Binnen de lijntjes: ex-voetbalprofs die níet voor het foute pad hebben gekozen

‘Ik vind alles leuk, dat is mijn probleem’

Toen René van Dieren (43) in 1999 op 18-jarige leeftijd debuteerde in het kampioenselftal van Feyenoord, had hij niet verwacht ooit nog voor zijn geld te moeten werken.

“Ik had bij Feyenoord het beste contract wat ik ooit heb gehad. Ik weet nog goed dat als je bij Feyenoord destijds bij de selectie zat, voor wedstrijden in de Champions League een premie van 10.000 euro kreeg en bij een overwinning 36.000 euro. Daarna ging ik bij mindere clubs spelen en werd het geld ook minder. Op mijn negentiende verdiende ik meer dan op mijn dertigste. Het moment dat ik echt wat anders moest gaan doen, is later gekomen. Ik ben pas toen ik na jarenlang bij Excelsior te hebben gespeeld en na mijn periode bij NAC, AGOVV en Sparta naar FC Lienden ging, gaan nadenken. Ik moest wat gaan doen. Toen zag ik een filmpje van een bedrijfsuitje waarin mensen in grote opblaasballen tegen elkaar voetbalden. Ik heb toen van die ballen gekocht en ben daarmee door het land activiteiten gaan organiseren.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Op een gegeven moment werd ik ook benaderd door FC Utrecht, waar Jan Wouters hoofdtrainer was, en verzorgde daar de teambuildingsactiviteit. Vervolgens ging dat als mond-tot-mond-reclame door de voetbalwereld en werd ik door de halve eredivisie benaderd. Ik ging die ballen op een gegeven moment ook verhuren. Maar na een paar jaar waren die ballen overal verkrijgbaar, ze werden in China gemaakt, en was het klaar. Maar ik was met die ballen een keer in een megagroot sportcentrum in Raamsdonkveer geweest, waar ik in gesprek raakte met de eigenaar en merkte dat hij ermee wilde stoppen. Dat heb ik altijd onthouden, waarna ik die hal van hem ben gaan huren en er twee kunstgrasvelden en een zandveld in heb laten leggen. Je kon vanaf de bar ieder veld zien, dat was helemaal top.

Ik heb die hal vijf jaar gerund, maar op een gegeven moment was het klaar: de gemeente wilde de hal slopen en er huizen bouwen. Daarna ben ik als uitvinder begonnen met het ontwikkelen van producten. Daar ben ik nu druk mee. Ik heb een reclamebord ontworpen dat je kunt opentrekken, waarna het een overkapping wordt. Dan sta je langs het sportveld altijd droog. Ik stond ooit in de regen bij een voetbalwedstrijd van mijn zoontje te kijken, langs de lijn. Ik had geen paraplu bij me en werd toen zeiknat. Ik dacht: je moet iets hebben wat voor clubs aantrekkelijk is om neer te zetten en dat zijn mijn Rainboow Products-reclameborden geworden. Die beschermen in de zomer tegen de zon en de rest van het jaar tegen de regen, sneeuw of hagel. Ik heb er twee: een lage uitvoering voor mindervaliden en een hoge uitvoering. Bij AZ komen er nu tien reclameborden voor mindervaliden in het stadion. Dat is de beste reclame die ik me kan wensen, daarna moet ik doorpakken.

Maar dat is nog niet alles. Ik zit ook bij de brandweer in Etten-Leur en een vriend van mij is metselaar, met hem ga ik soms mee op pad. Ik vind alles leuk, dat is ook wel mijn probleem. Eigenlijk moet ik me op één ding focussen en daar vol voor gaan. Ik ga van de hak op de tak. Dat is heel anders dan tijdens mijn voetbalcarrière. Toen was ik best lui. Mijn buurman zei laatst nog tegen me: Vroeger zat je alleen maar thuis in het zonnetje. Ik ben blij dat ik de energie en voldoening die ik uit het voetbal heb gehaald, om heb kunnen zetten naar de normale wereld. Ik ben bewust uit mijn comfort-zone gestapt.”

‘Ik kreeg een pedofiel aan het huilen’

Als voormalig aanvaller van Top Oss, Anderlecht, RKC, NAC, FC Groningen en ADO Den Haag was het voor Yuri Cornelisse (48) geen vanzelfsprekendheid dat hij als zedenrechercheur aan de slag zou gaan.

