Bij de politierechter: 'Ik ben erg van het praten'

“ALS JE NOG EEN KEER IN DE BUURT VAN DE KINDEREN KOMT DAN MAAK IK JE DOOD, BEGREPEN!?! DAN HAAL IK MIJN MATEN EN DAN GA JE ERAAN. KANKERAUTIST, MET JE KANKERMOEDER, EN JE KANKERFAMILIE. VANAVOND LEEF JIJ NIET MEER!!!”

“Heeft u dat gezegd?” vraagt de rechter aan Michel*.

“Ik heb hem nooit met de dood bedreigd,” weet de 26-jarige verdachte heel zeker. Zijn haren zijn blond en kort, zijn lijf verraadt een hardnekkige sportschoolverslaving. De mouwen van zijn streepjesoverhemd spannen strak om zijn bovenarmen.

“Wat kwam u daar die avond eigenlijk doen?” wil de rechter weten.

“Praten,” zegt Michel.

“Praten?” herhaalt de rechter.

“Ik ben erg van het praten,” verheldert Michel.

“Dus u noemt dat praten?”

“Ik wilde hem duidelijk maken dat hij mijn familie met rust moest laten, maar hij deed niet eens de deur voor me open,” zegt Michel. “Alleen het keukenraam zette hij op een kiertje.”

Na een avondje trainen besloot Michel een onaangekondigd bezoek te brengen aan zijn voormalige zwager Stefano, die hij al bijna zijn leven lang kent en die hij tot voor kort zelfs als een van zijn beste vrienden had beschouwd. Maar toen Stefano en zijn zus een aantal maanden eerder op een niet al te prettige manier uit elkaar waren gegaan, had Michel de kant van zijn familie gekozen. Sindsdien was het hommeles. Beschuldigingen vlogen over en weer. Volgens Michel had Stefano er met zwartmakerij voor gezorgd dat bij Michels zus Jeugdzorg voor de deur stond met vermoedens van kindermishandeling.

Ook zou Stefano, tegen de nadrukkelijke zin van zijn ex in, contact blijven zoeken met haar kinderen. Kinderen uit een eerdere relatie, die dus niet de zijne zijn. Stefano zelf beweerde dat het juist andersom was. De kinderen belden hém, nooit andersom. Ze misten hem. Michel is werkeloos en woont bij zijn ouders. Als eerstejaars student volgt hij een opleiding tot sociaal werker, een veroordeling zou hem daarbij bijzonder slecht uitkomen.

Straatcoach

“Een zogenaamde verklaring omtrent gedrag is voor de toekomst van mijn cliënt van groot belang,” legt zijn advocaat uit terwijl hij naar voren loopt om de rechter, de officier en de griffier een papier te overhandigen. Het blijkt een epistel te zijn van Michels stagebegeleider. Als straatcoach loopt Michel stage in een van de meest overlastgevende wijken van de stad en als we de aanbevelingen van zijn stagebegeleider mogen geloven doet hij dat fenomenaal goed.

“Michel is te allen tijde correct. Hij is niet provocerend, escalatie-vermijdend en blijft ook onder grote druk de rust zelve,” leest de rechter hardop voor.

Het zijn eigenschappen die moeilijk te rijmen zijn met de man die briesend en schuimbekkend voor het huis van zijn ex-zwager stond. Aan de andere kant: Michel heeft een blanco strafblad.

Bovendien zijn de twee getuigeverklaringen die in het dossier zitten weinig overtuigend. De eerste is van Stefano’s moeder die die bewuste avond bij haar zoon op bezoek was en door het open keukenraam het hele ‘gesprek’ kon volgen. Op de vraag welke bedreigingen zij letterlijk heeft gehoord, heeft zij geen helder antwoord. Bovendien is zij niet bepaald een onafhankelijke getuige. De overbuurvrouw is dat wel, maar zij komt in haar verklaring niet verder dan dat Michel ‘een dreigende houding aannam’ en ‘dreigende taal uitte’. Al met al is het voor de rechter te weinig om tot een veroordeling te komen. Michel gaat vrijuit.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd