Horrorblessures: de 10 ergste aanslagen op het voetbalveld

1. Giancarlo Antognoni

Dertig seconden dood

Hij is een sierlijke spelverdeler, maar als Giancarlo Antognoni op 22 november 1981 als een zak aardappelen op de grond valt na een botsing met de keeper, is dat verre van gracieus. Fiorentina, de club die de Italiaan vijftien jaar zal dienen, speelt die dag tegen Genoa. Als een diepe bal in het strafschopgebied valt, denken zowel Antognoni als keeper Silvano Martina die te kunnen raken. Martina knalt met zijn knie vol tegen het hoofd van Antognoni. Zo hard, dat hij moeizaam opstaat en hinkend naar zijn doel loopt. Pas daarna ziet hij Antognoni bewegingloos op de grond liggen. Die heeft aan de botsing een schedelbreuk overgehouden en zijn tong ingeslikt. De paniek op het veld neemt in rap tempo toe. De aanvoerder van Genoa gilt op enig moment zelfs: "Hij is dood, hij is dood!" Wat (even) klopt, want de ploegarts van Genoa moet Antognoni reanimeren, nadat hij eerst diens tong weer uit zijn keel heeft gepeuterd. Dertig seconden staat het hart van Antognoni stil. Hij wordt uiteindelijk afgevoerd naar het ziekenhuis waar hij twee dagen in coma ligt.

Martina krijgt naar aanleiding van de botsing doodsbedreigingen en wordt in honderden brieven onder meer uitgemaakt voor moordenaar. Ook moet hij voor de rechtbank verschijnen vanwege de botsing. De keeper is er zo kapot van dat hij wil stoppen met voetbal. Het is uiteindelijk Antognoni zelf die in Martina’s voordeel getuigt in de rechtbank door te stellen dat het een ongeluk was, te wijten aan het feit dat ze beiden alleen oog hadden voor de bal. De spelverdeler herstelt overigens volledig. Amper een jaar later is hij basiskracht in de Italiaanse nationale ploeg die de wereldtitel pakt. Alleen mist hij de finale, door een knieblessure.

2. Ewald Lienen

Gekrenkt tot op het bot

Nog altijd wordt de diepe snijwond in het bovenbeen van Ewald Lienen vaak de ergste voetbalblessure aller tijden genoemd. De beelden gaan destijds de hele wereld over. Lienen, een langharige aanvaller van Arminia Bielefeld speelt op 14 augustus 1981 tegen Werder Bremen. Als Lienen de bal langs verdediger Norbert Siegmann denkt te tikken, maakt deze een sliding waarmee hij de bal weliswaar raakt, maar toch vooral het bovenbeen van Lienen. De overtreding ziet er op het eerste gezicht niet eens zo vreselijk uit. Maar als Lienen op de grond ligt en naar zijn been kijkt, blijkt dat de noppen van Siegmann zijn bovenbeen over de volle lengte hebben opengereten. Hij ziet een gapende wond die je eerder in horrorfilms of na een walvisjacht verwacht te zien. De wond aan zijn bovenbeen is zo’n 25 centimeter lang en zo diep dat hij het bot en zijn spieren kan zien. De aanvaller gooit er geen Neymariaanse partij rollen over de grond uit, maar staat vrijwel direct op en hinkt furieus richting Otto Rehhagel, de trainer van Werder Bremen, die hij zelfs te lijf wil gaan. Lienen verwijt de coach dat hij Siegmann kort voor de overtreding nog extra heeft opgehitst om nog harder te spelen.