“In mijn laatste jaar als profvoetballer bij ADO Den Haag heb ik de keuze gemaakt niet in de voetbalwereld actief te blijven. Ik besloot een beroepskeuzetest te doen, waaruit een maatschappelijk profiel kwam. Mijn schoonvader, hoofdcommissaris bij de politie van Amsterdam, zei toen: Is de politie niets voor jou? Ik ben me daar toen op gaan oriënteren, heb verschillende workshops gevolgd en ben ook een aantal dagen met de politie mee gaan lopen. Toen merkte ik dat het werk me enorm aansprak. Daarna besloot ik bij de politie te solliciteren en gaf ik bij mijn toenmalige trainer Raymond Atteveld aan dat ik minder wilde trainen en me nadrukkelijk wilde voorbereiden op mijn carrière ná het voetbal. Dat betekende dat ik minder vaak in de basis stond, geregeld op de bank zat en zelfs op de tribune terecht kwam. Maar omdat Atteveld werd ontslagen en zijn opvolger Maurice Steijn - met wie ik wel een goede klik had - mij een mooi afscheid van mijn voetbalcarrière gunde, heb ik de laatste wedstrijden wel weer gespeeld.

Vijf maanden later, in november 2010, begon ik aan de driejarige Politieacademie: drie maanden school, drie maanden praktijk. Tijdens een van mijn praktijkdiensten kwam ik in aanraking met een zedendelict en moest ik met het slachtoffer naar het hoofdbureau in Amsterdam. Daar namen twee zedenrechercheurs het werk over. Hé, jou ken ik, zei een van de twee. Jij hangt op mijn locker. Hij bleek ADO Den Haag-fan te zijn en had een Panini-foto van alle spelers op zijn deurtje geplakt. Vervolgens raakten we met elkaar in gesprek. Als je wil, mag je wel een dag met me meelopen. Die dag werden drie dagen. Dat beviel zo goed dat ik aangaf stage te willen lopen bij de zedenpolitie. Die kans kreeg ik in Amsterdam en na mijn opleiding ging ik bij de zedenpolitie in Alkmaar aan de slag.

Ik heb veel getuigen in een groot kinderporno-onderzoek moeten horen. Dan kom je er dus achter wat voor netwerk erachter zit, dat houd je niet voor mogelijk. Hoe die connecties en verbanden zijn. Ik heb ook een ‘grote’ pedofiel, met een enorm netwerk, moeten horen. Ik deed dat met een ervaren collega, die volledig dichtsloeg. Ik probeerde veel door te vragen, stelde open vragen en toonde veel interesse in hem, dat zorgde ervoor dat er antwoorden kwamen. Mijn ervaring is: als je interesse en begrip toont, krijg je het verhaal eruit. Mensen zeggen vaak: ik zou hem over de tafel trekken. Maar die houding leidt niet tot heldere antwoorden. Nee, je moet echt begrip tonen. Dan voer je soms ook mooie gesprekken en kom je erachter waarom hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan. Deze man was landelijk in het nieuws. Ik kreeg hem zelfs aan het huilen, hij werd erg emotioneel en vertelde alles. Hoe hij als kind seksueel misbruikt was, door wie, en dat hij daar nooit professionele hulp voor heeft gekregen. Hij kon zijn verleden niet verwerken en haalde bevrediging uit het feit door hetgeen hém was overkomen, bij anderen te doen. Hij zei letterlijk tegen me: Als ik op vrije voeten kom, wil ik met jou een kopje koffie drinken. Maar ja, dat ga ik natuurlijk niet doen. Maar dat zag ik wel als een compliment.

Ik ben tijdens politiewerk ook ex-voetballers tegengekomen waar ik mee of tegen heb gespeeld en die in de criminaliteit waren beland. Ik kwam eens het bureau binnen en er was iemand aangehouden, een ex-voetballer, en ik zeg: Hé, jongen, wat doe jij hier nou? Daar had ik nog tegen gespeeld. Jaja, beetje verkeerd gegaan. Dan ga ik in gesprek, en dan komt er ook schaamte bij. Maar in dat geval geldt ook: hoe ga je dat gesprek in, hoe benader je iemand? Als je er open ingaat en niet zegt wat voor lul hij is, vertellen ze het gewoon. Ik ben na vier jaar bij de zedenpolitie weggegaan. Ik wilde dat werk niet al te lang blijven doen. Het is heel heftig om dagelijks dat soort gesprekken te voeren.

