Het onbeschrijflijke leed van de ouders van Tanja Groen

In hetzelfde weekend dat in Panama resten werden gevonden van de vermiste Lisanne Froon, werd ook dichterbij huis een macabere vondst gedaan. In een akker bij het Limburgse dorpje Gronsveld vond een wandelaar botten die vermoedelijk toebehoren aan een mens. Deze vondst werd al snel gelinkt aan de al 21 jaar vermiste studente Tanja Groen (18). Zij verdween toen ze in 1993 van een feestje in Maastricht naar haar kamer in Gronsveld fietste. Deze zaak houdt de politie - en misdaadverslaggevers sinds die tijd bezig. Zo besteedde Peter R. de Vries jarenlang aandacht aan de zaak. In 2002 schreef hij in Panorama een emotionele column over deze zaak:

We zullen Tanja niet vergeten De witte kist stond op drie meter afstand van me, in het gangpad van de rooms-katholieke kerk in Bergen, waar afgelopen vrijdagmiddag de uitvaartdienst werd gehouden. De stoffelijke resten van Marion en Romy van Buuren lagen in één kist: moeder en dochter, die vijf jaar onvindbaar onder het stuifzand van de duinen tussen Bergen en Egmond begraven hadden gelegen, werden gelukkig nu niet van elkaar gescheiden. Gedurende de hele dienst moest ik steeds naar die kist kijken, het gaf me een onwerkelijk gevoel. Normaal gesproken kom ik bij een levensdelict pas in beeld als het slachtoffer allang is begraven. Bij Marion en Romy was dat anders. Vijf jaar lang hebben we naar hen gezocht en nu lagen ze zo maar op drie meter afstand, alsof ik ze bijna aan kon raken. Schuin achter mij, in de bomvolle kerk zaten Adrie en Corrie Groen uit Schagen. Adrie kwam me voor het begin van de dienst even een hand geven en met zijn vrouw wisselde ik snel een paar woorden. Zij zijn de ouders van de 18-jarige Tanja Groen, die deze maand precies negen jaar verdwenen is, na een feestje op een studentensociëteit in Maastricht. Mijn programma heeft jaren geleden een aantal keren aandacht besteed aan dit mysterie, maar de zaak is nimmer opgelost en nadien is het stil geworden. Adrie en Corrie Groen en Hans en Corrie van Buuren waren tot verleden week lotgenoten van elkaar en omdat ze in dezelfde regio wonen, waren ze elkaar vaak tot steun. Ik schrijf dat ze lotgenoten ‘waren’, omdat Corrie en Hans van Buuren hun dochter en kleinkind nu terug hebben, terwijl de onzekerheid over Tanja nog steeds voortduurt. En dat is hemeltergend. Ik zal nooit vergeten dat Corrie Groen enkele jaren geleden te gast was in mijn programma en we na afloop nog even napraatten. In dezelfde uitzending had ik ook enkele ouders van vermoorde kinderen geïnterviewd. Na de opnamen bracht Corrie toen aangrijpend onder woorden wat de vermissing van hun Tanja met haar deed. “Ik durf het haast niet hardop te zeggen,” snikte ze, “maar weet je dat ik gewoon jaloers ben op de ouders die weten dat hun kind om het leven is gebracht. Zij weten waar ze aan toe zijn en ik niet…” Jaloers op de ouders van een vermoord kind. Laat dat zinnetje maar eens tot u doordringen… dan beseft u het onbeschrijfelijke leed van deze mensen. En toch… toch waren ze in de kerk vrijdag bij de indrukwekkende en prachtige plechtigheid. Ik verbeeldde me dat ik een klein beetje kon begrijpen hoe zij zich moesten voelen, maar zij waren er voor Hans en Corry van Buuren, hoewel er tijdens de dienst een groot gekarteld mes door hun ziel moet hebben gesneden. Marion en Romy zijn gevonden, maar waar is hun Tanja? Toen er tijdens een van de gebeden werd gevraagd of de politie en de pers in de nabije toekomst ook hun beste krachten wilden blijven geven aan de zaken waarin de slachtoffers nog niet zijn gevonden, keek ik even naar Adrie Groen en zag zijn ogen vochtig glansen. Na de condoleances zochten we elkaar weer op. “Wat denk je…” vroeg Adrie Groen voorzichtig aan me, bescheiden als hij is, “zou je nog eens iets aan de verdwijning van Tanja kunnen doen? Bij Marion en Romy is wel gebleken dat publiciteit enorm kan helpen. Ja, ik weet wel, er is in onze zaak niet veel te melden…” Hij maakte een hulpeloos gebaar, alsof hij zich daarvoor bijna wilde verontschuldigen. “Er is geen nieuws helaas. En ja, dan blijft het stil hè…” Ik ging bij mezelf snel na wanneer wij voor het laatst aandacht aan de verdwijning van Tanja haddenbesteed. Ik schatte het op ruim tweeënhalf jaar, en voelde me enigszins beschaamd. En daar, staand in die condoleancekamer, beloofde ik mezelf direct gehoor te geven aan de oproep uit de kerk en de zaak van Tanja bij de eerst voorkomende gelegenheid uit de vergetelheid te trekken: onder meer in deze column. Bij de vondst van Marion en Romy past geen berusting. Nee, die moet juist een aanmoediging zijn om volop door te gaan en ook helderheid te brengen in andere openstaande mysteries. En dus vraag ik u mij inlichtingen te verschaffen over het lot van Tanja Groen, die op 31 augustus 1993 verdween. Zij reed die avond op de fiets van Maastricht naar het naburige Gronsveld, waar ze op kamers woonde, maar is daar nooit aangekomen. Wat is er met Tanja gebeurd? Laat haar ouders dat na negen lange jaren weten…