/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fpanorama-fallback2.png "https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback1.png")
Een Panorama-verhaal van misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink waarin het drama aan de A73 uit 2008 en de gebeurtenissen daarna aan bod komen. Gepubliceerd in nr 27, in 2015.
Wraak voor een zeven jaar oude moord
Kogelregen op de A73
In de nacht van dinsdag 9 op woensdag 10 september 2008 wordt de Ford Escort van Hans van Geenen (33) uit Oss doorzeefd op de A73. De daders zijn nooit gevonden. Maar in 2015 gebeuren er vreemde dingen: twee hoofdrolspelers van toen lijken op het nippertje te zijn ontsnapt aan een poging tot liquidatie.
Donderdag 1 januari 2015. Martien Reuvers ligt om half negen ’s avonds op de bank, in zijn woning in Oijen. Zijn zoon belt dat hij zo even langs komt. Zijn vrouw is boven aan het strijken. Ze is dan ook niet verbaasd als ze even later een witte BMW stationcar aan ziet komen. In zo’n auto rijdt hun zoon. Ze loopt naar beneden en zet de voordeur vast open. Vreemd genoeg komt er niemand binnen, pas veel later meldt hun zoon zich. Martien Reuvers: “Vreemd, natuurlijk. Ik heb camera’s hangen, ik heb de beelden teruggehaald en dan zie je dat er eerst twee mannen in precies net zo’n witte BMW stationcar langs het huis rijden, terugrijden, parkeren. Je ziet hen uitstappen. Eén heeft een hand in zijn zak en draagt een kogelwerend vest. Ze lopen naar de voordeur, maar lijken verrast doordat die ineens opengaat. Je ziet hen overleggen en weglopen. Ik denk dat ze iets op touw wilden zetten.” Martien is ervan overtuigd dat de mannen een aanslag op hem in de zin hadden. Sindsdien gaat hij zelden nog de deur uit zonder kogelwerend vest.
Woensdag 1 april 2015. Bianca van der Heijden, weduwe van de in 2008 geliquideerde Hans van Geenen, heeft voor haar autorijschool in Oss een afspraak met een nieuwe klant. Hij had de vorige avond gebeld. Bianca: “Hij klonk wel wat raar, alsof hij een stemvervormer gebruikte, of zijn neus dichtkneep.” Bianca vertrouwt het niet helemaal en vraagt of haar moeder erbij wil zijn. De jongen belt aan. Hij draagt een petje, kijkt naar beneden en praat onduidelijk. Bianca laat hem binnen en loopt zelf naar boven voor de papieren. Zodra Bianca terugkomt richt hij zijn wapen op haar. In een reflex duikt ze weg. De kogel schampt haar onderarm en slaat in de bank. “Daarna haalde hij de trekker nog een paar keer over, ik denk een stuk of vijf keer, maar er gebeurde niets. Ik voelde elke keer bij mijn buik een soort luchtdruk. Toen rende hij weg. Ik achter hem aan. Hij ging rechtsaf de straat uit, ik kon hem tot de hoek volgen.” Terug in huis vindt Bianca het magazijn van het vuurwapen. Dat is er blijkbaar na het eerste schot uitgevallen en dat is haar redding geweest.
Toeval, deze twee vermoedelijke pogingen tot liquidatie? Zowel Martien als Bianca zijn hoofdpersonen uit de A73-moord uit 2008. Bianca is de weduwe van het slachtoffer Hans van Geenen; Martien is vanaf het begin hoofdverdachte van politie en justitie. Het onderzoek was alleen gericht op Martien en zijn neef Toon. Na hun vrijspraak wordt niets ondernomen om de werkelijke daders te achterhalen. Anno 2015 lijkt de geest van justitie en politie in elk geval een engel der wrake te hebben geïnspireerd.
