SPORTCOLUMN: Het vervallen Dukla Praag was weer een cultclub om af te vinken

Edwin Struis

Omdat ik je ken als rechtgeaarde globetrotter hoef ik jou denk ik niet te wijzen op het bestaan van Praag. Lekker flaneren op de Karelsbrug, een lichte lunch langs de Moldau, de burcht boven de stad bezoeken of je horloge gelijk laten lopen met het befaamde astronomische uurwerk, je kent het allemaal wel.

Maar wist je ook dat Praag een voetbalbolwerk is als weinig andere Europese hoofdsteden? Het had zelfs weinig gescheeld of zowel Slavia als Sparta Praag had zich geplaatst voor de poulefase, of pardon, de totaal onoverzichtelijke ranking van de Champions League. Nu is dat privilege enkel voorbehouden aan de vroegere club van de toekomstige ex-coach van Feyenoord, Brian Priske, die al langzaam terugverlangt naar zijn onbezorgde tijd bij Sparta Praag.

Maar zoals je weet, ben ik niet geïnteresseerd in de successtory’s en daarom vervoegde ik me op een zondagnamiddag in het noorden van Praag, waar Dukla zijn onderkomen heeft. Het was even zoeken naar het Na Julisce-stadion, verscholen als het was tussen Oostblokkerige torenflats, maar eenmaal gevonden, onder meer na het beklimmen van een duizelingwekkende trap, overviel me een gelukzalig gevoel. Dit was weer een cultclub die ik af kon vinken. Weliswaar behept met een duister verleden, want dé club van het communistische regime in voormalig Tsjechoslowakije, maar tegenwoordig doen enkel het embleem en de clubkleuren (rood-geel) nog denken aan die tijden. En het standbeeld van Josef Masopust, de Johan Cruijff van Tsjechië, die in 1962 de Gouden Bal ontving als Europees Voetballer van het Jaar.

Weet je trouwens dat Cruijff hier nog eens zijn kunsten heeft vertoond in 1967, 19 jaren jong? Samen met ploeggenoten als Groot, Swart en Nuninga gingen de Amsterdammers met 2-1 ten onder tegen de Tsjechen die zich, na de 1-1 uit de heenwedstrijd, daardoor plaatsten voor de halve finale van de Europa Cup I. Van die glorierijke tijden is niets meer over, en dat geldt ook voor de behuizing van toen: driekwart van het stadion is verdwenen, er staat enkel nog een opgekalefaterde hoofdtribune, met een prachtig uitzicht op Praag, dat wel.

Dat panorama leidde aardig de aandacht af van het vertoonde spel, want dat was – gelukkig maar – van een abominabel niveau. Logisch als de nummer laatst (SK Dynamo Ceske Budejovice) en een-na-laatst (Dukla) elkaar ontmoeten. Maar de xxl-hotdogs en het non-evenementenbier vergoedden een hoop. Evenals het T-shirt uit de fanshop, of beter gezegd: de fanpipowagen. Het oude voetbalhart had weer een stevige opkikker gekregen. Staat er bij jou nog een clubje/stadion op de bucketlist?

Micha Jacobs

Ik moet je eerlijk bekennen dat ik in mijn leven slechts 27 uur in Praag ben geweest, verspreid over twee, ik kan niet anders zeggen, memorabele tripjes. Tijdens de meest beschaafde van de twee lag in een toeristenfuik die ze hadden vermomd als ‘bierspa’. Daarin kon je je letterlijk onderdompelen in bier, zelf bier tappen terwijl je in een schuimend bierbad lag en de heilzame werking van het brouwsel op je huid voelen. Ik dacht dat bier alleen goed was voor de inwendige mens, maar blijkbaar dus niet.

Dat andere tripje, ik mag wel zeggen de meest ranzige van de twee, was ook al met zoveel bier doordrenkt. Toen deed ik mee met de eerste editie van de inmiddels wereldberoemde Carbage Run, de grootste autorally ter wereld. In een roestig blik op wielen dat niet meer dan 500 euro kostte, reed ik met 63 andere deelnemende hoopjes schroot in vijf dagen tijd van Hardenberg in Overijssel naar Monaco, met een omweg via Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Kroatië, Slovenië en Italië. Praag was daarbij de eerste pleisterplaats. Nou, dat hebben ze daar geweten.

Als bierdrinken een sport is, dan werd er destijds een aantal records verbroken. Dorstig van een hele dag rijden gingen de literpullen erin als water, na een uur klotste het bier al achter mijn ogen waarna ik met een man of vijftig een stripclub bestormde die ergens verstopt zat in een kelder en waar de dames van dienst spontaan achter de coulissen verdwenen toen ze die groep hitsige Hollanders zagen. Nadat iemand zijn beurs trok en een paar groene briefjes van honderd op het podium legde, wisten ze niet hoe snel ze weer terug moesten komen. Zelden heb ik dames zo enthousiast zien dansen als toen die avond, maar daar zal ik je voor de rest niet mee vermoeien. Ik geloof dat ik de volgende ochtend, toen ik in alle vroegte op weg was naar de start van de tweede etappe, nog langs het stadion van Dukla reed, maar zeker weten doe ik dat niet meer. Zoals ik ongetwijfeld nog wel meer ben vergeten van die avond. Of wacht, in die striptent werd ook nog een pornofilm opgenomen, maar vraag me niet naar de titel.

Ik vind het bijzonder jammer dat Feyenoord in december alleen thuis tegen Sparta Praag speelt en niet uit, want ik had wel weer zin in een tripje naar Praag. En dan niet om de sokkel van Masopust te kussen en om een foto van de Karelsbrug te maken, dat begrijp je wel.