Bij de politierechter: Een zure Apple

Hoe zou u de relatie tussen u en uw ex willen omschrijven?” vraagt de rechter.

Pascal (35) kijkt de rechter glazig aan. De relatie tussen hem en zijn ex? Wil de rechter dat serieus weten? Waar moet hij beginnen? Hoeveel tijd heeft hij? En mag hij erbij vloeken? Hij besluit er niet eens aan te beginnen en  beperkt zich tot een diepe zucht. “Goed? Gewoon? Slecht?” probeert de rechter het nu in multiplechoicevorm. Pascal haalt zijn schouders op. Het juiste antwoord zit er wat hem betreft niet tussen. “Barslecht,” voegt hij een vierde antwoord aan het rijtje toe.

Hij is pas 35 maar nu al is alles mislukt. Zo zit hij er ook bij. Moedeloos. Alsof het hem allemaal worst zal wezen. Alsof vandaag er ook nog wel bij kan, bij de bak stront die zijn leven tegenwoordig is. Dat was een paar jaar geleden wel anders, maar helaas herinnert alleen zijn indrukwekkend dikke pens nog aan de vette jaren die achter hem liggen.

Kostbare politietijd

Hij was gelukkig getrouwd en had een leidinggevende functie in het bedrijf van zijn schoonouders. Dat is allemaal voorbij. Tegenwoordig ligt hij in scheiding en zit hij moederziel alleen in zijn huurwoninkje te wachten op zijn bijstandsuitkering. En ondertussen stapelen de schulden zich op.

“En dus verkocht u uw iPhone?” concludeert de rechter.

“Ik moet ergens van leven,” zegt Pascal.

“Wat kreeg u ervoor?” vraagt de rechter door.

“400 euro.”

“Maar dat vond u niet genoeg, begrijp ik?”

“Het was een kwestie van overleven,” zucht Pascal. “Ik ben er niet trots op.”

Nadat hij in de kroeg zijn iPhone had verkocht kwam hij op het idee de telefoon als gestolen op te geven en vervolgens het verzekeringsgeld op te strijken. Op die manier kon hij er dubbel aan verdienen. Hij is zelf de eerste om het toe te geven, het was geen plan waar veel denkwerk aan te pas kwam. Mislukte het dan mislukte het. Jammer dan. Bij de politie deed hij aangifte.

“Iedereen kent in zijn leven moeilijke periodes,” steekt de officier van justitie op ouderlijke toon van wal, “maar dat is nog geen reden om de boel op te lichten. En wat ik minstens zo erg vind, is dat u met uw leugens beslag heeft gelegd op kostbare politietijd. Die mensen hebben echt wel iets beters te doen.”

Met die kostbare politietijd viel het overigens wel mee. Pascal kreeg een kopie van de aangifte mee voor zijn verzekeraar, maar het geld werd nooit uitgekeerd. Als snel kwam een politieagent op het lumineuze idee om het nummer van Pascals gestolen telefoon te bellen. Direct kreeg hij de nieuwe eigenaar aan de lijn die de deal tot in detail kon navertellen. De 400 euro, de naam van de kroeg, de naam van de verkoper, alles. Pascal bekende zijn valse aangifte direct.

“Hoe ziet u uw toekomst?” wil de rechter nog van hem weten.

Opnieuw kijkt Pascal hem zwijgend aan. Alsof hij zeggen wil: zegt u het maar. De taakstraf van tien uur die de rechter hem oplegt is wel zijn laatste zorg.

“Prima,” zegt hij, “was dat het?” 

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.