Bij de politierechter: 'Waarom duurt het zo lang voordat jij eindelijk dood bent?'

“Waarom duurt het zo lang voordat jij eindelijk dood bent? Ga je tas maar alvast inpakken, je gaat zien wat er met je gaat gebeuren. Ik heb schijt. Ik heb echt fucking schijt aan je. En aan het hele rechtssysteem en alles erbij. Het maakt mij allemaal niks meer uit. Jij gaat eraan.” Zijn vader had de telefoon amper opgenomen of hij kreeg al de volle laag.

“Waarom was u zo boos?” vraagt de rechter.

“Omdat hij de telefoon niet zou opnemen,” antwoordt Victor* (32). “Dat was de afspraak. Daarom belde ik op de vaste lijn. Zodat ik hem niet aan de lijn zou krijgen.”

“U had ook kunnen ophangen, toch?” oppert de rechter.

“Daarvoor is er te veel gebeurd,” zegt Victor. “Daarvoor zit het te diep. Dat komt er nu allemaal uit. Als een explosie.”

Een week later staat Victor onaangekondigd bij zijn ouders op de stoep. Zijn vader ziet hem aankomen en vlucht door de achterdeur het huis uit. Om de hoek springt hij in zijn auto. Voordat hij kan wegrijden, verschijnt zijn zoon naast de auto. Hij heeft die verwilderde, opgefokte cocaïneblik weer in zijn ogen, die zijn vader maar al te goed van hem kent. Zijn vuisten rammen op het raam en hij schreeuwt de meest vreselijke dingen. Vader geeft gas en rijdt de straat uit.

Weer twee weken later komt het tot een fysieke confrontatie. Vader en zoon staan oog in oog in de huiskamer. Victor verzekert zijn vader voor de zoveelste keer dat hij ‘eraan gaat’. Dan vliegt hij hem aan en priemt een vinger recht in zijn oog. Zijn moeder belt de politie. De agenten hebben uiteindelijk hun taser nodig om Victor te kunnen aanhouden. Dat is nu veertien dagen geleden. Sindsdien zit hij vast.

“Die eerste nacht in de cel heb ik gehuild als een klein kind,” zegt Victor. Hij vertelt dat hij zich grote zorgen maakt om zijn moeder. Hij beschuldigt zijn vader van jarenlang ‘narcistisch misbruik’. Als kind zou zijn vader hem stelselmatig hebben mishandeld en onlangs zou hij zelfs een knokploeg hebben geformeerd om zijn zoon een lesje te leren. Ook zijn moeder kreeg er volgens hem flink van langs. Hij herinnert zich een bezoek van zijn ouders aan hun buren. Na thuiskomst zou zijn vader tegen zijn moeder hebben gezegd dat hij geil werd van de buurvrouw. Zijn moeder negeerde de opmerking en ging boven in bad zitten, waarna zijn vader de badkamer binnenstormde en haar een ‘puddingkom’ naar het hoofd slingerde. Even later zou hij haar na een harde vuistslag gedwongen hebben tot seks.

In haar verklaringen bij de politie bevestigt zijn moeder dat vader en zoon nooit een goede relatie hebben gehad, maar over de vermeende mishandelingen, noch die van haarzelf, noch die van haar zoon, zegt ze geen woord. Volgens haar is vooral Victors jarenlange cocaïneverslaving de oorzaak van alle ellende. Zelf ziet Victor dat meer als een gevolg.

“U werkt niet, wat doet u dan zo de hele dag?” vraagt de rechter.

“Ja, dat vraag ik mij ook weleens af,” zegt Victor.

“Hoeveel gebruikt u?”

“Eén of twee gram per dag,” zegt Victor. “En zes biertjes. Om de stress te dempen. En dan nog Temazepam om te kunnen slapen.”

De rechter trekt zijn wenkbrauwen op. “Dat is een hoop,” stelt hij vast.

“Ik sta op de wachtlijst voor een afkickkliniek,” vertelt Victor.

“Daar kan ik over drie weken terecht.”

“U bent vaker in zo’n kliniek geweest, lees ik,” zegt de rechter, “maar dat is blijkbaar niet gelukt.”

“Nee, maar ik maak wel stapjes,” vindt Victor. “Ik ben vaak gevallen, maar wel telkens vooruit.”

“U valt niet terug, maar vooruit?”

Victor knikt.

‘Ik maak wel stapjes,’ vindt Victor. ‘Ik ben vaak gevallen, maar wel telkens vooruit’

Of zijn ouders dat ook zo zien, is de vraag. Volgens de officier van justitie willen zij het beste voor hun zoon, maar zijn ze doodsbang voor hem. Vooral zijn vader, die met zijn kleren aan slaapt, en met zijn autosleutel in zijn sok, zodat hij op elk moment zijn eigen huis kan ontvluchten.

Net als de officier acht de rechter de drie bedreigingen en de mishandeling bewezen. Daarvoor legt hij Victor een celstraf op van veertien dagen, gelijk aan de tijd dat hij inmiddels vastzit. De zestien dagen voorwaardelijk die de officier daarnaast eist, laat hij achterwege. Ook krijgt Victor een contactverbod met zijn vader en mag hij voorlopig niet binnen een straal van 200 meter van het huis van zijn ouders komen. Voor elke overtreding van die afspraken moet hij een week zitten.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.