Graven naar de missende miljoenen

Het is half november als ik word benaderd door een oud-politieman met wie ik op gezette tijden een kop koffie drink. “Tijd voor een bakkie?” appt hij me, met daaropvolgend de vraag of ik me weleens in de ‘missende Heinekenmiljoenen’ heb verdiept. Dat had ik al een tijdje niet meer. Alles wat ik erover wist was dat dat een groot deel ervan was teruggevonden en een deel door de ontvoerders was geïnvesteerd in onroerend goed. “Dat klopt,” reageert Wim (niet zijn echte naam), “maar er speelt mogelijk meer. Ik zie je bij Moeke,” doelend op een bekende ontmoetingsplaats net onder Hilversum.

Een paar dagen later zit ik tussen de vergeelde foto’s, oude muziekinstrumenten, metalen reclameborden en andere snuisterijen die de sfeer van het café al decennia bepalen.

Er was duidelijk naar iets gezocht en de link naar de Heineken-ontvoering was snel gelegd

“Ik loop al een tijdje rond met een verhaal waar eigenlijk nooit iets mee is gedaan,” zo begint Wim roerend in zijn cappuccino. “Een tijdje geleden ben ik benaderd door een boswachter die vroeger vaak in de bossen bij Lage Vuursche kwam. Er was hem in de jaren tachtig iets verdachts opgevallen waar hij nog steeds mee rondliep. Maar om goed uit te kunnen leggen wát is het beter om onze koffie op te drinken en even een stuk de bossen in te rijden. Je moet het namelijk zien om het te snappen.” Wim weet de spanning goed op te bouwen. Ik kijk naar buiten en zie hoe de hemel inmiddels is opengebroken. Niet echt omstandigheden die uitnodigen tot een boswandeling. “Geen zorgen,” stelt Wim me gerust, “we kunnen de plek met de auto bereiken.”

Een kwartier later rijden we stapvoets het bos in. “Hier links,” klinkt het naast me, “nu rechtdoor en verderop rechtsaf. Daar bij dat bochtje…” De ruitenwissers hebben moeite het hemelwater weg te zwiepen, het bos is één druppelend en druipend herfsttafereel. “Zet hier de auto maar even aan de kant.” Met de capuchon omhoog stappen we uit. “We gaan even terug in de tijd,” vervolgt Wim het verhaal dat hij bij Moeke is begonnen. “Een winterdag ergens in de jaren tachtig, kort na de ontvoering van Freddy Heineken en zijn chauffeur Ab Doderer.

De boswachter rijdt hier zijn ronde. Het heeft een beetje gesneeuwd, de weg is wit. In de verte komt hem een lichte Nissan Patrol tegemoet.

Die auto wil rechtdoor, terwijl de boswachter linksaf wil.

Het valt hem dan op dat de Nissan al op ruime afstand stopt om hem voor te laten gaan, alsof de inzittenden niet van dichtbij gezien willen worden.”

Wim wijst op de zijweg waar de boswachter in wilde rijden omdat hij daar bandensporen had gezien. “De Nissan reed daarna door en verdween uit het zicht. De boswachter wist nog dat er drie mannen in zaten en het was volgens hem volslagen onduidelijk wat ze daar deden. Omdat hij het zaakje niet helemaal vertrouwde is hij later nog eens goed op die plek gaan kijken. En toen ontdekte hij dat er op verschillende plekken diepe kuilen waren gegraven. Bij een van die kuilen waren duidelijk de sporen van een tas of een zak die uit een van de gaten was gesleept. Er was duidelijk naar iets gezocht en de link naar de Heineken-ontvoering, toen nog vers in het geheugen, was snel gelegd. De losgeldoverdracht had immers in een bos plaatsgevonden. Hadden de ontvoerders een deel van het verborgen losgeld gezocht en niet kunnen vinden?” Volgens Wim is de tip destijds aan de politie doorgegeven, maar is daar verder geen actie op ondernomen. De vraag is nu: heeft het drietal de plastic vaten met een deel van het losgeld uiteindelijk gevonden of ligt daar nog altijd een flink vermogen te verpieteren? Holleeder heeft vrij recent verklaard dat hij tijdens zijn onderduik in Parijs even naar Nederland was gereden om in een bos bij het Gooi zijn aandeel op te graven en bij anderen in bewaring te geven.

Is dat wat de boswachter bijna veertig jaar geleden heeft gezien? Of werd hier toch een ander deel van de nog missende 8 miljoen gulden veiliggesteld? Het raadsel van de missende miljoenen zal nog wel even voortbestaan. 