Bij de politierechter: 'In eigen voet schieten'

Cor* (61) is een man met een hobby. Of beter, met een passie: schieten. Al decennialang is de schietsport zijn lust en zijn leven. Elke zaterdagmiddag is hij bij zijn club te vinden. Om zelf te schieten, om de jeugd de kneepjes van het vak te leren en om daarnaast allerlei hand- en spandiensten te verlenen. En na afloop is er natuurlijk een biertje. Maar aan die hobby kwam abrupt een einde toen afgelopen voorjaar, vanwege wat hij zelf noemt ’een lullig akkefietje’, zijn wapenvergunning per direct en zonder pardon werd ingetrokken. Hij is er nog altijd kapot van. “27 jaar was ik lid van die club, meneer de rechter,” zegt hij. “27 jaar. Ik heb nog geholpen bij de bouw van het clubhuis. Ik heb nog in het bestuur gezeten. En nu... niets meer. Ik mag er niet eens meer komen om een praatje te maken. Nooit meer. Het is diep triest, meneer. Diep en diep triest.”

Cor, een kalende, gedrongen man in een spijkerjas en -broek, woont tegenover een grote bedrijfsparkeerplaats. Of zoals hij het zelf noemt ’een enorme asfaltvlakte’. Dat klinkt niet direct als leuk wonen, maar dat is het wel. Al zijn halve leven woont Cor er met veel plezier. Dat de parkeerplaats op zaterdagen door een rijschool wordt gebruikt om motorrijders in spe de bijzondere verrichtingen te laten oefenen, vond hij ook nooit een probleem. Totdat die lessen na verloop van tijd steeds vroeger begonnen.

“Op een gegeven moment begon dat gedonder al om half zeven,” zegt Cor. “Elke zaterdagochtend. Dat kan natuurlijk niet. Dan slapen mensen nog. Ik in elk geval wel. En mijn buren ook.”

Cor kent de eigenaar van de parkeerplaats persoonlijk en besluit hem te bellen om het probleem aan te kaarten, maar ondanks meerdere toezeggingen gaat de matineuze geluidsoverlast onverminderd door.

“En toen bent u zelf maar verhaal gaan halen?” zegt de rechter. “Ik ben helemaal geen verhaal gaan halen,” reageert Cor geprikkeld. “Ik ben gewoon op die instructeur afgestapt om eens te vragen of dat niet anders kon. Is dat zo vreemd dan? Maar met die man viel niet te praten. Dat was gelijk van ’en ik heb met jou niets te maken’, en ’sodemieter op’. Ja, toen ben ik wel even kwaad geworden, ja.”

“Ik schiet je kapot, heeft u dat gezegd?” vraagt de rechter.

“Natuurlijk heb ik dat niet gezegd. Ik zou wel gek wezen. Dan had ik mijn wapens net zo goed gelijk kunnen inleveren.”

“Een aantal van de motorrijders zegt het ook te hebben gehoord,” houdt de rechter hem voor.

Cor haalt zijn schouders op en maakt een gebaar van ’het zal allemaal wel’.

“Tegen de eigenaar van de parkeerplaats zou u later aan de telefoon hebben gezegd: Dan schiet ik die kankerzwarte wel dood. Heeft u dat gezegd?”

“Onzin,” bromt Cor.

“Klopt het dat u gedronken had?”

“Twee biertjes, meer niet. Ik kwam net terug van de schietvereniging. Daarom had ik dat koffertje met die wapens ook in mijn hand. Die mag ik niet in m’n auto laten liggen, want dan heb ik ook een probleem, dat hoef ik u neem ik aan niet te vertellen.”

Behalve bedreigd zou Cor de rijinstructeur ook hebben mishandeld, maar daarover lopen de lezingen nogal uiteen. Volgens de man zelf zou hij geslagen zijn, volgens een cursist zou Cor een oranje pion in zijn gezicht hebben geschopt en weer een andere cursist vertelt weer een ander verhaal. Bewijs van enig letsel is er bovendien niet.

Voor de mishandeling spreekt de rechter Cor daarom vrij.

De bedreiging acht hij wel bewezen, al vindt hij het beeld dat de officier van justitie schetst – “U was agressief, u was dronken en u was bewapend” – wel erg zwaar aangezet.

De geëiste taakstraf van 100 uur volgt hij dan ook niet op. Met het verliezen van zijn hobby is Cor al dusdanig gestraft dat een geheel voorwaardelijke boete van 250 euro in de ogen van de rechter volstaat. De wapens die na Cors aanhouding in beslag werden genomen worden verbeurd verklaard, wat betekent dat de Nederlandse staat er vanaf nu de nieuwe eigenaar van is.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.