt de ‘violencia superlativa’ die Roberto heeft tentoongespreid en legt levenslang op. Bij het voorlezen van het vonnis barsten nabestaanden in tranen uit, terwijl Roberto emotieloos in zijn kooi blijft zitten. Het is zijn derde levenslange straf, hoewel er enige emotie lijkt te zijn wanneer de rechter aankondigt dat zijn bezoeken aan zijn vrouw en kind in Cordoba ‘terminantemente’ zijn stopgezet. Er volgt ook een gerechtelijk onderzoek naar de zes bewakers.

Na het vonnis heeft Andrea Bocalón nog een boodschap voor de moordenaar van haar broer: “Zijn naam en achternaam zijn voorgoed gewist. Ik wens ‘het’ een langzame, pijnlijke dood toe.”

Moord in Argentinië

Met bijna tweeduizend moorden per jaar is Argentinië verre van een utopie, maar met een moordcijfer (2022) van 4,3 per 100 duizend inwoners steekt het gunstig af tegen buurlanden als Chili (6,3), Uruguay (11,2) en Brazilië (21,3). Om nog maar te zwijgen van narcostaten als Colombia, Mexico, Ecuador en Honduras, waar het aantal ruim boven de 25 moorden per 100.000 inwoners ligt.