/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fpanorama%2Fpanorama%2Fsource%2FPolrech1301-thumb.jpg "Politierechter")
Het moet eruit hebben gezien als een filmscène. Zo’n scène waarbij het vrouwelijke deel van het bioscooppubliek spontaan begint te klappen. Een man loopt met zijn vriendin nietsvermoedend over straat richting zijn auto. Daar wacht een oude bekende hem op. Zijn ex. De vrouw die hij bedroog en nog steeds met enige regelmaat bedreigt. De vrouw die hij in de steek liet. De vrouw die alleen met de vijf kinderen achterbleef. En met de schulden. Met een zware dopsleutel in haar handen torent ze nu dreigend boven de auto uit.
“Waag het eens,” zegt de man, “waag het eens!”
En dat doet ze. Met een paar rake klappen sneuvelt de voorruit. Passanten houden de pas in. De hand voor de mond. Ook de man staat een moment aan de grond genageld. Dan pas rent hij op zijn doorgedraaide ex-vrouw af. Net te laat.
BENG, BENG, BENG!!! Daar gaat ook de achterruit aan diggelen. Einde scène.
Het vervolg ervan – dat wat je in de film nooit te zien krijgt – speelt zich vandaag af: de rechtszaak. Want hoe kwaad je ook bent, en hoeveel goede redenen je daarvoor ook mag hebben, iemands autoruiten inslaan is natuurlijk gewoon strafbaar. Tenzij...
@backlink(158717)
Nog geen dag gewerkt
“Tenzij het je eigen auto is,” zegt de Antilliaanse Lymara (36) stellig, terwijl ze met haar lange nepnagels door haar zwarte vlechten gaat.
De rechter trekt haar wenkbrauwen op. “U bedoelt...”
“Dat het mijn eigen auto was, ja,” vult Lymara alvast aan. Daar kijkt de rechter van op. In het dossier zit daarvoor geen enkel bewijs.
“Nee, natuurlijk niet,” zegt Lymara. “Daar heeft ie wel voor gezorgd.”
De auto, een Mazda 323, stamt nog uit hun huwelijk dat drie jaar geleden eindelijk werd ontbonden. Lymara had er nooit aan moeten beginnen, zegt ze. In alle jaren die ze samen waren heeft hij nooit een dag gewerkt. Hij deed niets. Zij verdiende het geld, hij gaf het uit. En ondertussen bedroog hij haar.
“Ik was zijn hond, mevrouw,” verduidelijkt ze. “Ik was gewoon zijn hond.”
Ook voor de Mazda betaalde hij geen cent, maar meneer was er natuurlijk wel als de kippen bij om, met haar geld, de wagen bij de verkoper op te halen. Dat de auto dan op zijn naam stond, en niet op die van haar, besefte ze pas toen het te laat was.
“Maar ik heb die auto betaald, mevrouw de rechter, elke cent.” Ineens breekt ze. Haar stem slaat over, tranen rollen over haar wangen.
“ELKE CENT!” snikt ze.
De frustratie zit diep. Het ramphuwelijk en de nasleep ervan – onlangs gooide hij volgens Lymara nog een baksteen door het glas van haar voordeur – hebben ervoor gezorgd dat ze er psychisch compleet doorheen zit. Haar baan is ze kwijt, net als haar auto. De schulden stapelen zich op. Schulden die voor een groot deel trouwens ook de zijne zijn, maar daar hoor je hem uiteraard nooit over.
“Het is niet eerlijk mevrouw,” snottert Lymara.
De rechter schudt het hoofd. Eerlijk of niet: de auto is officieel van hem, niet van haar. Toch schemert in haar straf ook iets van begrip door: veertig uur werkstraf, geheel voorwaardelijk.
@backlink(158629)
Lees het in Panorama
Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.