Uiteindelijk wordt Lienen, nog altijd scheldend en tierend, op een brancard afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar wordt de wond met 23 hechtingen gedicht. Slechts zeventien dagen later staat Lienen alweer op het trainingsveld. Hij zweert wraak en daagt zowel Rehhagel als Siegmann voor het gerecht, maar verliest deze zaak. Het bloederige voorval houdt de gemoederen echter nog lang bezig. Dusdanig zelfs, dat als later dat seizoen de return wordt gespeeld, Rehhagel zich genoodzaakt ziet een kogelvrij vest te dragen. Lienen zal nog tot 1992 als profvoetballer actief zijn. Rehhagel wordt een succesvol coach die in 2004 als bondscoach van Griekenland zelfs Europees kampioen wordt in Portugal. Het levert hem dat jaar, als eerste niet-Griek, de titel ‘Griek van het jaar’ op. En Siegmann? Die krijgt slechts een gele kaart voor de aanslag.

3. Nery Pumpido

Vinger haakt af

Dat trouwen gevaarlijk kan zijn, bewijst de Argentijnse keeper Nero Pumpido op 7 juli 1987. Die dag verliest de goalie een vinger. Tijdens een trainingssessie moet Pumpido, die een jaar eerder aan de zijde van Diego Maradona nog wereldkampioen werd in Mexico, een simpele oefening doen: in het doel staan, springen en de lat aanraken. Helaas blijft na een van zijn sprongen zijn trouwring haken aan een nethaak. Even blijft hij hangen, tot zijn lichaamsgewicht de doelman scheidt; niet van zijn vrouw, maar wel van zijn vinger. Die blijft eenzaam bungelend aan de lat achter, terwijl Pumpido op de grond zijn bewustzijn verliest van de pijn. Met spoed worden hij en zijn vinger naar het ziekenhuis gebracht.

In het Mitre Hospital in Buenos Aires buigt de gespecialiseerde microchirurg Enrique Penner zich over Pumpido. Na een operatie van vierenhalf uur zit de vinger weer vast aan de doelman. Hij herstelt volledig en staat ook in 1990 tijdens het WK weer onder de lat. Helaas breekt hij in de tweede wedstrijd tegen Rusland zijn been. Het zal zijn laatste interland zijn.

4. Petr Cech

Helm als hoofdzaak

De Tsjechische doelman is nog altijd bekend door de zwarte hoofdbeschermer, vooral gedragen in de rugbywereld, die hij gedurende het merendeel van zijn carrière draagt. De oorzaak hiervoor is een wedstrijd tegen Reading op 14 oktober 2006. De boomlange Tsjech (1,96 meter) maakt furore op het EK van 2004, wat hem een transfer oplevert naar Chelsea, de Engelse club die jarenlang weinig succes heeft gekend. Maar aan de hand van de Russische oligarch Roman Abramovitsj en trainer José Mourinho begint de club aan een zeer succesvolle periode, met onder meer twee landstitels en de FA en League Cup als tastbaar bewijs. En met Cech al die tijd als vaste waarde onder de lat. Maar de wedstrijd tegen Reading is pas 15 seconden oud, als Cech met zijn hoofd tegen de knie van Reading-aanvaller Stephen Hunt knalt en roerloos blijft liggen. Hij blijkt een schedelbasisfractuur te hebben overgehouden aan de botsing en ligt twee weken in het ziekenhuis, waar in eerste instantie zelfs gevreesd wordt voor zijn leven. Opvallend is overigens dat ook de voor hem ingevallen Italiaanse doelman Carlo Cudicini de wedstrijd door een hoofdblessure vroegtijdig moet beëindigen.

Cech herstelt en in januari 2007 staat hij weer onder de lat. Vanaf dat moment onafscheidelijk van zijn helm. Wat overigens nog enige commotie oplevert bij de kledingsponsoren van zowel Chelsea als het Tsjechische nationale team, Adidas en Puma, omdat de helm van een ander merk is. Uiteindelijk fabriceren zij daarom zelf een helm. Cech sluit zijn loopbaan af bij Arsenal in 2019. Daarna maakt hij zijn opwachting als doelman bij het ijshockey, bij Guildford Phoenix, dat uitkomt op het vierde niveau in Engeland.