Spyshop
Op dinsdagavond 9 september 2008 was Hans van Geenen (33) samen met Olaf van F. (24) naar het Holland Casino in Venlo geweest. Toen ze ’s nachts terugreden in de Ford Escort van Hans – met Olaf achter het stuur – werden ze op de A73 onder vuur genomen. Hans belde naar 112 en naar iemand van wie hij dacht dat die hier weleens wat mee te maken zou kunnen hebben. Enige tijd later stond de Ford Escort op de vluchtstrook. Hans lag dood op de bijrijdersstoel. Hij had kennelijk nog geprobeerd weg te komen: de deur aan zijn kant was open. Olaf was ongedeerd. In totaal waren er zo’n zeventig kogels afgevuurd. Het eerste aanknopingspunt voor de politie was dat er onder de Ford een peilbaken - een tracer - werd aangetroffen. In de drugswereld niet ongebruikelijk: soms is het handig te weten waar een vriend of vijand zich bevindt. Wordt dit ook een logisch spoor naar de daders? Maar welk moordcommando laat zo’n duidelijk signaal achter? De politie is al snel bij de Spyshop van Dick Offringa in Amsterdam: hier is om zeven uur ’s avonds op de dag van de moord het eerste signaal gepeild. Alle klanten worden met een videocamera opgenomen. De politie bestempelt Offringa even als verdachte en neemt de videobeelden in beslag. Dan blijkt dat de mannen die de bewuste peilzender op die dinsdag hebben meegenomen uit de Spyshop de neven Martien en Toon Reuvers zijn. Vanaf dat moment wordt er door de politie alleen nog ingezet op de neven: ‘Kopen is plakken, plakken is schieten.’
“Wij hebben dat ding daar inderdaad opgehaald,” zegt Martien. “Ik had er in juni of juli eentje ingeleverd die niet goed werkte, die zou worden gerepareerd, ik moest ‘m nog op gaan halen. Drie dagen voor de moord vroeg Hans of hij mijn setje mocht lenen. Ik wist wat hij ermee van plan was, ik vond het wel goed.” Martien heeft geen haast, Hans wel: hij moet het beslist vóór donderdag hebben. Martien gaat dus op dinsdagavond en spreekt af dat iemand het namens Hans ’s avonds op komt halen: Hans kan zelf niet, hij gaat naar het casino. Inderdaad komt er ’s avonds iemand het ding ophalen, maar dat gebeurt niet door degene die Martien verwacht. “Dit was iemand anders. Toen was de vraag van de politie: wie was dat?” Dat wilde Martien niet zeggen. Martien wist dat Hans de tracer wilde gebruiken om iemand te volgen in het kader van ‘buitenechtelijke relaties’. Degene die het apparaat komt halen is iemand anders uit dat circuit. Martien is verbaasd, maar heeft geen zin zich hiermee te bemoeien en naderhand voelt hij zich niet geroepen hierover iets te vertellen aan de politie of namen te gaan noemen. Dat breekt hem op: als hij geen naam noemt, zal hij ’t zelf wel hebben gedaan, is de redenatie.
Martien’s advocaat Jan-Hein Kuijpers veegt bij de rechtbank de vloer aan met de redenatie van de officier van justitie. Kuijpers: “Volgens hem bellen Martien en Toon met hun eigen altijd traceerbare telefoon naar de Spyshop, waar ze zich vervolgens open en bloot laten filmen door de videocamera’s die daar hangen. De zender die ze daar ophalen plakken ze onder de auto die ze een paar uur later gaan beschieten. Als dat zo is, zouden ze de domste boeven op aarde zijn. En dat zijn ze niet.” Niettemin eist officier van justitie 23 en 20 jaar tegen Martien en Toon en zo worden ze ook veroordeeld. Pas in hoger beroep worden ze vrijgesproken. Geen reden voor de politie om op zoek te gaan naar de echte daders: politie en justitie en de familie van Hans blijven ervan overtuigd dat Martien en Toon de schuldigen zijn. In 2014 komt dat wel heel nadrukkelijk naar buiten in een onderzoek getiteld Met Grof Geschut van Bureau Beke. Daarin erkent de officier van justitie dat er voor is gekozen bewust een tunnelvisie toe te passen. “Ik heb tegen het team gezegd: Durf te tunnelen.” Het is duidelijk dat dit gaat over de A73-zaak en dat alleen het scenario met Martien en Toon als verdachten werd onderzocht.
