Bij de politierechter: 'Telefoon voor meneer Hiddema'

Hajar (24) heeft grof geschut meegenomen. Of eigenlijk is dat niet waar. Zichtbaar opgelaten zit het grove geschut al enige tijd werkeloos op haar te wachten. Ze is te laat. Bijna had ze de befaamde, en zoals altijd onberispelijk gesoigneerde meester Hiddema voor niks laten komen, maar net op het moment dat hij onverrichter zake wil vertrekken, komt ze alsnog de rechtszaal binnen. Op Birkenstock-sandalen.

Zonder haar excuses te maken gaat ze naast haar advocaat zitten. Die is duidelijk not amused, maar veel te professioneel om daar nu een punt van te maken.

Voor Hajar staat er heel wat op het spel. Op de dagvaarding staat een eenvoudige mishandeling, maar dat is vandaag slechts een klein deel van de inzet. Veel zwaarder wegen de twee zogenaamde TUL’s: de tenuitvoerlegging van eerdere voorwaardelijke straffen.

Vanwege een oude winkeldiefstal hangen haar nog twee weken cel boven het hoofd. En de voorwaardelijke straf voor de diefstal van een flink aantal sieraden uit een bejaardenwoning liegt er al helemaal niet om: 93 dagen cel. Mocht ze straks voor de mishandeling worden veroordeeld, dan bestaat dus de kans dat ze voor bijna vier maanden de bak in draait.

“En dat naar aanleiding van een banaal vechtpartijtje,” betoogt Hiddema, die er alles aan doet het voorval zo veel mogelijk te bagatelliseren, maar daarbij hinderlijk wordt gestoord door de ringtone van een mobiele telefoon.

Zichtbaar geïrriteerd kijkt Hiddema naar zijn cliënte.

Te laat komen en dan ook nog vergeten je telefoon uit te zetten... Maar Hajar gebaart dat het niet haar telefoon is die loeit. Dan kijkt Hiddema over zijn schouder naar de twee andere aanwezigen in de zaal, de journalist en de tekenares achter hem. Ook zij zijn het niet. Zo goed en zo kwaad als het gaat besluit hij zijn pleidooi dan maar gewoon voort te zetten. Met iets luidere stem. Dwars door de ringtone heen.

“Volgens mij bent u het zelf, meneer Hiddema,” onderbreekt de rechter hem.

Even kijkt de advocaat hem verbouwereerd aan. Het idee alleen al. Dan gaat zijn hand voorzichtig richting de tas aan zijn voeten, waaruit een oplichtende telefoon tevoorschijn komt.

“Bij de ingang van de zaal staat toch duidelijk vermeld, meneer Hiddema, dat...”

“Ik weet het, ik weet het, meneer de rechter,” zegt de grote strafpleiter schuldbewust. “Neemt u mij niet kwalijk, ik heb dit ding nog maar een week en ik dacht dat ik hem had uitgezet, maar eh... nou blijkbaar dus niet.”

Voor Hajar lijkt de zaak steeds desastreuzere vormen aan te nemen, en in gedachten ziet ze zichzelf wellicht al voor de gevangenispoort staan, maar dan breek ineens de zon door. De officier laat weten dat hij de tenuitvoerlegging van de twee voorwaardelijke gevangenisstraffen niet zal eisen, omdat het in die twee gevallen om diefstallen ging, en niet om mishandeling, waarvoor Hajar vandaag terechtstaat. De feiten zijn wat hem betreft te verschillend van aard om haar hardleersheid te kunnen verwijten, en de rechter is het daar roerend mee eens.

Met alleen een werkstraf van veertig uur voor het uitdelen van een paar klappen bij een ordinaire ruzie gaat ze huppelend de deur uit.

“Goedendag,” groet meester Hiddema de rechtbank beleefd.