Acteur Ferdi Stofmeel (41) over Hollywood-avontuur: 'Stond te basketballen met George Clooney'

Over Ferdi Stofmeel
Ferdi Stofmeel (1982, Lelystad) speelde aan de zijde van André van Duin een hoofdrol in het theaterstuk The Sunshine Boys, maar het grote publiek kent hem vooral van de televisieprogramma’s Komt een man bij de dokter en De regels van Floor. Hij heeft ook talloze films op zijn cv staan, zoals De beentjes van Sint Hildegard, Heer en meester en Scotoe. Onduidelijk is nog wanneer de Hollywoodfilm – geregisseerd door Noah Baumbach - in première gaat. De serie Badgast waarover Stofmeel in dit interview vertelt verschijnt eind volgend jaar. 

Je hebt onlangs een film gedraaid met George Clooney en Adam Sandler, vertel!
“Het was zó’n bijzondere ervaring. Ik heb vijf weken in Londen gezeten en daarna nog twee weken in Italië. Van tevoren werd me gezegd: je gaat die twee echt niet ontmoeten, geen echt contact hebben en tijdens de opnames speel je waarschijnlijk met een stand-in als de camera op jou gericht staat. Daar had ik me op ingesteld, dat snapte ik ook, maar het tegenovergestelde was waar. Op de derde dag hadden we repetities, voor een kleine scène met George, Adam, een Duitse acteur en ik.

Stonden we met z’n vieren te repeteren! Ik heb zo gelachen, Adam Sandler kwam binnenlopen met een mok koffie. Zegt George Clooney: Wat heb je daar? Hoe kom je daaraan? Zegt Adam: Gewoon, bovenaan de trap kun je koffie tappen. En Clooney weer: Man, daar stond toch een Nespresso-machine naast?! Wat is dit nou? Ik dacht dat we vrienden waren, je moet me sponsoren, dat heb ik nodig, nu sponsor je Brad Pitt met zijn perfecte lijf. Je drinkt nu zijn koffie en betaalt voor zijn sportschool. Zei Adam sorry, hij had het niet in de gaten en zou vanaf nu alleen nog Nespresso drinken. Te laat, zei George, het is klaar tussen ons.

Zo ging de eerste ontmoeting, was het ijs meteen gebroken. Ik voelde me helemaal op mijn gemak en durfde zelf ook grappen te maken. Die zij gelukkig ook konden waarderen… Het was fijn, op de set hadden we best veel contact.”

Je hebt toch ook met ze gebasketbald?
“Zij hadden allebei een grote trailer met daarbij een basket, daarop gooiden ze meestal samen. Liep ik een keer voorbij met die Duitse acteur en zei ik: Kom, we gaan ze uitdagen. Die Duitser liep er zo op af: de Nederlander en de Duitser dagen jullie uit. Okay, the game is on! Stonden we daar met z’n vieren te basketballen! Ik durfde niet voluit te gaan, want ik dacht: straks geef ik iemand per ongeluk een stoot voor zijn bek, ligt de hele productie stil door mijn schuld. Was wel een armknijpmomentje: sta ik hier gewoon te basketballen met George Clooney en Adam Sandler!

Voelt heel onwerkelijk, maar die gasten waren heel benaderbaar en relaxed. Kijk, als ik niks te doen had ging ik Londen in, naar een terras, theater, film en ik heb heel veel hardgelopen. Dat kunnen zij allemaal niet zomaar doen, die vrijheid hebben zij niet. Misschien dat ze het daarom extra leuk vinden om contact te maken met collega’s, dat is ook veilig, want die horen bij de productie. Dat is althans een beetje mijn eigen invulling.”

‘Was wel een armknijpmomentje: sta ik gewoon te basketballen met George Clooney en Adam Sandler! Voelt onwerkelijk, maar die gasten waren heel benaderbaar’

Wat is eigenlijk jouw aandeel in de film?
“Die is bescheiden, maar ik moest er wel lang bijzijn. Ik ben een wielrenner en de meeste scènes waarin ik zit, spelen zich af in een trein. Er doen 20 tot 25 acteurs mee zoals ik met allerlei Europese nationaliteiten, voor die bijrollen zijn wel acteurs gekozen met een flink cv in eigen land. De scènes in Londen zijn opgenomen in studio’s, in Italië hebben we buitenscènes gedraaid op prachtige locaties. Bizar wat je allemaal meemaakt, je werkt met de allerbeste mensen, met een wagenpark waar je u tegen zegt. Ik heb vaak de vraag gekregen wat het verschil is met een Nederlandse film, nou, eigenlijk alles.

