Sportcolumn: 'Flink opgedirkt'

Mario Wisse

Dirk Kuijt zette rustig ‘vijf ruggen per dag’ in op een illegale gokwebsite. Omdat hij zo’n enthousiaste speler was, werd zijn daglimiet verhoogd naar 25 ruggen.En omdat hij anoniem wilde gokken, liet hij zijn winst contant uitbetalen. Kuijt sprak dan af bij een tankstation waar iemand van het illegale gokbedrijf hem een pak cash overhandigde. Van een Utrechts straatschoffie als Wesley Sneijder verwacht je het, maar van Dirkie uit Katwijk? Dat was toch die ideale schoonzoon met die natte krulletjes? Die jongen die ploeggenoten die na de wedstrijd nog even via het casino naar een paaldansclub gingen heel veel plezier wenste, waarna hij zelf snel een spaatje rood wegtikte en in zijn auto stapte richting Gertrude en hun vier kids?

Drie jaar terug waren er de eerste tekenen dat Kuijt niet zo’n lieverd en teamplayer is als zijn imago de jaren daarvoor deed geloven. Uit zijn biografie Het geloof in succes die toen verscheen, blijkt dat Kuijt zelf voorzitter is van de Kuijt-fanclub.

Geen hoofdstuk laat hij onbenut om zichzelf uitgebreid de hemel in te prijzen. Vorig jaar waren daar bovendien de eerste tekenen van een metamorfose richting een wilder leven. Kuijt bleek Gertrude na meer dan twintig jaar te hebben ingeruild voor ene Kate, die hij volgens Shownieuws stiekem in haar huis in ’t Gooi bezocht met een capuchon over zijn hoofd. Het kan ook zijn dat hij die capuchon over zijn hoofd had getrokken, omdat hij zich nog niet helemaal comfortabel voelde bij zijn nieuwe look. Want voor iedereen die het gemist heeft: Kuijt heeft een compleet ander uiterlijk dan tijdens zijn voetbalcarrière. Zijn natte krulletjes zijn veranderd in een strakke kuif. Als hij zijn fonkelende tanden laat zien heb je een zonnebril nodig. Kuijt deelde zijn nieuwe hoofd voor het eerst met de wereld toen hij vorig jaar op de Britse tv-zender Sky Sports zijn licht liet schijnen op de situatie van Donny van de Beek bij Manchester United. Niemand van de Engelse kijkers had het na afloop over Kuijts mening over Donny. Op Twitter ging het vooral over het nieuwe uiterlijk van de ex-Liverpool-ster. Sommigen weigerden te geloven dat ze Dirk Kuijt zagen, wat ook gebeurde toen hij even later verscheen bij Ziggo Sport. “Met zijn gladde kapsel en zwarte coltrui heeft hij meer weg van een barista dan van een voetballer,” recenseerde RTL Boulevard. Het beeld van Kuijt is in drie jaar tijd dus volledig gekanteld. Ben jij net zo verbaasd als ik?

Micha Jacobs

Geen kwaad woord over Dirk Kuijt, vriend. Zeker niet in de buurt van de Turkse stukadoor die momenteel in mijn huis bezig is.

De man spreekt slechts één woord Nederlands: Kuijt. Als supporter van Fenerbahçe is Dirk, oud-speler van de club, een held van ’m, net als Pierre van Hooijdonk overigens die hij ook de hemel in prees terwijl hij de muren gladstreek. Dirk, van en Hooijdonk zijn dus eigenlijk drie woorden Nederlands die hij spreekt, plus nog een woord in het Frans, maar dat allemaal terzijde. Bij mij moet je trouwens ook niet aankomen met zulke praatjes over de voetballer die voor één van de mooiste voetbalmomenten van de afgelopen tien jaar heeft gezorgd, uiteraard dat doelpunt van Feyenoord tegen Heracles, in de eerste minuut in een kolkende Kuip die snakte naar de eerste landstitel van Feyenoord in 18 jaar. Een grotere vreugde-explosie heb ik zelden meegemaakt, en dus allemaal toe te schrijven aan dat jongetje uit Katwijk. Maar goed, dat jongetje is niet meer, al is die braak opwekkende politieke correctheid van hem nooit weggeweest. Op de redactie van Panorama hebben we weleens pogingen gewaagd om hem voor een interview te strikken, wat overigens nooit is gelukt, en achteraf blij toe. Ik heb dat nooit gegeven interview best vaak in mijn hoofd afgespeeld.

“Zeg Dirk, wat vind je eigenlijk van de teen van Casillas?”

“Daar kan ik niks over zeggen, wel over mijn eigen tenen: ik ben blij met alle tien.”

“En van spruitjes?”

“Leuk dat je dat vraagt: heerlijke groente, boordevol vitamines. Belangrijk om optimaal te kunnen presteren.”

“In 4-3-3 of 5-3-2?”

“Dat is de keuze van de trainer, en die is altijd de juiste. Mag ik nog iets zeggen trouwens?”

“Het zou tijd worden dat je eens iets zei, dus ga je gang.”

“Mag ik iedereen bedanken die mij heeft gevormd als voetballer, maar vooral als mens?”

“Eigenlijk niet. Dank voor je tijd!”

Klinkt misschien gek, maar ik vind Dirk nu veel interessanter dan toen, ook al wekt hij als analist en talkshowvriendje van Humberto Tan net zo veel braaksel op als toen hij nog voetbalde. Zijn uiterlijke en mentale verbouwing, het hoe en waarom daarvan, maar vooral ook de gokpraktijken waaraan hij wordt gelieerd: het is een beginnend rafelrandje van het gordijn waar hij zich jarenlang achter verstopte, maar dat ik graag aan flarden zou willen scheuren. Ik zal binnenkort toch maar weer eens een lijntje uitwerpen, maar ik zou er niet op gokken dat hij nu wel ja zegt.

Hij ongetwijfeld wel.