Tijdens mijn periode als zedenrechercheur gaf ik al de cursus Body-mind en Release-therapie, waarbij ik mensen help met innerlijke levensklachten, zoals stress, burn-out en depressies. Dat heb ik ondertussen flink uitgebouwd. Daarnaast ben ik mental coach bij FC Utrecht, bij mijn voormalige trainer Ron Jans. Hij vertelde vorig jaar op tv dat hij een mental coach zocht voor zijn spelers, waarna ik hem een berichtje stuurde en vertelde wat ik voor hem kon betekenen. Toen nodigde hij me uit voor een gesprek en een week later kon ik beginnen. Ik ben twee dagen per week bij FC Utrecht, dan spreek ik met spelers, kijk bij de training en observeer wat ik voor de spelers kan betekenen.”

‘Ik wil nu iets voor mensen betekenen’

Na zijn jarenlange periode als doelman van FC Volendam en zijn rol als reservekeeper bij Ajax liet de beste vriend van Jeroen Verhoeven (44) hem in zijn periode bij FC Utrecht zo’n tien jaar terug nadenken over zijn leven na het voetbal.

“Mijn beste vriend runde een zorginstelling voor jongeren met een achterstand tot de arbeidsmarkt. Dan moet je denken aan jongeren met autisme, angststoornissen en andere aandoeningen, maar hij miste daarin een stukje arbeid. Hij overhandigde mij toen een lijst met werkzaamheden die deze jongeren eventueel zouden kunnen doen en onder welke omstandigheden dat plaats zou moeten vinden. En dan ging het erom dat ze ergens werkzaam zouden zijn waar fouten gemaakt mochten worden, er geen stress zou zijn, genoeg ruimte om te ontladen, ze zelfredzaam konden worden en dat ze aan hun sociale contacten konden werken.

Niet veel later zat ik met mijn kinderen in een indoorspeeltuin en kon ik al die punten afvinken, waarna mijn vriend en ik besloten: we gaan een indoorspeeltuin beginnen en die jongeren daar laten werken. Ik heb toen ik in 2015 van FC Utrecht terug naar FC Volendam ging een businessplan geschreven en heb uitgezocht hoe we dat konden realiseren. Ik vond computerwerk altijd al erg leuk en in deze tijd kun je online veel vinden. Dus ik nam tal van businessplannen door en kreeg een steeds beter beeld van wat er allemaal in zou moeten staan en op welke wijze wij onze indoorspeeltuin rendabel konden maken. Topsporters gaan overal volle bak in en gaan door waar anderen stoppen. Ik ben gewoon doorgegaan, heb me ingelezen, van alles geprobeerd, veel geschreven en tal van versies na laten kijken door de spelersvakbond VVCS. Waar moest ik op letten? Waar kijken banken naar? Zodoende heb ik geleerd hoe ik dat het beste kon doen. In 2018 openden we indoorspeeltuin Plezier in Soesterberg en niet veel later voegden wij ook scholing van jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt toe aan de dagelijkse werkzaamheden.

Toch zijn we recent uit elkaar gegaan. Ik focus me nu op de arbeidsmatige dagbestedingen, de scholing is in handen van mijn ex-compagnon. Ook run ik samen met HilverZorg een brasserie in dementiecentrum Zonnehoeve in Hilversum, waar veel van onze volwassenen en jongeren werken. Ze koken iedere dag voor de bewoners, staan achter de bar, en zo snijdt het mes aan twee kanten: de dementerende ouderen kunnen weer in de brasserie terecht en de volwassenen en jongeren hebben een nuttige dagbesteding. De voldoening die ik haal uit mijn huidige werk is niet te vergelijken met mijn laatste fase in het profvoetbal. Het voetbal is steeds individualistischer geworden. Profvoetballers zijn tegenwoordig individuen in een team. Dat werd de laatst jaren erger. Sommige jongens deden een dag voor een wedstrijd zware krachttraining om zelf op langere termijn beter worden, maar daar had het team een dag later niets aan. Dan stonden ze met zware benen op het veld. Toen wist ik: ik wil dingen samendoen, iets betekenen voor mensen. Dat doe ik nu.”