Ik geloof dat er een budget was tussen de 50 en 80 miljoen, er lijkt geen limiet te zijn aan wat mogelijk is. Fantastisch om een keer mee te maken, maar daardoor krijg je ook extra veel respect voor hoe we het hier doen. Ik vond het ook tof om te zien dat grote acteurs gewoon twintig tot dertig keer hetzelfde doen. Er was een scène tussen Sandler en Clooney, ik vond de eerste take eigenlijk al goed. Ik dacht: wanneer hebben ze nou de perfecte take? Maar daar gaat het niet om, ze willen gewoon heel veel takes en dan zien ze het later bij de montage wel, maar dan kunnen ze kiezen tussen alle mogelijke kleurtjes en hoeken. Dat maakt dat alles nog een laatste stukje kan worden opgetild.

Het voelde als een soort kijkstage. Het is alsof je normaal bij Excelsior speelt en nu mag kijken hoe ze het bij Real Madrid doen. Je denkt: ze doen hetzelfde, het is ook een voetbalwedstrijd van negentig minuten en elf tegen elf, maar toch is álles anders. Je wordt ook echt behandeld als een koning.”

Weet je inmiddels waarom ze specifiek jou wilden hebben?
“Ik heb het niet durven vragen. Mijn agent zei: Dit is heel bijzonder, we hebben 36 acteurs, maar alleen voor jou is dit verzoek binnengekomen. Er zijn wel andere acteurs die ook een selftape hebben opgenomen, maar van mijn agentschap was ik de enige. Ik heb geen idee hoe ze bij mij zijn gekomen. Ik heb geen internationale ervaring, op twee Duitse films na, maar ik ga er niet vanuit dat ze die hebben gezien. Ik heb het niet durven vragen omdat je ook je plek moet kennen.

Kijk, ik heb alleen het deel van het script gekregen waarin ik voorkom, gewatermerkt met mijn naam erop. Niet digitaal, ik kreeg het pas toen ik in Londen was. Ze vertellen je eigenlijk helemaal niks, er was wel een werktitel, maar ik weet niet wat de titel van de film wordt. Ook niet wanneer die uitkomt. Ik moest ook echt ontdekken wat nou de stijl was, puur drama, comedy, of iets ertussenin. Je bent met zóveel mensen, dan stel je maar niet teveel vragen. Kom ik aanzetten, Ferdi Stofmeel uit Nederland, ik heb ook nog een paar vragen… Je moet zorgen dat je fijn bent om mee samen te werken en leveren wanneer iets van je wordt gevraagd. Zo had ik dat althans voor mezelf bedacht. Ik wilde niemand voor de voeten lopen, dat is mijn positie niet.”

Dan word je een kleine twee maanden als een koning behandeld in Londen en Italië en dan moet je daarna thuis weer de hond uitlaten. Is die overgang niet moeilijk?
“Soms is het wel lastig, maar niet zozeer omdat ik daar iemand was en hier niet, dat is het niet. Als je even met Real Madrid mag meedoen, terugkomt en dan weer met Excelsior mag spelen is het prima, maar als je helemaal niet mag voetballen is het anders. Ik ben gepassioneerd en wil met mijn vak bezig zijn. Ik doe dit niet omdat ik rijk of beroemd wil worden, nee, ik wil toffe projecten doen waarmee je mensen vermaakt of ontroert. In die Hollywood-productie had ik een privéchauffeur en werd alles voor me geregeld, maar word je er ook een betere acteur van? Niet per se. Wel als ik een dragende rol zou hebben met heel veel repetities en takes, maar dat was nu niet het geval. Gekke paradox ook: ik ben nog nooit zo goed behandeld, terwijl mijn rol veel kleiner is dan die ik hier gemiddeld heb.”

Dit buitenlandse avontuur smaakt vast naar meer?
“Nou, ik wil best meer in het Engels spelen, in het Frans lijkt me ook nog eens mooi, maar vind het ook heel belangrijk om tijd met mijn gezin door te brengen. Ik ga nu niet vol voor Hollywood ofzo. En ik heb ook geen agent in het buitenland, als ze me nodig hebben weten ze me wel te vinden, zo niet: ik ben heel gelukkig in Nederland. Ik ben nu een serie aan het draaien waar ik helemaal blij van word: Badgast. Ook omdat mijn aandeel wezenlijker is, daar kan ik echt mijn tanden in zetten. Het is een Nederlands-Belgische productie, een prachtig verhaal dat zich afspeelt op Terschelling. Ik speel een agent op het eiland en ga van helemaal links tot rechts, ik ben de schlemiel en de held, ben onschuldig, bloedgevaarlijk en alles ertussenin.