Wietwereldje
Op 10 september 2008, de dag van de aanslag, was Martien thuis in Oijen. “Ik werd ’s morgens gebeld door een kennis, die beelden had gezien op televisie. Hij had de Ford Escort herkend, er lag iemand dood onder een laken, dat zou Hans van Geenen zijn.” Martien gaat meteen naar de ouders van Hans. De familie is bij elkaar in de woning van de zus van Hans, in Oss. “Later kwam Olaf daar ook naar toe. Het eerste wat Olaf en de vader van Hans deden, ’s morgens, was met een laptop aan de gang om te proberen de pokerrekening van Hans leeg te halen. Daar stond 45.000 dollar op. Dat is niet gelukt omdat Hans de code net had veranderd. Daar is later nog heel veel over te doen geweest, over dat geld.” Martien is tot drie uur ’s middags bij de familie. Er zijn huiszoekingen bij Hans, bij zijn ouderlijk huis, bij zijn zus. Martien: “De moeder van Hans zei: Hans heeft vorige week nog over zijn begrafenis gepraat. Hij wil een witte kist met bloemen. Maar wij hebben het geld niet. Dat vond ik vreemd, maar ze zei: Ik kan er niet over praten. Toen heb ik die begrafenis betaald. Later bleek dat ze gewoon verzekerd waren.”
Wat was zijn eerste gedachte toen? Martien: “Ik had eigenlijk de laatste tijd weinig contact met Hans. Ik wilde weg uit dat wietwereldje, daar waren zoveel problemen. Er waren veel mensen boos op Hans. Hij zat met wat jongens in een kring: voor 5.000 euro kon je meedoen in een kwekerij, dan kreeg je een sleutel. Op die manier had hij zo’n 35.000 euro binnengehaald. Daarmee was hij naar het casino gegaan. Sommigen had hij terugbetaald, anderen niet. Voor die tijd was Hans altijd netjes gekleed, zat hij elke dag bij de kapper. De laatste tijd was hij een soort zwerver geworden, hij had nergens zin meer in. Meerdere mensen zeiden dat Hans niet meer zichzelf was.” De familie hoort aanvankelijk weinig over het onderzoek. “Op een gegeven moment belt de vader van Hans mij op: de politie wilde iets weten, maar hij durfde dat niet tegen hun te vertellen. Hij vertelde mij toen dat Hans hokken aan rippen was, dat hij er een vriendin bij had, met veel problemen, en daarbovenop een berg ellende met mensen die hij niet had betaald. Bij elkaar ging dat om flinke bedragen. Ik ben toen met dat verhaal, uit naam van de vader van Hans, naar de politie gegaan. Dat is de grootste fout van mijn leven geweest. Dat ik me heb laten meeslepen, omdat we die zaak graag opgelost wilden hebben.”
Achteraf blijkt dat toen Martien vrijwillig naar de politie ging om het verhaal van de vader door te geven, hij zelf al als verdachte stond geregistreerd. De politie had de gegevens van de Spyshop allang, maar tijdens het gesprek op het politiebureau zeiden ze daar niets over. Martien: “Ze waren volop aan het rechercheren. Ze hebben toen ook stiekem dna-materiaal van mij genomen. Ik kwam elke dag bij de Délifrance in Oss. Later blijkt dat ze toen ik naar de wc ging en ging afrekenen, ze mijn mes en vork hebben meegenomen. Normaal gesproken ben ik heel erg oplettend, maar dit had ik niet gemerkt.” Er zat een dna-spoor op de simkaart van de tracer die onder de Ford Escort was aangetroffen en op de auto zelf. Dat dna was niet van Martien en niet van Toon. Dit spoor is niet uitgezocht. In het kader van de tunnelvisie: Martien was de dader, het dna was niet van hem, dus was dit verder niet interessant. Martien: “De officier van justitie beweerde dat er een honderd procent dna-match was met de hoofdverdachte. Dat was ik. Ik zei: Dat kan niet. De officier bedoelde het dna op de mes en vork uit de Délifrance. Ze beweerden dat ze die in een hennepkwekerij waren gevonden. Dat klopte niet, maar dat is dus pas bij de behandeling in hoger beroep naar voren gekomen.”
