Dierenliefde moet kunnen, maar dierenporno?

Volgende week, op 4 oktober, is het weer Dierendag: wordt dat überhaupt nog gevierd, of zijn we er eindelijk achter dat het net zo’n commercieel gedrocht is als Valentijns-, Moeder- en Vaderdag? Ach, weet jouw hond veel: geef hem aanstaande maandag gewoon een extra kluif of koekje en hij kwispelt zich ongetwijfeld van gekkigheid de staart uit het lijf. Voor honden geldt waarschijnlijk hetzelfde als voor kinderen: als zij blij zijn, is het baasje ook blij. Maar juist daarin zit ’m tegenwoordig de crux: dieren zijn niet altijd blij, zeker niet die een snelle dood tegemoet gaan in een slachthuis, waardoor Dierendag steeds vaker door actiegroepen wordt aangegrepen om aandacht te vragen voor dierenwelzijn. 23 jaar geleden, in 1998, schreven we al over een ‘actiegroep’ die opkwam voor de rechten van het dier. Geen Partij voor de Dieren-achtige actiegroep – de Partij voor de Dieren bestond toen niet eens – en ook geen koeienknuffelaars of een ander vegetarisch verbond, maar een onderzoeksgroep die over haar intenties geen twijfel liet bestaan. De naam van de groep? Dierenliefde okee, dierenporno nee!

Onze verslaggever Fred de Brouwer sprak met Sonja en Willem van de onderzoeksgroep, maar niet voordat hij onze lezers van toen een anekdote voorschotelde die het nog steeds goed zou doen op feesten en partijen. Over Bertus, de al dan niet fictieve vroegere buurjongen van Fred, die, zo luidde het verhaal, op een ochtend in de varkensstal werd betrapt waar hij tot aan zijn kuiten in de gier stond en zijn favoriete varken te grazen nam. En dan de voor de hand liggende vragen. Eén: vond de zeug het storend om door Bert genomen te worden? En twee: is het mens- dan wel dieronterend om met een varken te copuleren? Het antwoord op die tweede vraag, een antwoord waar waarschijnlijk het hardst om werd gelachen bij een fles bier en een kaasstengel is: dieronterend, ‘want Bert-kenners weten waarom’.

Alle gekheid op een stokje: volgens onderzoekers Sonja en Willem liepen er in Nederland daadwerkelijk massa’s zieke geesten rond die zich niet alleen vergrepen aan alles met een vacht of veren, maar – erger nog – zich bovendien verrijkten aan de zeer lucratieve handel in viespeukerij met beesten. Om daar aandacht voor te vragen belegden zij een heuse ‘persconferentie’, maar daar bleek het begrip ‘zieke geest’ nog ruimer dan gedacht. De onderzoeksgroep was helemaal geen echte; het kwam allemaal uit de dikke duim van Nieuwe Revu, onze concurrent van toen, dat aan de hand van ‘Sonja’ en ‘Willem’ wilde laten zien hoe media werken en hoe ze alles maar klakkeloos overnemen. Niks dierenporno-actiegroep, geen Duitse dierenseksfilms Bauerfrau wird von einem Pony geknallt en Zwei Mädchen blasen ein Pferd waar Sonja en Willem ons in het Haagse Nieuwspoort voor waarschuwden (dáár had al een lampje moeten gaan branden), maar gewoon een vette naaistreek van ‘collega’s’. Toegegeven, die kun je beter naaien dan een varken. En sinds wanneer valt 1 april op Dierendag?