Olde Kalters onderwereld: waarom stopt er geen trein bij de Bunker?

De pro-formazitting van de ‘Kerkdrielse campingliquidatie’ (moord op Chahid Yakhlaf) zou om 10.00 uur beginnen. Voor de fiets was het mij die dag te stormachtig, en bovendien was het die kant op ook nog eens wind tegen. Eenmaal in de auto kon ik me er evenmin op verheugen. De enige meevaller was de voorspelde file; die was er niet. Helaas had de man uit Rotterdam die ik aan de telefoon had minder geluk; advocaat Sander Janssen reed op de A4 van matrixbord naar matrixbord, waarbij hij zelfs werd ingehaald door de koeien in het weiland. Als het even kan, neemt hij het openbaar vervoer naar een zitting. Maar aangezien de ‘Bunker’ in Osdorp die dag onze bestemming was, was die optie uitgesloten. Verder verwijderd van een Randstedelijk treinstation bestaat haast niet, en omdat Janssen nu toch de tijd had, deelde hij uitgebreid zijn gedachten over die Osdorpse bak beton.

Niet zelden verschillen advocaat en misdaadjournalist van mening (de laatste keer vlogen we elkaar in de aanloop naar een column over Willem Holleeder zelfs nog in die paar haren die we allebei hebben), maar nu zaten we strak op dezelfde golflengte. ‘Helemaal niks’ vindt Janssen het, die Bunker. Hij vertelde dan ook een mail te hebben gestuurd naar de president van de Amsterdamse rechtbank, met het verzoek om de Holleeder-zaak (die vanaf 2018 inhoudelijk zal worden behandeld) ‘alstublieft niet integraal naar de Bunker te verhuizen.’ “Oh,” zei ik, “kun je mijn naam en die van een paar collega’s ook nog onder die mail zetten?” Eenmaal in de Bunker was de ontvangst voor Janssen al even hartelijk als het gebouw er van de buitenkant uitziet. Rauw en grauw. “Het zou prettig zijn als u voortaan op tijd komt,” zei de president. “Klopt, maar het zou ook prettig zijn als de zaak voortaan weer gewoon in Arnhem plaatsheeft, net als de vorige keer. Ik ben vanochtend om 08.15 uur vertrokken om hier om tien uur te zijn. En nog is dat niet genoeg,” zei Janssen. “Wij moesten uit Arnhem komen, meneer Janssen,” antwoordde de president. “En wij waren toch ook op tijd?”

“Heeft u weleens geprobeerd hier met de trein te komen,” counterde Janssen. “Da’s niet te doen. En als ik met de trein kan komen, zoals bij nagenoeg iedere andere Nederlandse rechtbank, dan ben ik in de spits doorgaans op tijd.” Tijdens een korte schorsing rennen pers en een paar bezoekers naar de koffiemachine voor een bekertje slootwater. Een meisje vertelt dat ze bij gebrek aan een perskaart haar telefoon moest achterlaten. “Waar dan?” vroeg ze door de intercom aan de beveiliging. “Bij de Mediamarkt,” was het antwoord. “Ligt tweehonderd meter verderop. Daar hebben ze lockers.” Als de zaak wordt hervat (de verdachten zitten vast op verdenking van meerdere liquidaties) vraagt de president aan de officier van justitie waarom ‘we vandaag hier in de Bunker zitten’.

En niet in Arnhem, zoals de vorige keer. “De rechtbank is daar niet goed genoeg ingericht op beveiligd vervoer van de verdachten. Wegen moesten worden afgezet, politiemensen met machinegeweren op straat. Dit op basis van de dreigingsanalyses: is er gevaar voor verdachten zelf, ontsnappingsrisico’s? Het vormde gewoon een te grote belasting voor de omgeving.” Als we die criteria op Willem Holleeder toepassen, dan kunnen we straks rustig aan de Parnassusweg blijven. Niemand wil Holleeder daar te grazen nemen, en het is lastig helikopters bestellen vanuit de EBI. Bovendien zou De Neus er vermoedelijk rondjes mee om de Westertoren vliegen. Hooguit een dagje naar de Bunker dus, voor als Peter la Serpe als getuige wordt gehoord. Het lijkt of Janssen hetzelfde zit te denken, want als de officier zegt dat de volgende pro-forma in die andere Bunker, op Schiphol, plaatsheeft, vraagt de rechter: “Is dat goed, meneer Janssen?” “Eh... Ja, prima edelachtbare. Schiphol is uitstekend bereikbaar per trein.”