Raar sportje, dat wielrennen

Edwin Struis

Jij bent naast hartstochtelijk Feyenoord- en Borussia Mönchengladbach-fan toch ook een beetje into wielrennen?

Ik herinner me prachtige reportages van jouw hand over helletochten naar de top van de Galibier en Mont-Ventoux, een rit van Tour de France-vertrekplaats Utrecht naar aankomstplaats Parijs en putte je vorig jaar je frêle lijfje ook niet uit met een monsterrit tussen Amsterdam en Kopenhagen? En was jij ook niet de grondlegger van een toertocht in de Vlaamse anale driehoek Kontich-Aartselaar-Reet, of had je toen een overdosis trappistenbier achter je huig laten glijden? Afijn, zo tussen de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix (voorspelling: 2-2) in, ben ik bij jou wel aan het goede adres met een klacht. Laatst raakte ik namelijk op een onbewaakt moment, het zal wel een voetballoze zondag zijn geweest, verzeild in de apotheose van Gent- Wevelgem. Ik zag twee renners op de meet afgaan, dus besloot ik even te blijven hangen op de zender. De laatste meters van een koers/etappe zijn vaak de enige niet-saaie momenten van zo’n rit, dus vooruit maar even. Elkaar beloeren, schijnbewegingen, trash talk, wie gaat als eerste de sprint aan; de hele trukendoos gaat dan open, toch?

Nou nee, dus. Het tweetal ging nog net niet hand in hand over de finish, maar verder leek het verdacht veel op een Elfstedentochtfinish anno 1912. Gezellig samen over de finish, vrienden voor het leven, we delen de rondemiss en de epo, dat werk.

Met open mond bekeek ik deze anticlimax en besefte toen pas dat het hier twee ploeggenoten betrof. En dan ook nog van het speeltje van Frits van Eerd, de man die toeleveranciers van zijn grootgruttersbedrijf onder druk zette om te investeren in zijn hobbyisme.

Wat een infantiel gedoe, was m’n eerste gedachte. Maar goed, dat kan ook niet anders met Richard Plugge als directeur aan het roer bij Jumbo-Visma, die ik nog heb meegemaakt in zijn hoedanigheid als incompetente hoofdredacteur van Sportweek, een baan die hem op een dag bij het verlaten van de squashbaan (tegenwoordig zou het na een potje padel zijn) zomaar in de schoot werd geworpen, met alle desastreuze gevolgen van dien.

Komt het wel vaker voor dat de ene topsporter de ander beloont met een douceurtje, nee toch? Ik heb laatst gewonnen, nu mag jij.

Brrr. Weg sprint-à-deux. Max Verstappen boort nog liever zijn bolide in die van Sergio Pérez om te voorkomen dat de eindzege naar zijn ploeggenoot gaat. Raar sportje blijft dat wielrennen toch, of speelt mijn door voetbal getroebleerde blik me hier parten?

Micha Jacobs

Douceurtje, prachtig woord. Wanneer gebruik je dat nog? Nou, in het wielrennen dus, al zie ik daar eerder de charme van in dan zoiets crimineels als matchfixing. Afspraken over wie waar als eerste over de finish of op een heuveltje mag aankomen heeft zelfs iets kneuterigs, zeker als je weet wát er precies wordt afgesproken. Tijdens de E3 Saxo Classic, ook wel bekend als de E3 Harelbeke die inderdaad vernoemd is naar de snelweg tussen Kortrijk en Antwerpen, reden de drie tenoren Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar en Wout van Aert aan kop, toen Van Aert vlak voor de top van de Tiegemberg opeens een demarrage uit zijn benen knalde. Een onwaarschijnlijk moment, want de finish was nog lang niet in zicht en Van der Poel en Pogacar wekten niet de indruk dat ze pap in de benen hadden. Waarom Van Aert er tóch vandoor ging op de Tiegemberg? Omdat op de top een cheque van 3000 euro lag die hij mocht besteden aan badkamerartikelen, een cadeautje van de sponsor. Daar kwamen Van der Poel en Pogacar pas achter na de top toen Van Aert uiteraard zijn benen stilhield – de nieuwe badkamer was toch al binnen – en er een onderonsje plaatsvond tussen de drie. Van der Poel na afloop, lachend: “Van Aert beloofde dat hij zijn badkamer door drieën zou delen.”

Niet serieus bedoeld natuurlijk, maar valt dat ook onder de categorie douceurtje? Dan hoop ik dat douceurtjes nooit verloren gaan in het wielrennen.

Ergens is het ook wel logisch dat er ‘cadeautjes’ worden uitgedeeld, want als je niet tot de top van het peloton behoort, maar vooral als waterdrager rondrijdt, verdien je niet zoveel. Komt uiteraard ook door dat lachwekkende prijzengeld van de koers. Afgelopen zondag lag er voor de winnaar van de Ronde van Vlaanderen, zowel bij de mannen als de vrouwen, 20.000 euro aan de streep. 20.000 euro! Ik bedoel: daar komt Michael van Gerwen zijn bed niet voor uit, laat staan dat ie 260 kilometer op een fiets gaat zitten. En met een beetje pech moet je die overwinningspremie ook nog eens delen met je ploeg. Toprenners zijn daar niet van afhankelijk, omdat die alleen al met persoonlijke sponsorcontracten multimiljonair zijn, maar voor de simpele knecht is dat het verschil tussen een boterhammetje of een biefstukje ’s avonds. En dat is tegelijkertijd het trieste: nergens anders dan in het wielrennen heb je werkpaarden en sierpaarden, al moeten die sierpaarden ook trappen voor wat ze waard zijn. Dat laatste is nauwelijks in geld uit te drukken, de douceurtjes voor de mindere goden wel.