Sportcolumn: 'De misère van Memphis'

Mario Wisse

Kennelijk hebben we al genoeg gewonnen vandaag, dit kan er niet meer bij,” zei Frank Snoeks zondagavond in de blessuretijd van die jammerlijke wedstrijd tegen de Tsjechen. Met dat laatste doelde hij natuurlijk op de winst van Max Verstappen in de Grand Prix van Stiermarken in Oostenrijk en de driedubbelslag – ritwinst, gele trui en bollentrui – van Mathieu van der Poel in de Tour.

Natuurlijk kan ik nog een keer heel boos worden op Matthijs de Ligt. Want een bal wegslaan terwijl je door 25 camera’s gevolgd wordt is best stom. Mijn frustratie richt zich desondanks op Memphis. Vooral vanwege een documentaire die ik laatst over hem zag. Met Beide Benen heet ie, een titel die naar ik aanneem met veel gevoel voor ironie is gekozen. Want als er iets is wat je van níet van Memphis kunt zeggen, is het dat hij met zijn beide benen op de grond staat. Neem dat vooral letterlijk wanneer hij de halve wereld overvliegt in privéjets. Als hij geland is, blijft Memphis’ hoofd achter in de wolken. Hoe noem je het anders wanneer iemand met een grote glimmende klok om de pols en in één of andere ingewikkelde Armani-creatie in een glimmende Rolls over ’s heeren wegen zoeft? En hoe noem je het anders wanneer personal assistant Audrey van ver komt aanlopen om de grote ster een flesje drinken aan te reiken, terwijl die zelf niet eens zou hoeven opstaan om het te pakken? Toen hij dan ook nog niet thuis was toen zijn moeder Cora voor de deur van zijn tijdelijke designkubus in Dubai stond, was ik er wel een beetje klaar mee. Gevolg: het laatste stuk van Met Beide Benen keek ik Met Beide Handen voor mijn ogen.

Als je iemand goed vindt, hoop je om de een of andere reden dat diegene ook sympathiek is. Maar dat is natuurlijk niet altijd het geval. Had ik ook toen ik de biografie over Raymond van Barneveld las. Barney blijkt een werkelijk verschrikkelijke kerel te zijn. En dat vindt hij zelf ook, zo blijkt. Behalve in darten is Van Barneveld ook wereldtop op het gebied van zeiken. Ondertussen loopt hij in net zulke absurd dure merkkleding rond als Memphis en spaart hij alles van Disney! Maar gelukkig zit er in Game Over, een boek dat beter is dan de titel doet vermoeden, in tegenstelling tot die film over Memphis humor. Dat maakt het draaglijk. “Dubbel D,” antwoordt Barney bijvoorbeeld droogjes wanneer er geïnformeerd wordt naar zijn favoriete dubbel. Wat is jouw favoriete dubbel eigenlijk?

Micha Jacobs

Ga je nou werkelijk de aandacht van Memphis naar Raymond van Barneveld verleggen? In welk parallel universum leef jij? Is dit gewoon een slechte afleidingsmanoeuvre of zit je nog gewoon in een ontkenningsfase over de uitschakeling door de Tsjechen? Volgens mij gaat het sowieso niet helemaal goed met je als je tijdens het EK, waar zo goed als elke dag voetbal op tv is, ook nog eens vrijwillig naar een docu over Memphis gaat kijken. Ik heb ’m niet gezien, en ik twijfel of ik het überhaupt moet doen: zo’n aanbeveling is het niet, als ik je goed begrijp.

Ook niet volgens Johan Derksen.

“Ik vond het heel vermoeiend, heel vervelend,” zei hij vorige week over de docu. “Het is een soort rappersact. Zo van: de hele wereld is tegen mij en ik heb lekker een Rolls Royce.” Na de uitschakeling afgelopen zondag gaf hij Memphis nog een trap na:

“Hij kan allerlei documentaires maken en als een soort Elvis Presley proberen over te komen, maar hij heeft vier wedstrijden voor Oranje gespeeld met zijn grote bek en vier wedstrijden ontzettend slecht gespeeld.

Depay acteert alsof hij een vedette is, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Als je hem ziet: hij acteert een ster. Maar laat het dan verdomme ook zien.”

Nu bromt Derksen wel vaker dingen die regelrecht uit zijn onderbuik komen, maar over het optreden van Memphis op dit EK heeft hij natuurlijk wel gelijk. Memphis heeft mazzel dat zijn transfer naar Barcelona al vóór het EK was beklonken, anders hadden Ronald Koeman en zijn Catalaanse vrienden zeer waarschijnlijk van de koop afgezien. Maar weet je, het maakt mij eigenlijk niet zo veel uit. Toen ik die Tsjechen juichend over het veld zag rennen, Matthijs de Ligt weer eens alle schuld op zich nam en zelfs Frenkie de Jong als een bleke zombie zocht naar een greintje levenslust, zo uitgepierd als hij voor de camera stond alsof de adrenaline die hem al maanden op de been hield spontaan was opgedroogd, dacht ik: dit is wat het is. Dit is het Nederlands elftal, voetballers die tot het vertrek van Koeman aardig konden ballen, maar opeens zijn overgeleverd aan de grillen van zijn opvolger die werkelijk niet weet wat voetbal is. De enige speler van Oranje die onder De Boer is opgebloeid is Denzel Dumfries, wat mij nog triester stemt dan die hele teloorgang in Boedapest. Waarschijnlijk de favoriete speler van Raymond van Barneveld als je naar zijn initialen kijkt.