'Ik gun Kramer het goud'

De man van Mars!

"Ja, mooi hè? Zo noemde Frank Snoeks, de schaatscommentator van de NOS, me toen ik in 1998 tijdens de Olympische Winterspelen in Nagano na de vijf kilometer ook nog de tien kilo- meter won. Dat blijft toch gaaf. Zulke metaforen maken de sport juist zo mooi, vind ik. Al was het natuurlijk wel wat overdreven dat hij in al zijn enthousias- me riep dat ik gewoon een vader en moeder heb...”

Voelde jij je toen ook zo, als iemand van een andere planeet?

“Dat niet, maar die twee olympische medailles gaven me natuurlijk wel een euforisch gevoel. Toch heerlijk als je weet dat je onverslaanbaar bent? Dat je weet dat je kampioen bent, omdat je iedereen op klasse hebt verslagen.”

Waarom was je juist toen zo goed, denk je?

“Het klinkt misschien gek, maar dat was een logisch vervolg. In die fase, kort nadat we met z’n allen waren overge- stapt naar de klapschaats, bleef ik maar stappen maken en groeien. Dat succes kwam dus niet zomaar uit de lucht vallen.”

Pieken op het juiste moment, heet dat in vaktermen, nietwaar?

“Klopt. Maar daar ben ik altijd goed in geweest, hoor. Natuurlijk, het kwam ook weleens niet uit de verf, maar op de grote wedstrijden – of het nu een EK, WK of Spelen was – dan stond ik er altijd wel. Heeft met de druk te maken, denk ik. Op de een of andere manier vond ik dat gevoel juist lekker.” 

Dat heeft niet iedereen.

“Nee, sommige bevriezen juist. Neem Jeremy Wotherspoon, die Canadese sprinter. Won jarenlang elke wedstrijd. Maar op de Olympische Spelen van Salt Lake City, waar hij logischerwijs de grote favoriet was, viel hij ineens na de start. Iets wat hem daarvoor nooit was overko- men. Kennelijk doen die vijf ringen toch iets met je, heeft het iets magisch. En ja, dat kan positief uitpakken, maar dus ook negatief.” 

Maar goud op zowel vijf als tien kilometer, had je daarop gerekend?

“In alle eerlijkheid? Ja. Daarom zei ik vooraf ook heel duidelijk dat ik in Japan voor twee keer goud ging. Ik zei dus bewust niet: ik ga voor een medaille. Zou ook heel gek zijn geweest. Dat voorseizoen reed ik al heel goed, met onder meer een fantastisch wereldrecord op de vijf kilometer. Bovendien was ik een jaar eerder wereldkampioen op de tien geworden. Dan is het toch heel knullig om te zeggen dat je niet voor goud gaat?”

Daarmee legde je jezelf wel heel veel druk op.

“Ik heb ook echt wel even mijn twijfels gehad. Maar ik wist tegelijkertijd: dat is totaal niet nodig. Het waren nog altijd dezelfde rondjes en dezelfde tegenstanders. Alleen het circus eromheen was anders. Daarom is het zaak om je tijdens zo’n toernooi niet al te veel te laten beïnvloeden. Dat gebeur- de dan ook niet.” 

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele artikel van Vincent de Vries lezen? Bestel Panorama dan hier, of lees het op Blendle.