Het is een rol waarin ik alles kwijt kan, het is alles wat je als acteur wil laten zien. Ben ik heel blij om, want het gaat goed, ik heb veel werk en kan er goed van leven, maar ik vind wel dat de balans op een gegeven moment teveel is uitgeslagen naar de comedy-kant. Op de Toneelacademie heb ik bijna alleen maar drama gedaan, alle Shakespeares en alle Griekse tragedies. Vond ik ook te gek. Maar dan doe je een aantal comedy-dingen en dan word je gezien als comedy-acteur. Ook door producenten en regisseurs. Ik houd van voetbalparallellen, het voelt alsof ik mijn hele leven spits ben geweest, ik een keer achterin ben gezet en sindsdien alleen nog in de verdediging speel. Ook leuk en ik wil ook zeker comedy blijven doen, maar ik wil ook weer eens doelpunten maken. Dus ik probeer mijn carrière weer een beetje naar het midden te sturen.”

‘Ik doe dit niet omdat ik rijk of beroemd wil worden, nee, ik wil toffe projecten doen waarmee je mensen vermaakt of ontroert’

Stond je daarom in The Passion te zingen?
“Zeker! In eerste instantie zei ik nee, want zo’n enorm spektakel waarin je ook nog moet zingen: dat ben ik allemaal niet. Maar de producent zei: Ik denk dat je kan zingen en ik wil je niet beledigen, maar ik vind dat je teveel comedy speelt en te weinig drama. Ja, dat was precies mijn frustratie! Dan krijg ik de kans een serieuze rol te spelen en dan zeg ik nee omdat ik het niet aandurf. Daarvoor had ik meegedaan aan De Slimste Mens. Durfde ik eigenlijk ook niet, bang om op mijn bek te gaan.

Mensen denken vaak dat als je comedy leuk vindt, je oppervlakkig bent en niet geïnteresseerd bent in politiek en geschiedenis. Omdat je van de flauwe grapjes bent. Het tegendeel is waar, maar ik dacht: stel dat ik de eerste ronde eruit vlieg, dan bevestig ik dat vooroordeel. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan, het ging goed, negen afleveringen meegedaan tot halverwege de finaleweek. Toen dacht ik: als er vanaf nu dingen op mijn pad komen die ik eigenlijk niet durf maar wel wil, dan moet ik het doen van mezelf. Bij The Passion dacht ik aan die afspraak. Zo’n spektakel waar drie miljoen mensen naar kijken, waar je op je bek kan gaan omdat je niet kan zingen: super spannend. Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan en hoe het is gegaan.”

Er zijn heel weinig langere interviews met jou te vinden en op social media heb je het alleen over je werk. Scherm je bewust je privéleven af?
“Ja. Ik wil altijd nog net kwijt dat ik een vrouw, drie kinderen en een hond heb, verder vind ik het privé en ook niet relevant. Het is míjn keuze om in de belangstelling te staan, niet die van mijn vrouw en kinderen. Ik vind mijn kinderen sowieso te jong om zelf te beoordelen of dat ze dat wel of niet willen. Als ik met ze naar een première ga dan loop ik over de rode loper, dat vind ik netjes en hoort er een beetje bij, maar dan gaan mijn vrouw en kinderen via de gewone deur naar binnen. Dus ja, dat doe ik bewust, tegelijk ben ik ook niet zo scheutig met interviews.”

‘Mensen denken vaak dat als je comedy leuk vindt, je oppervlakkig bent en geen interesse hebt in politiek en geschiedenis. Het tegendeel is waar’

Waarom niet? Je zit nu al zo’n drie kwartier op de praatstoel en ik heb niet het idee dat je dat met tegenzin doet.
“Nee, ik denk ook dat ik het wel kan, maar ik vind het wel een soort gekke paradox. Eigenlijk impliceert dit dat ik mezelf interessant genoeg vind voor mensen, dat ze de moeite moeten nemen om zoiets over mij te lezen. Het fijnste vind ik als er een actuele aanleiding is om over te praten, zoals nu over Hollywood. Soms heb ik fotoshoots in de kleding van een personage, dat vind ik heel makkelijk. Maar draag ik mijn eigen kleding, dan weet ik niet waar ik mijn handen moet laten, hoe ik moet kijken. Ik heb wel grotere interviews gegeven, hoor, maar het is niet zo dat ik denk: doe dit maar iedere week. Ik vind het prima om dit nu weer eens te doen, maar het is niet het hoofddoel van mijn vak.”