5. Luc Nilis

Been én carrière geknakt

De Belgische spits heeft er vele succesvolle jaren opzitten als hij in 2000 een contract tekent bij Aston Villa. Hij zal er 2 miljoen per jaar gaan verdienen. Voor Anderlecht heeft hij in 224 wedstrijden al 127 maal gescoord, en bij PSV komt hij in 164 wedstrijden tot 110 doelpunten. Maar zijn carrière bij Aston Villa duurt slechts drie wedstrijden. Tegen Ipswich Town komt hij op 9 september 2000 al in de zevende minuut in botsing met de uitkomende keeper Richard Wright. Nilis loopt daarbij een gruwelijke, open beenbreuk op. De Belg raakt buiten westen door de pijn en wordt per brancard van het veld afgevoerd.

In eerste instantie lijkt de spoedoperatie aan zijn been succesvol te zijn verlopen, tot blijkt dat de doorbloeding naar zijn enkel verre van optimaal is. Er wordt serieus overwogen zijn voet te amputeren. Maar een tweede operatie zorgt dat dit uiteindelijk niet nodig is. Nilis herstelt, maar zal nooit meer een wedstrijd spelen. Een jaar later wordt hij afgekeurd voor het betaald voetbal. Na zijn voetbalcarrière raakt hij enige tijd zwaar gokverslaafd, wat hem zijn huwelijk en het grootste deel van zijn kapitaal kost.

6. Marcel Peeper

Een ongeluk komt nooit alleen

Wat de mooiste dag uit zijn carrière moet worden, eindigt als een zwarte dag. Marcel Peeper is via de jeugd van Ajax bij HFC Haarlem beland, waar hij vier seizoenen speelt voor hij naar FC Twente vertrekt. Daar presteert de linksbuiten zo goed dat hij opgeroepen wordt voor het Nederlands elftal. Op 28 maart 1990 maakt hij zijn debuut in een oefenwedstrijd van Oranje tegen en in de Sovjet-Unie. 1990 kent een dramatisch begin voor de Amsterdammer. In januari komt zijn vriendin om bij een auto-ongeluk. Maar zijn selectie voor Oranje biedt enige verlichting. Stilletjes droomt hij van een selectie voor het WK, later dat jaar in Italië.

Maar de wedstrijd eindigt al na 18 minuten in een nachtmerrie. Sergei Gorloekovitsj heeft amper oog voor de bal als Peeper een diepe bal van Richard Witschge aanneemt. Hij knalt met zijn voet vol op het onderbeen van Peeper met een dubbele beenbreuk tot gevolg. En het leed is nog niet geleden. In augustus dat jaar komt ook zijn goede vriend en voetballer Tom Krommendijk om het leven bij een auto-ongeluk. Peeper keert na een lange revalidatie weer terug op de voetbalvelden, maar zijn oude niveau zal hij nooit meer halen.

7. Patrick Battiston

Binnen 10 minuten buiten westen

Het is een van de meest dramatische wedstrijden die ooit tijdens een WK zijn gespeeld: de halve finale tussen Frankrijk en West-Duitsland op 8 juli 1982. De Fransen staan dan aan de vooravond van vele successen, met spelers als Platini, Tigana, Trésor, Giresse en Rocheteau. De Nederlandse scheidsrechter Charles Corver heeft die avond een discutabele hoofdrol. De Franse commentatoren bij de wedstrijd bekritiseren al voor het voorval met Battiston de rol van de Duitse keeper Toni Schumacher, die steevast eerst voor de man en dan pas voor de bal lijkt te gaan. Hij heeft het hierdoor al aan de stok met Didier Six, Michel Platini en Dominique Rocheteau. Waarom geeft Corver hem geen gele kaart? Zou het te maken hebben met het feit dat Frankrijk Oranje uitschakelde in de kwalificatieronde? Het dieptepunt moet dan nog komen. De stand is 1-1 als na rust Patrick Battiston in het veld komt. Platini zet hem 10 minuten later met een dieptepass alleen voor de keeper.