De cruciale vraag en misschien de sleutel naar de oplossing: van wie is het dna op de tracer? Martien: “Dat heb ik de officier van justitie gevraagd. Het was bekend dat er dna-sporen van een man en een vrouw waren gevonden. De officier zei: Het is niet van jou, daar heb je niks mee te maken. Ik heb gevraagd: Is het soms van Olaf en een vrouw? Dat wilde de officier niet zeggen, alleen dat degenen van wie het was niet in de dna-bank voorkwamen.”
Vier lekke banden
Er zou meer uit te zoeken zijn, zou je zeggen. Bewakingscamera’s van Holland Casino in Venlo registreren Olaf en Hans ’s avonds rond tien uur aankomen. Ze parkeren in de berm. Kort daarna rijdt er een auto voorbij; die keert en wordt dan naast de Ford Escort geparkeerd. Er stappen twee mannen uit, die naar de ingang van het casino lopen en naar binnen gaan. Even later stapt er nog iemand uit de auto. Hij loopt rond de auto’s, je ziet hem door zijn knieën zakken, daarna stapt hij in zijn eigen auto, doet de motorkap open, gaat daar wat zitten rommelen, met de kofferklep open. Hij is aan het treuzelen, lijkt het. Dan gaat hij ook naar het casino. Vervolgens gebeurt er een hele tijd niks, tot een camera van het casino registreert dat Olaf en Hans rond twee uur ’s nachts het casino uit komen lopen, direct gevolgd door de drie mannen uit de andere auto. Hans en Olaf rijden weg. De andere auto rijdt er vrijwel meteen achteraan. In de berichten over de schietpartij staat dat de Ford beschoten is vanuit een BMW. Dat verklaart Olaf. Martien: “De auto die hen volgde bij het casino was beslist geen BMW. De auto van waaruit geschoten is, was ook geen BMW. Er is een ooggetuige, een automobilist, die het heeft gezien en die beschrijft een heel andere auto. Een Volkswagen Passat of een Audi A6, van het model 2004, 2005.” De getuige is een vrachtwagenchauffeur die in een personenauto reed. Hij is drie keer onder hypnose gehoord. Hij hoort geen knallen, ziet geen mondingsvuur. Hij ziet wel de Escort van Olaf en Hans en een andere grote donkere auto. Zijn eerste gedachte is dat het om een straatrace gaat en dat ze elkaar van de weg willen rijden. De grote donkere auto rijdt door, een andere kleine middenklasser blijft bij de Escort rijden. Martien: “Daar is nooit onderzoek naar gedaan, naar die auto’s. Deze getuige heeft helemaal geen schieten gezien. Hij zag mist en rook een benzinelucht. Hij reed met het raam open. Hij reed de Escort voorbij die op de vluchtstrook stond. Hij zag twee mannen in de auto zitten. De ruiten zaten er nog in, uit niets blijkt dat er toen al geschoten was. Ik denk dat de eerste schoten al waren gevallen voordat die vrachtwagenchauffeur bij Haps de A73 op reed.” Olaf zegt dat ze al rijdend beschoten zijn. Dat klopt waarschijnlijk wel: dat waren die eerste schoten, nog voor de afslag Haps. Daarna is de Escort nog een hele tijd achtervolgd. Volgens Olaf zijn alle schoten afgevuurd terwijl ze reden, maar dat is uiterst onwaarschijnlijk. De Escort had vier lekke banden. Martien: “Je kunt met 150 km/u geen vier banden lekschieten. In het laatste telefoontje hoor je Hans praten, maar je hoort geen schoten. Olaf