‘Mijn klanten zijn rappers én normale mensen’

Als het aan Calvin Jong-A-Pin (37) had gelegen was de verdediger na zijn periode in de eredivisie bij FC Volendam, Heerenveen en Vitesse en een rondgang door Japan nog altijd profvoetballer geweest. Een heupblessure zorgde ervoor dat hij eerder dan verwacht zijn voetbalcarrière moest beëindigen. In 2007 werd hij Europese kampioen met Jong Oranje, waarvoor hij een ‘lekkere bonus’ kreeg. Met dat geld besloot hij zijn passie voor horloges na te jagen.

“Ik kocht op een dag een Frederique Constant-horloge, als beloning voor mezelf. Toen mijn portemonnee groter werd, groeide ook mijn hobby en bleef ik horloges bij juwelier Gassan Diamonds in Amsterdam aanschaffen. Als het voetbalseizoen er in Japan op zat, vloog ik terug naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken en ging ik ook altijd bij Gassan langs. Dan vroegen de mensen daar altijd: Wat ga je na je carrière doen? Je weet veel van horloges, je kunt goed praten, bent representatief, zou je je niet als ambassadeur bij ons willen aansluiten? Ik wilde eerst niet gaan werken na mijn voetbalcarrière en op een eiland gaan zitten. Maar toen kreeg ik die blessure, waarna ik niet meer op niveau terugkwam. Ik was alleen in Japan, trainde een beetje voor mezelf, ging ’s middags ergens lunchen, naar de stad en zat gewoon mijn tijd te verdoen. Toen dacht ik: als dit het is, dan is mijn voetbalpensioen niet leuk.

Toen was ik toevallig weer in Nederland en ging ik bij Gassan langs, om een horloge te kopen. Een uur later ging ik met een baan naar huis. Ik had toen officieel nog een contract bij mijn club in Japan. Ik ben op een vrijdag terug naar Japan gevlogen en heb mijn contract laten ontbinden. Op zaterdag vloog ik terug naar Nederland, de zondag gebruikte ik om even bij te slapen en op maandag begon ik bij Gassan. Je kunt niet zomaar in de winkel binnenlopen en door mij geholpen worden. Dat gaat op afspraak. Mijn klanten zijn ondernemers, voetballers, rappers, YouTubers, influencers, maar ook heel normale mensen die zichzelf willen verwennen.

Ik heb geruime tijd fulltime bij Gassan gewerkt, maar doe dat nu parttime, omdat ik samen met andere sporters als tennisser Robin Haase, voormalig AZ-voetballer Willie Overtoom en Sporting Lissabon-verdediger Jeremiah St. Juste investeringsfonds Joined Capital ben begonnen. We investeren in sportgerelateerde startups en vastgoed, maar zorgen ook voor financiële educatie voor atleten die willen beginnen met investeren. Toen ik zelf begon met investeren werd ik aan alle kanten genaaid. Je bent jong, vertrouwt mensen, maar begrijpt de taal van het ondernemen niet. Al die problemen hebben we ondergebracht in educatieve video’s die onze klanten, atleten of ex-atleten, kunnen bestuderen. Atleten hebben over het algemeen een korte spanningsboog, dus het zijn korte video’s. Per topic een video van anderhalf of twee minuten. Onder onze klanten bevinden zich ook wat Champions League-voetballers en zelfs een NBA-basketballer, maar ik kan geen namen noemen. We hebben al negen investeringen gedaan.”

Het foute pad

Eind maart werd bekend dat FC Twente per direct afscheid nam van verdediger Joshua Brenet (30), omdat hij tot twee keer toe zonder rijbewijs had gereden en veroordeeld werd tot een gevangenisstraf van een maand. Dat Joshua die ogenschijnlijk zware straf kreeg opgelegd, had te maken met het feit dat er nog een voorwaardelijke straf tegen hem liep, wegens mishandeling van zijn vriendin. Daarnaast sprak de rechter ook zijn onvrede uit over de proceshouding van Brenet, die niet kwam opdagen bij de rechtszaak.

En over Mohamed Ihattaren (22) kan met recht een boek worden geschreven. Het voormalige PSV-talent is na het overlijden van zijn vader aan lagerwal geraakt. Hij werd door misdaadverslaggever John van den Heuvel aan de mocromaffia gelinkt en is bij zowel Juventus, Sampdoria als Slavia Praag ontslagen vanwege een gebrek aan fitheid.