Bij de politierechter: 'Stelen voor de sport'

Wouter* (46) heeft een bleek poppengezicht en een haargrens die minstens twee centimeter hoger ligt dan waar je hem zou verwachten. Alsof hij zijn pruik niet helemaal goed heeft opgezet. Hoewel hij continu aan zijn vingers zit te plukken en te friemelen maakt hij een ontspannen indruk. Met een strafblad van dertien kantjes is hij dan ook een ervaren rechtbankganger.

Dit keer staan er twee strafbare feiten op het programma: een winkeldiefstal bij de Hema en de diefstal van een Bata-vus-herenfiets. De rechter begint met het eerste. Bij het verlaten van de winkel werd Wouter door een beveiliger staande gehouden met een sporttas vol gestolen sportkleding en een gestolen paraplu. Totaalwaarde: 113 euro.

“Ja, dat is een raar verhaal, vind ik,” steekt de praatgrage Wouter van wal. “Ik kwam daar alleen voor een simpel joggingbroekie, weet u wel. Ik wilde lekker gaan sporten. Ik had net zo’n abonnementje afgesloten bij de sportschool. Lekker fit worden, weet u wel. En ik was echt goed bezig. Helemaal gemotiveerd en zo. Dus ik wilde gewoon lekker gaan sporten, maar toen kwam ik erachter dat mijn joggingbroek in de was zat, weet u wel. En ik heb nog gekeken hoor, maar dat ding was echt te vies. Dat kon echt niet. Dus ik denk: maakt niet uit, dan fiets ik op weg naar de sportschool wel even langs de Hema, weet u wel. Even een broekie halen. Ja toch? Want je kunt wel denken: mijn broek is vies, dan houdt het op, maar zo ben ik niet. Voor je het weet zit je weer op de bank tv te kijken, weet u wel. Dat wilde ik niet. Zoals ik al zei, ik was gemotiveerd, weet u wel, dus ik denk: ik haal wel even een nieuw broekie, weet u wel...”

“Komt u alstublieft ter zake, meneer,” stelt de rechter voor.

“Ja, tuurlijk, tuurlijk,” ratelt Wouter vrolijk verder. “Dus ik naar de Hema voor een sportbroekie. Kom ik erachter dat ik helemaal niet genoeg geld bij me heb, weet u wel. Sta ik daar... met m’n goede voornemens en zo. Want ik wilde echt gaan sporten, weet u wel, dus ja, toen heb ik dat broekie in m’n tas gedaan. Stom natuurlijk, maar ja, wat ik al zei, ik was echt goed bezig met dat sporten, dus ja...”

“En de rest dan?” vraagt de rechter. “Want er zat wel meer in die tas dan alleen die joggingbroek. Vier paar sportsokken, een aantal T-shirts...”

“Dat is dus het rare,” zegt Wouter. “Die tas zat helemaal vol. Veel te vol. Ik bedoel, ik moest nog fietsen met die tas ook, dat was helemaal niet handig met zo’n volle tas. En ik had die spullen ook helemaal niet nodig, weet u wel. Ik had alleen even een broekie nodig, dus hoe al die spulletjes in die tas terecht zijn gekomen, ik zou het echt niet weten. Misschien dacht ik...”

“En die paraplu?” onderbreekt de rechter hem.

“Die paraplu was van mijzelf. Dat weet ik heel zeker. Want ik weet nog heel goed dat ik thuis wegging en dat het toen regende. Dus ik dacht: ik neem even een parapluutje mee, weet u wel. Dat is op de fiets ook niet altijd even handig, zeker niet als je ook nog een sporttas bij je hebt, maar ja, ik had ook geen zin om helemaal zeiknat te regenen, weet u wel. Dan kom je aan bij de sportschool, helemaal doorweekt en zo, en dan moet je nog gaan...”

“Er zat wel een kaartje aan van de Hema,” houdt de rechter hem voor.

“Ja, dat vind ik dus ook zo raar. Misschien heb ik dat parapluutje ooit wel bij de Hema gekocht of zo, weet u wel,” doet Wouter zijn best om het zelf gecreëerde mysterie te ontrafelen. “En dat ik dan dat kaartje eraan heb laten hangen of zo. Zoiets zou misschien kunnen, weet u wel. Anders zou ik het echt niet weten...”

Ook de diefstal van de herenfiets, uit een tuin bij hem om de hoek, ontkent hij in alle toonaarden en met minstens zoveel woorden als hij nodig had voor het omschrijven van zijn Hema-bezoek. Feit blijft wel dat op camerabeelden te zien is hoe hij die nacht de bewuste tuin in liep, en dat de gestolen fiets de volgende dag bij hem werd aangetroffen.

Wouter kan lullen als Brugman – en doet dat ook – maar het helpt niet.. De rechter acht alle feiten bewezen en legt hem, mede gelet op zijn strafblad, een celstraf op van 24 dagen, waarvan 14 voorwaardelijk.