Ons laatste bezoek aan Pim Fortuyn

Als u niet onder een steen leeft, weet u dat het deze week precies twintig jaar geleden is dat Pim Fortuyn op het Mediapark in Hilversum werd vermoord. Het gebeurde op 6 mei, even na zessen in de avond, op een maandag. Dat laatste is van belang, want twee dagen later – Nederland was nog amper bekomen van de schrik – hadden wij een interview met Pim Fortuyn in ons blad dat ten tijde van de moord werd gedrukt. Het was het laatste interview uit de serie Langs de lijsttrekkers, die wij maakten in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen op 15 mei 2002, onder anderen met Fortuyn die met zijn LPF op het punt stond om voor een aardverschuiving in ons politieke landschap te zorgen.

De serie werd gemaakt door onze toenmalige verslaggevers Jan Dijkgraaf en Niek Stolker. Stolker, tegenwoordig chef-redactie van Panorama, nu: “Na interviews met Ad Melkert, Hans Dijkstal, Fred Teeven en Paul Rosenmöller leek het Dijkgraaf wel aardig om een geintje uit te halen met Fortuyn: zou het niet geinig zijn als wij zelf óók zo kaal als een biljartbal zouden aanbellen bij Palazzo di Pietro, de villa van Fortuyn in Rotterdam? Ik ging direct akkoord, al realiseerde ik mij pas later dat het voor de al bijna kale Dijkgraaf een peulenschil was, maar voor mij (volle bos krullen) een complete metamorfose. De ochtend voor het interview ging ik naar een kapper in Den Haag, die mij voor een tientje met een tondeuse en een scheermesje onder handen nam, waarna ik als een alien met een gigantisch ei op mijn nek over straat ging. Althans, zo voelde het. In Den Haag werd ik door iedereen aangestaard, maar in Rotterdam, stad van gabbers en hooligans, vielen Dijkgraaf en ik totaal niet op.

Fortuyn zei ook niks over onze kale hoofden. Hij stak zijn riedel af (“Paars is slecht, met mij wordt alles beter!” ), maakte nog een schunnige opmerking, zette wat handtekeningen in boekjes en liet zijn butler ons naar buiten loodsen. Klaar voor de volgende journalist. Drie weken later was hij dood. Twee dagen daarna lag ons interview in de winkel.”

‘Zou het niet geinig zijn als wij zelf óók zo kaal als een biljartbal zouden aanbellen bij Palazzo di Pietro?

Aan het begin van deze gedenkwaardige Panorama richtte onze toenmalige hoofdredacteur Frank Hitzert zich tot de lezer: “De redactie was na deze aanslag op de rechtsstaat een moment totaal uit het lood geslagen en heel even hebben we overwogen alle politiek getinte onderwerpen uit dit nummer te verwijderen. Uiteindelijk hebben we besloten dit niet te doen. De reden is weliswaar louter symbolisch, maar daarmee niet minder oprecht: wij hopen van ganser harte dat met Pim Fortuyn niet ook de democratie is gestorven.” Inmiddels zijn we twintig jaar verder en twintig jaar wijzer, dus het antwoord daarop heeft u waarschijnlijk allang geformuleerd.