Wildwatervaren met Dave Roelvink en Kim Feenstra

Het programma Risky Rivers is daar een variant op, maar dan over water. En ook voor die serie geldt dat het succes ervan niet afhankelijk is van het avontuur zelf, maar wel van de twee bekende Nederlanders die dat avontuur met elkaar aangaan.

De combi Dave Roelvink/Kim Feenstra was in dat kader met afstand de meest veelbelovende aflevering van het hele seizoen Risky Rivers en gelukkig kwam ik alles behalve bedrogen uit. Aan de oevers van het Afrikaanse Victoria Meer, waarop elk jaar zo'n 5000 mensen omkomen, gingen de twee fotomodellen (al was Dave natuurlijk ook DJ en Kim natuurlijk ook fotograaf) aan boord van een gammel en smal bootje. Van een local kregen ze nog de waarschuwing mee om vooral niet uit de boot te stappen in ondiep water, omdat daar de bilharzia-bacterie leefde. Dat waren minuscule larven die dwars door je huid je lichaam binnendrongen en daar uitgroeiden tot vraatzuchtige wormen.

“De tering, gap,” zei Dave.

De eerste bestemming was Equator Island. Dat was vier uur peddelen, maar na amper een half uur zag Dave een vissersdorpje opdoemen en vroeg hij aan Kim: “Biertje doen?” Even later meerde hij hun boot aan en sprong hij  zo het ondiepe water in. “Ik wil bier,” zei hij. “Ziek worden we toch wel.” Met ieder een halve liter-blik bier in de hand hingen ze even later aan een gemotoriseerde vissersboot die Dave tegen betaling geritseld had. Waarom peddelen als het ook makkelijk kon? Ik mocht hem wel, die Dave.

Op Equator Island, niet veel meer dan een dorre strook zand in het gigantische meer, stond een roestig monument waarop behalve het woord 'Equator' ook een hoop getallen stonden. Verbaasd keken de twee avonturiers elkaar aan. 

“Wat is dat eigenlijk, equator?” vroeg Kim.

“Misschien een soort kompas,” gokte Dave. “En dat die getallen dan een soort coördinatiepunten van deze plek zijn, die op dit tijdstip zijn genomen of zo...” overpeinsde hij hardop.

“Het zijn sowieso coördinaties,” dacht Kim. “Of een soort checkpoint of zo, van het leger of zo?”

Dave pakte zijn telefoon erbij. Hij ging het googelen.

“Evenaar!” riep hij even later euforisch. “Equator is evenaar!”

Kim keek hem nog altijd niet begrijpend aan.

“Volgens mij loopt hier de evenaar, je weet wel, die lijn,” probeerde Dave, maar bij Kim ging duidelijk nog geen lichtje branden.

“Dat is toch een lijn, zo'n evenaar?” vroeg Dave vertwijfeld.

“Ze pikken je ogen eruit waar je bij stond, die tyfusbeesten”

Maar Kim had haar aandacht bij andere dingen. Op het eiland zat een groep vogels en Kim was doodsbang voor vogels. Als kind was ze ooit aangevallen door een groep zeemeeuwen, vertelde ze. Mensen moesten daar wel eens om lachen. Vogels waren toch niet gevaarlijk? Maar Kim wist wel beter. “Ze pikken je ogen eruit waar je bij stond, die tyfusbeesten,” zei ze.

Van Equator Island peddelden de twee nog een paar uur door naar het vaste land. Dave had de blaren op zijn klauwen staan, zei hij. “Wat een tyfuszooi,” vatte Kim hun eerste dag op het water bondig samen.

De volgende dag lieten ze het meer achter zich en voeren ze over de Witte Nijl op een fel oranje raft. De Witte Nijl kom namelijk nogal onstuimig zijn. Of zoals avonturier Dave het zei: soms leek het wel alsof er hele grote  vliegtuigmotoren onder het water verstopt zaten. Vet vond hij dat. En dik. Kim vond het minder vet en dik. Ze vond het vooral eng.

Tussen de draaikolken en stroomversnellingen door voerden Kim en Dave gesprekken over het leven. Over het overwinnen van tegenslagen, over het niet hebben van schooldiploma's, over de tol van de roem en over hun kinderwens. Kim wou heel graag kinderen maar nu nog niet. Als je een kind kreeg, mocht je jezelf niet langer de belangrijkste persoon op aarde vinden, redeneerde Kim en met die gedachte kon ze voorlopig niet leven. Dave wilde ook kinderen, zei hij, maar al snel kwam hij daarop terug. Eigenlijk wilde hij alleen zonen. Hij zag het vaderschap vooral als een 'mannending' en bij mannendingen hoorden zonen, geen dochters, vond hij.

De gesprekken waren van een ontwapenende leeghoofdigheid

Kim was nog niet heel concreet met haar toekomst bezig, zei ze, al kon ze zich er soms wel serieus zorgen om maken.

“Fuck it, ouwe,” stelde Dave haar begripvol gerust.

En zo ging dat maar door. De gesprekken die Kim en Dave met elkaar voerden, terwijl ze diep in Afrika laconiek tussen de levensgevaarlijke krokodillen en nijlpaarden door peddelden, waren van een ontwapenende leeghoofdigheid. Toen de twee bij het eindpunt aanmeerden, en Dave het weer eens 'tijd voor een biertje' vond, merkte ik dat ik er serieus van baalde dat het avontuur erop zat. Het afscheid viel me zwaar. Waren alle afleveringen van Risky Rivers maar met Kim en Dave. 

Al bestond er natuurlijk een kans dat er ooit nog ergens een pijpfilmpje opdook.