maakt er een heel verhaal van. Dat hij is omgedraaid, tegen het verkeer in is gaan rijden, om te ontsnappen. Mijn advocaat heeft dat laten onderzoeken. Er klopt geen snars van dat verhaal. Ze zouden kilometers lang beschoten zijn, met 150 km/u. Maar de kogelhulzen lagen bij elkaar in een cirkeltje. Eén huls stond rechtop achter de auto. Dat paste niet in het plaatje van de politie, dat hebben ze in het onderzoek aan de kant geschoven. Het is duidelijk wat er wel is gebeurd: de auto is klemgereden, Olaf is uitgestapt. Toen is Hans van dichtbij doodgeschoten. Hij probeerde nog te ontsnappen, door de deur open te doen. Dat doe je niet met 150 km/u, onder het rijden. Uit de reconstructie van de kogelbanen blijkt dat Olaf nooit en te nimmer in de auto kan hebben gezeten toen Hans is beschoten. Er waren 35 schoten dwars door de auto heen, van buiten door het raam bij de bestuurderskant.” Nader onderzoek was niet meer mogelijk: de auto is direct na het onderzoek vernietigd.
In totaal zit Martien 39 maanden vast voor ‘de A73’. Als hij wordt vrijgelaten zijn voor justitie en politie de druiven zuur. De politie onderhoudt warme contacten met de familie van Hans, aan wie de rechercheurs duidelijk laten merken dat er wat hen betreft maar één verdachte is, ook al is die vrijgelaten. En Martien wordt veroordeeld tot drie jaar voor ‘een wietzaakje’ waar volgens hem normaal een ‘werkstraf van 240 uur voor staat.’ Bianca van der Heijden heeft over de mislukte poging tot liquidatie op haar niks meer gehoord: ‘De recherche kan er nog niks over zeggen.” Wellicht komen er nu wat tips binnen bij Opsporing Verzocht nu deze poging tot liquidatie in dat programma te zien is geweest.
Reuvers vs. De broers Van L.
In februari 2014 komt Martien Reuvers vrij. Kort daarna raakt hij in een nieuw avontuur verzeild: hij wordt door een arrestatieteam aangehouden op bevel van dezelfde officier als in de A73-zaak. Dat heeft hij te danken aan de beruchte broers Edgar en Pieter van L. uit Nijmegen. (Ze zijn eerder in het nieuws geweest als kroongetuigen. Ze beweerden toen dat ‘Big Willem’ van Boxtel met een bom een aanslag had willen plegen op Willem Holleeder, in het clubhuis van de Hells Angels. Van Boxtel werd hiervoor gearresteerd en ‘in bad standing’ uit de Hells Angels gegooid. Later bleek dat kroongetuige Edgar het hele verhaal uit zijn duim gezogen had.)
In de zaak met Martien in 2014 proberen de broers opnieuw kroongetuige te worden. Ze beweren dat Martien hen heeft bedreigd, maar ze verwarren hem met iemand anders: het is duidelijk dat ze hem nooit hebben gezien. Niettemin krijgt Martien twaalf maanden gevangenisstraf. De zaak loopt nog in hoger beroep. De broer Van L. hebben aangegeven dat ze niet tijdens de zitting willen worden gehoord: ze willen geen confrontatie met Martien. Tijdens de inhoudelijke behandeling verklaarde Martien ten overstaan van de rechters dat hij de zaak als een wraakactie van de officier beschouwt. Zijn advocaat in die zaak, Peter van Zon (kantoorgenoot van Jan-Hein Kuijpers) zegt dit niet als juridisch standpunt in te nemen, maar hij ‘kan het gevoel bij Martien wel begrijpen’.