Sportcolumn: 'De formule Van Gaal: stuitend en succesvol'

Micha Jacobs

Als je blijft winnen, word je vanzelf wereldkampioen, zei Louis van Gaal, wat Cruijffiaanser klinkt dan hij waarschijnlijk had gehoopt. Maar er valt natuurlijk geen speld tussen te krijgen: zeven potjes winnen op het WK en je bent er. Na de groepswinst in de Nations League denk ik alleen nog maar: waarom niet?

Welke elf spelers hij ook op het veld zet, zelfs een voor voetbalbegrippen bejaarde keeper zonder interlandervaring tussen de palen; ik heb zelden nog het idee dat Oranje kan verliezen. Zelfs als Wales in blessuretijd nog de gelijkmaker maakt, denk ik niet: kut. Ik denk eerder: die pakken we nog. En veel belangrijker: dat denken die spelers van Oranje ook, wat vervolgens ook gebeurt. Louis heeft volgens eigen zeggen een ‘gouden pik’ waar hij maar al te graag over opschept, maar ik heb mij er langzaam, zij het schoorvoetend, bij neergelegd dat het misschien echt waar is.

Het mooiste na die overwinning op België (1-0) vond ik, niet geheel verrassend, de afsluitende persconferentie.

Op de heel normale vraag van een Belgische journalist – “Meneer Van Gaal, wat vindt u eigenlijk van de Belgen?” – gaf Louis weer eens een atypisch antwoord dat nu eens niet voor gefronste wenkbrauwen in de perszaal zorgde, maar voor een lachsalvo. Van Gaal: “Ik zie België alleen als ik tegen ze moet spelen. Dan analyseren we ze en winnen we van ze.”

Het meest vernederende voor die Belgen was: Louis bedoelde het niet eens grappig, hij meende het met elke vezel in zijn lijf.

Van Gaal doet precies hetzelfde als wat José Mourinho doet, al lijkt het mij logischer dat Mourinho het van de grootmeester heeft geleerd: je zet de boel op scherp door verbazing en irritatie bij de pers op te wekken zodat alle pijlen op jou zijn gericht in plaats van op je spelers. Het bracht Van Gaal tot nu toe succes (laatste verlies als bondscoach van Oranje leed hij in 2001 op die verschrikkelijke middag in Dublin), het bracht Mourinho succes (hij heeft als enige coach ter wereld alle huidige Europese competities op zijn naam staan, inclusief de Conference League), dus het zal wel een beproefd recept zijn, hoe stuitend de arrogantie soms ook is. Het zal mij eerlijk gezegd een zorg zijn zolang we straks in Qatar maar met die met bloed besmeurde beker in handen staan. Ik bedoel: Louis weet hoe dat moet, denk je niet?

Edwin Struis

Er zijn WK’s geweest waar ik al jaren ervoor naar uitkeek, zoals in 2010 en 2014. Maar sinds de FIFA zich inlaat met schurken- (Rusland) en intolerante slavendrijversstaten (Qatar) kan het me weinig meer boeien. Het begint ergens medio november, dat weet ik nog wel, maar als je me naar de poulegenoten van Oranje vraagt, moet ik al een hulplijn inschakelen.

Lekker ballen op dodenakkers, in stadions waarbij het bloed van de muren druipt, je moet er maar zin in hebben.

En de KNVB zich maar op de borst slaan dat in navolging van Virgil van Dijk straks nog veel meer aanvoerders met een speciale OneLove-band om hun arm lopen. Wat zullen de bejurkte Qatarese machthebbers daarvan schrikken. Terwijl ze de drie vrouwelijke scheidsrechters die straks actief zullen zijn op het WK geen blik, laat staan een hand, waardig gunnen. En de drankrekening voor de supporters valt er hoger uit dan die voor het gas.

Maar goed, we gaan er dus wel heen. Hoewel terugtrekking een week van tevoren een stunt van jewelste zou zijn. Op sportief gebied laat Louis van Gaal niets aan het toeval over. Zelfs de Wet van Murphy werd losgelaten op de arme selectie. Deze ex-volleybalcoach heeft zich gespecialiseerd in de druk die het stoppen, dan wel benutten van strafschoppen met zich meebrengt. En dus verzamelden zich een keepertje of acht vorige week om te strijden om de Louis van Gaal penaltybokaal. Want stel je nou eens voor dat we, net als in 2014 na de armzalige 0-0 tegen Costa Rica, weer in een penaltystrijd verzeild raken? Toen kon ‘het zaligmakende oog van de meester’ (dixit Van Gaal) nog net op tijd Tim Krul het veld in dirigeren om antipenaltykiller Jasper Cillessen af te lossen, maar dat gaat nu niet meer. Krul had geen zin om zich te melden in Zeist.

Tegen Polen en België was de laatste keer dat Van Gaal de spelers tot z’n beschikking had voor het WK en dat hebben we geweten. Tijdens de interland tegen Polen moest ik vechten tegen de slaap, in de rust van de Derby der Lage Landen ben ik in arren moede een boek gaan lezen, zodat ik de goal van Van Dijk miste. Toen ik later weer inschakelde, bezong de bondscoach – hoe verrassend – zijn eigen werk. Het is hem gegund. Leve Louis! Ik leg tegen die tijd een stapel boeken klaar.