Bij de politierechter: 'Paniek om niks'

Help!”

“Hij valt me aan!”

“Mijn gezicht is stuk!”

“Mijn polsen doen zeer!”

“Help nu!”

“Hij vermoordt me!” ’

“Help!”

De Whatsapp-berichten die een bevriende dorpsgenoot rond middernacht krijgt laten aan urgentie weinig te wensen over. Hij schiet in zijn jas, springt op zijn scooter en haast zich naar het huis van de afzender. Daar aangekomen hoort hij een hoop geschreeuw, gegil en ander tumult. Ze hebben weer eens ruzie. Door een raam ziet hij hoe Mieke* klappen krijgt van haar vriend Peter (55) en daarna hardhandig door hem naar de grond wordt gewerkt. Onmiddellijk belt hij 112.

“Ik vind dat wel knap,” zegt Peter tegen de politierechter. “Dus die man krijgt allerlei berichtjes van mijn vriendin waarin ze zegt dat ik haar sla, en tien minuten later is hij zelf getuige van die klappen. Dat kan toch nooit kloppen? En stel dat ik haar tien minuten lang klappen had gegeven, dan had ze er toch heel anders uitgezien?”

“Op de foto’s ziet haar gezicht er niet zo best uit,” stelt de rechter vast.

“Dan kent u mijn vrouw nog niet,” zegt Peter. “Als die een keer slecht slaapt, dan ziet ze er ook zo uit. En trouwens, wie zegt dat ik dat heb gedaan? De politie ging ook niet bepaald zachtzinnig met haar om.”

Dat er ruzie was zal Peter niet ontkennen. En misschien heeft hij haar ook wel een klap gegeven. Eentje hooguit. Meer was er niet aan de hand. Dat was ook precies de reden waarom hij even later weigerde de politie binnen te laten. Omdat er niets aan de hand was. Waar bemoeiden zij zich mee? Breeduit en demonstratief blokkeerde hij de deuropening, totdat het geduld van de agenten op was.

Opvallend genoeg wordt zijn verhaal ondersteund door zijn vriendin, die het begin van de zitting op de gang heeft afgewacht, maar die nu als getuige de zaal wordt binnen geroepen. Met haar cowboylaarzen, haar knalgroene broek en haar jas met luipaardprint oogt Mieke als een kleurrijke, maar kwetsbare vrouw. Net als haar vriend, houdt ook zij vol dat er feitelijk weinig aan de hand was. Gewoon een ruzie, meer niet.

“En die berichten dan?” vraagt de rechter. “Die heeft u zelf verstuurd toch?”

Mieke knikt. “Jawel, maar ik had ook wat gedronken die avond. Het voelde allemaal heel heftig, maar dat was het eigenlijk helemaal niet. Het was één klap. Meer niet.”

Dat vindt de rechter moeilijk te geloven. Ze wijst Mieke erop dat sommige berichten, zoals ‘mijn polsen doen zeer’ wel heel specifiek waren.

“Mijn polsen doen altijd zeer,” zegt Mieke. “Dat kom van de hond uitlaten.”

Nu trekt de rechter haar wenkbrauwen nóg hoger op. “En die dorpsgenoot dan, die getuige was van de mishandeling?”

“Die heeft het dan verkeerd gezien, denk ik,” zegt Mieke.

Wat zijn vriendin ook probeert, Peter heeft alle schijn tegen.

Bovendien is hij recentelijk veroordeeld voor precies hetzelfde: huiselijk geweld. De voorwaardelijke taakstraf van 30 uur die hij toen kreeg opgelegd, zal hij nu toch echt moeten uitvoeren. Daarbovenop krijgt een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie weken en een meld- en behandelplicht bij de reclassering.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.