Bij de politierechter: 'Spuug zat'

Wassim* (34) zit erbij alsof het hoorcollege Existentialisme in de moderne Franse literatuur elk moment kan beginnen. Zijn oogopslag is donker, zijn magere lijf is van top tot teen in zwarte kleding gestoken, op zijn kaken schemert een nonchalante maar weldoordachte five-o’clock shadow, om zijn nek bungelt een dun en doelloos sjaaltje en onderaan zijn over elkaar geslagen benen steken zijn blote voeten in een paar suède loafers. Alleen een filterloze Gauloise, nonchalant bungelend in de mondhoek, en een vergeeld exemplaar van Madame Bovary onder zijn arm, ontbreken er nog aan.

Op oudjaarsdag stormde Wassim woest het gemeentehuis binnen. Het was de laatste dag van het jaar en zijn uitkering was nog altijd niet gestort. Zonder omwegen beende hij naar de balie en eiste daar de vrouw te spreken met wie hij eerder telefonisch contact had gehad. Toen dat onmogelijk bleek en de baliemedewerkster hem vriendelijk verzocht om een mondkapje op te doen, ging Wassim door het lint. De woorden kuthoer, kankerhoer en racist vielen. “Ik onthoud je gezicht en ik pak je!” zou hij hebben gebriest. Gevolgd door de onheilspellende toevoeging: “En ik neem mensen daar in mee.” Waarna hij met zijn vuist een stuk plexiglas naar de filistijnen hielp en de baliemedewerkster vol in het gezicht spuugde.

“Ik reageerde een beetje heftig,” vat Wassim zijn optreden samen.

“Een béétje heftig?” herhaalt de rechter.

“Behoorlijk heftig, ja. Maar ik heb haar niet in het gezicht gespuugd. Niet bewust,” zegt hij. “Misschien heb ik met consumptie gepraat en is er zo wat spuug op haar terechtgekomen. Dat zou kunnen.”

De hooggehakte blondine die destijds onvrijwillig als spatscherm fungeerde zit vandaag opnieuw tegenover hem. Bijgestaan door iemand van slachtofferhulp. Hoewel we inmiddels een aantal maanden verder zijn, kampt ze nog steeds met de naweeën van het incident, vertelt ze de rechter. Nog altijd heeft ze niet alle testen en vaccinaties gehad die door het ‘Spat-, prik- en bijtprotocol’ van het RIVM worden voorgeschreven en waarmee allerlei enge virussen en ziektes kunnen worden uitgesloten. Bij wijze van schadevergoeding eist ze 500 euro van Wassim.

De woorden kuthoer, kankerhoer en racist vielen. ‘Ik onthoud je gezicht en ik pak je!’ zou Wassim hebben gebriest

“Ik mankeer niets,” zegt Wassim.

“Maar dat wist zij toch niet?” zegt de rechter. “Ze kent u toch niet? Voor hetzelfde geld heeft u corona of hiv, of wat dan ook.”

Wassim knikt bedachtzaam. Eindelijk lijkt de impact van zijn daden tot hem door te dringen. Dat dat eerder nog niet het geval was blijkt uit een ander incident, anderhalve maand na zijn woedeuitbarsting op het gemeentehuis. Een wildvreemde vrouw die Wassim op de stoep tegemoetkwam, was dusdanig verdiept in haar telefoon dat ze pardoes tegen hem aan liep. Haar excuses waren niet aan Wassim besteed. Onmiddellijk schold hij haar de huid vol om ook haar vervolgens recht in het gezicht te spugen. Ook daarvoor staat Wassim vandaag terecht.

“Nog even afgezien van de virussen die u mogelijk kunt overbrengen,” zegt de rechter, “begrijpt u hoe ongelooflijk beledigend, vernederend en smerig het is om door een onbekende in het gezicht te worden gespuugd?”

Opnieuw knikt Wassim.

“Ik heb er veel spijt van,” zegt hij. “Ik vind het echt heel erg.”

“Zegt u dat vooral tegen mevrouw,” stelt de rechter voor. Wassim draait zich naar het slachtoffer en kijkt haar aan.

“Het spijt me heel erg,” zegt hij. “Maar echt.”

Een reactie blijft uit.

Op de verbale bedreiging na – daarvoor is te weinig bewijs –acht de rechter alles bewezen. Voor de twee spuugincidenten en voor de vernieling van het plexiglas legt ze hem, conform de eis van de officier van justitie, een werkstraf op van veertig uur, waarvan de helft voorwaardelijk, en een meld- en behandelverplichting bij de reclassering. Ook draait Wassim op voor de materiële schade aan het plexiglas (275 euro) en voor de immateriële schade, die door de rechter wordt vastgesteld op 350 euro.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.