Battiston lepelt de bal langs de aanstormende goalie, die hem al springend torpedeert met zijn heup, vól in het gezicht van de Fransman. Battiston valt op de grond, langzaam zakt zijn opgestoken arm op het gras. Hij heeft zijn kaak gebroken en is buiten westen. Ergens in het gras ligt een van zijn voortanden. Schumacher lijkt totaal onaangedaan. Hij kijkt niet eens naar de bewusteloze Fransman. Corver doet niets, geeft zelfs geen gele kaart en ook geen strafschop. Platini loopt naast de brancard mee met zijn ploegmaat als die van het veld wordt gedragen en houdt zijn hand vast. In de verlenging komt Frankrijk op 3-1, maar zoals dat gaat met Duitsers maken ze gelijk en winnen ze na strafschoppen. Niemand is er rouwig om dat Italië die finale wint van West-Duitsland. Battiston zal volledig herstellen en wordt met Frankrijk in 1984 Europees kampioen. Schumacher zal zich later publiekelijk verontschuldigen voor het incident. Battiston accepteert de excuses.

8. Niels Kokmeijer

Een onbenijdbare primeur

Kokmeijer is aan zijn eerste seizoen bezig bij Go Ahead Eagles, nadat hij eerder uitkomt voor Volendam, Heerenveen (waar hij in twee jaar tijd door blessures geen wedstrijd voor speelt) en HFC Haarlem. Twee weken voor zijn 27ste verjaardag speelt hij op 17 december 2004 met zijn Eagles tegen Sparta. Eindelijk zit zijn carrière in de lift. Hij scoort die avond zelfs twee keer, voor het in de 84ste minuut alsnog helemaal misgaat. De Spartanen zijn furieus als hen – in hun ogen – een penalty wordt onthouden. De bal belandt bij Kokmeijer die het leder met volle kracht wil ‘opruimen’. De frustratie over de niet gegeven strafschop speelt waarschijnlijk mee als Rachid Bouaouzan met gestrekt been in komt vliegen. Hij raakt Kokmeijer vlak onder zijn knie. Het is gelijk duidelijk dat het goed mis is; als het slachtoffer door de lucht ‘zweeft’, is zijn onderbeen pijnlijk zichtbaar als een luciferhoutje geknakt. Kokmeijer houdt er een dubbele, open, meervoudige breuk aan over. Hij wordt meteen overgebracht naar het ziekenhuis waar hij uiteindelijk twee maanden moet blijven. Complicaties zorgen ervoor dat hij in die periode liefst zeven keer onder het mes moet. Onder meer om afgestorven vlees te verwijderen. Er wordt al snel getwijfeld of hij ooit nog normaal zal kunnen lopen, omdat een zenuw naar de voet is geraakt, laat staan voetballen.

Kokmeijer is de eerste Nederlandse voetballer die door een doodschop direct zijn voetbalcarrière moet beëindigen. Nadat hij het ziekenhuis heeft verlaten, volgt een revalidatie bij Heliomare in Wijk aan Zee. Na anderhalf jaar kan hij weer lopen, maar zelden zonder pijn. Hij spant nog een rechtszaak wegens zware mishandeling aan tegen Bouaouzan, vooral omdat deze nooit oprecht spijt heeft betuigd. Die zaak wint hij. Bouaouzan wordt veroordeeld tot zes maanden voorwaardelijke celstraf. Sparta had hem na het incident overigens ook al voor de rest van het seizoen geschorst. Later krijgt Kokmeijer ook nog een schadevergoeding van rond de 100.000 euro. Bouaouzan speelt uiteindelijk nog tot 2007 voor Sparta, en daarna voor Wigan Athletic, NEC en Helsingborgs IF. Kokmeijer is tussen 2007 en 2014 bondscoach van het Nederlands Beach Soccer Team.

