Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Henk Strootman

Misdaadcolumn: 'Het komt ook steeds dichterbij'

Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: 'Achtergrondnieuws en lezersreacties'

Henk Strootman

Het zal geen verrassing zijn dat ik als misdaadjournalist dagelijks de krantenberichten over moord en doodslag doorneem. Het kleinste artikel in een regionaal dagblad kan al aanleiding zijn voor een interessante achtergrondreportage. Voor mij zit daar zelfs de uitdaging. Op de zoveelste liquidatie in de wereld van de Mocro Maffia duiken zo’n beetje alle media, met De Telegraaf en Het Parool voorop. Daar is weinig eer aan te behalen. Geef mij dus maar de berichten in het binnenkatern waar je zo overheen zou lezen, maar waarachter veel drama schuilgaat. Zoals de moord op een man uit Zwaag, waarbij de verdachte zijn echtgenote bleek te zijn die zich bij de uitvoering van haar plan had vermomd met een pruik uit de feestwinkel. Of de vermissing van een jonge vrouw uit Zeeland, waarbij de politie in eerste instantie uitging van een vrijwillige verdwijning (“Ze zat er een beetje doorheen...” ), maar die een ongekend gruwelijke moord bleek te zijn.

Hoewel ik me er soms toe moet zetten, werp ik ook altijd even een blik op de lezersreacties. Het is voorspelbare, maar soms ook vermakelijke kost. Er zit namelijk een zeker patroon in de stroom verwensingen, aanbevelingen en wanhoopskreten. Er zullen best mensen zijn die onder meerdere schuilnamen reageren, maar toch durf ik de stelling aan dat veel kantenlezers (of reaguurders, zo u wilt) griezelig op één lijn zitten. Zo kan er geen misstand worden gemeld of wijlen LPF-voorman Pim Fortuyn wordt er negentien jaar na zijn dood bij gehaald. Want, zo moet u weten, ‘met Pim was dit allemaal niet gebeurd’. Met ‘allemaal’ worden de almaar stijgende benzineprijzen bedoeld, het vaccinatiebeleid, de moord op een omaatje, een massaontslag bij een multinational of een kettingbotsing bij Vianen. Zonder Pim loopt alles in het honderd.

Verder krijgen Mark Rutte en Hugo de Jonge er uiteraard steevast van langs. Het zijn ‘machtswellustelingen’ die hun beloften niet nakomen en alleen uit zijn op eigen gewin. Om maar niet te spreken van de verzonnen pedonetwerken waarmee de mannen door allerlei gekkies in verband worden gebracht. De haatberichten gaan soms zo ver dat het me eerlijk gezegd verbaast dat de bewindslieden nog zonder zichtbare beveiliging over straat kunnen. De namen van politici duiken overigens ook op bij kwesties die volstrekt niets met politiek te maken hebben. Onder een artikel over de zoveelste aanslag op een Poolse supermarkt las ik: “Heeft Rutte nu z’n zin? Gaat lekker hier in dit landje..!”

Uiteraard worden ook ‘de buitenlanders’ niet vergeten, al doet men dat lafjes in bedekte termen. Bij een berichtje over een schietpartij in Rotterdam-Zuid: “Laat me raden, hebben de daders een ander kleurtje dan wij Nederlanders?” Of:

“Vast iemand die geen Piet of Jan heet…” Weer een ander:

“Het is ook altijd hetzelfde met die Finnen en die Zwitsers...”

Op nummer één in het lijstje van absolute dooddoeners staat zonder enige twijfel deze: “Het komt ook steeds dichterbij.” Vast weleens gezien. Onder collega’s maken we er al grapjes over. Zegt iemand in alle ernst dat de accu van zijn auto het heeft begeven of dat de kat een blaasontsteking heeft, roept iemand vanuit een hoek: “Tja, het komt ook steeds dichterbij, hè.”

Ik snap best wat mensen met die uitspraak bedoelen, maar er klopt natuurlijk geen hout van. Iemand uit het Friese Holwerd mag over een moord in Hallum dan zeggen dat het steeds dichterbij komt, voor een inwoner van het Limburgse Gulpen is het nog altijd een aardig eindje fietsen...

Misdaad
  • Pro Shots