Bij de politierechter: 'Iraakse wraak'

“Hij is echt heel vies. Hij heeft zelfs naaktfoto’s van mij naar mijn 10-jarige dochter gestuurd. Hoe kun je zoiets doen? Ik heb al mijn geheimen met deze man gedeeld en dit is hoe hij ermee omging. Ik heb sindsdien vaak aan zelfmoord gedacht. Ik heb geen contact meer met mijn ouders en met de rest van mijn familie. Mijn eigen kinderen durf ik niet meer onder ogen te komen.” De verklaring die de rechter namens het slachtoffer voorleest, lijkt op de 53-jarige Irakees Salar* weinig indruk te maken. Hij heeft niet eens de moeite genomen om zijn jas uit te trekken. Drie jaar lang had hij een buitenechtelijke relatie met de eveneens Iraakse vrouw die nu, met een hoofddoek op en omringd door heetgebakerde familie, achter hem in de zaal zit. Niet alleen het buitenechtelijke karakter ervan maakte de omgang met haar spannend. Het feit dat Celia zich seksueel volledig liet gaan en zich daarbij door Salar gewillig liet fotograferen, maakte het nog eens extra opwindend. Dat hij haar daarnaast ook stiekem bespied en gefotografeerd zou hebben, ontkent hij stellig. Het verspreiden van de naaktfoto’s onder haar familieleden nog veel stelliger.

Kort nadat Celia de relatie verbrak en besloot haar huwelijk nog een laatste kans te geven, ontving ze de eerste onheilspellende berichten van haar naaste familie in Irak. Zeggen dat ze zich rot schrok, is mild uitgedrukt. Voor vrijwel elke vrouw zou het uitlekken van naaktfoto’s een nachtmerrie zijn, maar voor een islamitische vrouw met een buitenechtelijke relatie is een grotere schande en vernedering nauwelijks denkbaar. En al snel bleek dat haar privé-kiekjes niet alleen in het Midden- Oosten opdoken. Ook een Belgische neef van haar kreeg ongevraagd zijn poedelnaakte tante in niet mis te verstane poses op het scherm van zijn smartphone te zien.

Mooie herinneringen

Zelfs op de iPad van haar 10-jarige dochter vond Celia zichzelf terug. Alle berichten werden verstuurd door een voor de ontvangers onbekende afzender.

“Al die verschillende foto’s zijn door de politie teruggevonden op uw mobiele telefoon en laptop,” stelt de rechter vast.

“Als u ze niet heeft verspreid, wie heeft dat dan wel gedaan?”

Salar haalt zijn schouders op. “Die foto’s zijn mooie herinneringen aan twee mensen die van elkaar gehouden hebben,” zegt hij. “Daar heeft verder niemand iets mee te maken.”

“In uw mobiele telefoon zijn ook de telefoonnummers en andere contactgegevens gevonden van alle mensen naar wie de foto’s verstuurd werden.”

“Dit zijn allemaal valse beschuldigingen,” houdt Salar vol. “Ik heb die telefoon ooit van Celia gekregen. Als die nummers erin stonden, dan stonden ze er al in toen zij mij die telefoon gaf. Ik ken die mensen niet.”

De officier van justitie gelooft er niets van. “Dit is gewoon laf wraak nemen op iemand die je heeft afgewezen,” stelt ze zonder omwegen vast.

De rechter lijkt die mening te delen. Ze ziet voldoende bewijs voor het feit dat Salar degene was die de foto’s verspreidde. En ook voor het heimelijk bespieden en fotograferen van Celia houdt ze hem verantwoordelijk.

Sommige foto’s in het dossier zijn duidelijk geposeerd, maar andere niet. Het standpunt waaruit ze zijn genomen, de belichting ervan, de houding van Celia; uit alles blijkt volgens de rechter dat ze zonder medeweten van het slachtoffer genomen zijn. Voor het heimelijk maken en verspreiden van de foto’s veroordeelt ze Salar tot een celstraf van vijf maanden, waarvan twee voorwaardelijk, en tot het betalen van een schadevergoeding van bijna 2000 euro.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.