9. Alf-Inge Haaland

Zorgvuldig uitgekeaned

De vader van Manchester City-spits Erling Haaland speelde ook voor The Blues. Maar Alf-Inge Haaland moet zijn voetbalkicksen voortijdig opbergen nadat hij op 24 april 2005 hard in aanraking komt met de noppen van Roy Keane van Manchester United. De blessure kent een voorgeschiedenis. Enkele jaren eerder gaat Keane naar de grond na een botsing met Haaland waarna laatstgenoemde de United-aanvoerder luidkeels uitmaakt voor aansteller als de Ier maar op de grond blijft liggen. Keane blijkt echter zwaargeblesseerd en moet per brancard het veld af. Dat is de Ier niet vergeten als hij april 2005 Haaland weer tegenkomt. Tijdens een duel om de bal komt Keane als een dwaas in op Haaland en raakt hem vol op zijn rechterknie. Dit keer moet Haaland het veld verlaten. Toch speelt hij een week later, zij het niet van harte, nog een interland voor Noorwegen en een pot voor City.

Meer laat de knie niet toe. Nooit meer, blijkt later. In eerste instantie neemt Haaland het nog voor Keane op en stelt dat de blessure de linkerknie betreft, en niet de door Keane getorpedeerde rechterknie. Maar het herstel blijft maar duren en artsen stellen dat de impact van de tackle waarschijnlijk ook zijn standbeen en dus de geblesseerde linkerknie heeft beschadigd. Twee jaar lang probeert Haaland terug te keren op het veld. Maar verder dan een klein invalbeurtje hier en daar komt het niet. Als hij in Roy Keanes autobiografie leest dat deze er die aprildag in 2005 bewust op uit was hem te blesseren na het eerdere incident, wil de Noor samen met City een rechtszaak starten tegen Keane. Maar als Manchester City zijn contract ontbindt omdat ze na twee jaar sukkelen inzien dat Haaland nooit meer op niveau zal terugkeren, ziet zowel hij als City af van een gang naar de rechter.

10. David Busst

De ernstigste aller tijden

In de Engelse Premier League waren sloopbedrijven op noppen rond, zoals Vinnie Jones. Maar de blessure die David Busst in 1995 oploopt, wordt nog altijd beschouwd als de ernstigste aller tijden. Busst, een centrale verdediger van Coventry City, speelt op 8 april met zijn team tegen Manchester United. De wedstrijd is pas 2 minuten oud als Busst denkt dat hij een corner kan binnenglijden, terwijl Dennis Irwin en Brian McClair de bal met een sliding willen wegwerken. De drie klappen op elkaar, waarna Busst schreeuwend van de pijn blijft liggen. Met zijn onderbeen onnatuurlijk aan de verkeerde kant gebogen achter zijn dijbeen. Een stuk bot steekt uit zijn sok.

Peter Schmeichel, doelman van The Red Devils, staat er vlakbij en kan de aanblik van het gekraakte been niet verdragen. Hij loopt weg met de handen voor zijn gezicht en zou bij de hoekvlag hebben overgegeven. Schmeichel vertelt later dat hij er vele slapeloze nachten aan had overgehouden. Als Busst per brancard is afgevoerd, ligt er nog een plas bloed op het veld, die met zand wordt bedekt.

Busst breekt zowel zijn kuit- als scheenbeen. Vooral Irwin wordt als schuldige gezien, maar het is vrijwel zeker dat Busst zijn been al brak door over- strekking voor hij met hem in contact kwam. Alsof de breuken niet al gecompliceerd genoeg zijn, raakt Busst ook nog besmet met een ziekenhuisbacterie, waardoor amputatie enige tijd een serieuze optie is. Uiteindelijk is dat, na liefst 26 operaties, niet nodig. Maar voetballen zal Busst nooit meer. Op 6 november 1996 kondigt hij aan te stoppen, noodgedwongen. In Engeland is hij altijd bekend gebleven vanwege deze vreselijke blessure. Met een knipoog reageerde hij daar ooit op door te stellen dat hij hoopt dat geen enkele speler hem zijn legendarische moment ooit nog zal afnemen.