Jim Bakkum: ‘Ik ben de slechtste flirt die er bestaat’

Van Idols naar Showmeister
Jim Bakkum (10 augustus 1987) kwam ter wereld in Alkmaar en woont sinds negen jaar in ’t Gooi, samen met zijn vrouw en musicalster Bettina Holwerda en hun drie kinderen Lux, Posy en Molly. We kennen Jim allemaal van Idols, de talentenjacht waar hij op z’n 15de aan meedeed en tweede bij werd, na Jamai. Hij bracht daarna tal van muziekalbums uit, maar legde zich ook toe op theater, televisie en film. Hij presenteerde Shownieuws en was te zien in musicals als Flashdance en Wicked en de films Verliefd op Ibiza en Onze Jongens. Volgende maand is hij in de bioscoop te zien in de derde film uit de Verliefd op-serie van romcom- koning Johan Nijenhuis: Verliefd op Bali. Later dit jaar staat hij in de theaters met een voorstelling over zijn eigen leven: Oud geleerd, jong gedaan. Op dit moment is hij te bewonderen in Showmeister, een voorstelling van Theater Oostpool over een succesvolle voetballer die van de dokter te horen krijgt dat hij nog maar een jaar te leven heeft.

Je bent de komende tijd te zien in Showmeister, een komedie over sterven. Dat klinkt als een contradictio in terminis.
“Dat is ook de bedoeling van Theater Oostpool, die het toneelstuk hebben bedacht. Een beetje verwarring zaaien. Je associeert doodgaan niet met: hè, even lekker lachen. Tegelijk zijn er genoeg films die over sterven gaan en grappig zijn. Het hoeft niet allemaal zielig te zijn, hè? Er zitten zeker dramatischere stukken in Showmeister, maar het is niet dat je jezelf na de voorstelling wilt ophangen.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Je speelt Mario, een profvoetballer die te horen krijgt dat hij nog maar één jaar te leven heeft. Hoe heb je je op deze rol voorbereid?
“Eerlijk gezegd: niet. Als je in een film iemand speelt die weet dat hij binnenkort doodgaat, dan kan ik me voorstellen dat je met mensen gaat praten die in een soortgelijke situatie zitten. In deze voorstelling staat niet het stervensproces centraal, maar de allergrootste droom van Mario: een theatervoorstelling over zijn eigen leven op het toneel brengen. Je ziet wel dat Mario achteruitgaat, maar de focus ligt niet op ziek worden en wat voor impact dat op je heeft. Het gaat over de bucketlist van de bekendste voetballer van Nederland, iemand die de wereld aan z’n voeten heeft liggen. Wat wil hij nog doen als hij hoort dat hij nog een jaar te leven heeft? Het is heel verrassend dat hij kiest voor een show over zichzelf, want dat is niet iets wat je snel bij een sporter zou verwachten.”

Wat zou er bovenaan jouw bucketlijst staan?
“Ik word naar van dat soort gedachten. Het idee dat ik te horen krijg dat ik mijn kinderen moet achterlaten en niet zie opgroeien, daar wil ik niet aan denken. Oprecht niet.”

Door deze voorstelling komt het thema wel heel dichtbij.
“Ik speel Mario, daar blijft het bij. Zijn leven is niet mijn leven. Ik krijg echt een akelig gevoel in mijn lichaam als ik me voorstel dat ik binnenkort zou doodgaan.”

Is de dood een thema waar je maar liever niet bij stilstaat?
“Liever niet, uiteraard. Mijn laatst levende overgrootouder, mijn 96-jarige oma Aaf, is afgelopen december overleden. Ik heb dus wel met de dood te maken gehad, maar alleen bij opa’s en oma’s. Ik weet dat er ooit verschrikkelijke verliezen aankomen, maar dat zijn van die dingen waar ik mijn aandacht nu nog niet aan wil besteden.”

Komt dat vanuit het idee dat alles wat je aandacht geeft groeit?
Lachend: “Nee, gewoon kop in het zand.’

Je bent vorig jaar 36 geworden. Merk je al iets van het naderende verval?
“Af en toe zie ik foto’s van vroeger van mezelf terug en denk ik: wat grappig, wat een ventje was ik toen nog. Ik pas nog steeds in m’n oude kleren, maar ik zie er wel echt anders uit dan tien jaar geleden. Dat vind ik soms lastig, omdat mijn carrière voor mijn gevoel onlosmakelijk is verbonden met mijn jeugdigheid. Ik ben heel jong doorgebroken en ben weleens bang dat mensen me niet meer leuk of interessant vinden nu ik wat ouder word. Dat is onzin natuurlijk, want we zijn inmiddels twintig jaar verder en ik doe nog steeds heel veel leuke dingen. Maar dat soort stomme gedachtes spoken af en toe door mijn hoofd.”

Terwijl je er superfit en afgetraind uitziet.
“Ik train drie keer per week, maar ik voel me helemaal niet superfit. Mensen denken vaak van mij dat ik alleen maar bezig ben met gezond eten en sporten, maar ik heb ook fases waarin ik dat allemaal een beetje laat gaan. Laatst stond ik op het schoolplein te praten met de moeder van een vriendje van Lux, mijn oudste zoon. Ze had een versgebakken cake bij zich voor de jongens en zei: Ik zou jou ook wel een stukje willen aanbieden, maar jij bent zo fit, dat eet jij natuurlijk niet. Toegegeven: ik stond daar in mijn hardloopkleding, maar ik heb ook gewoon mijn struggles met de verleidingen die er op het gebied van eten zijn. Ik vind mezelf ook al een tijdje een paar kilo te zwaar en wil heel graag weer een wat strakker lijf.”

‘Als iemand zich fijn voelt met een bierbuikje, dan moet hij dat lekker zo houden. Maar het moet ook oké zijn om een sixpack te willen hebben’

Een paar kilo’s extra past beter in de trend van ‘bodypositivity’ dan een sixpack.
“Als iemand anders zich fijn voelt met een bierbuikje, dan moet hij dat lekker zo houden. Maar het moet ook oké zijn om een sixpack te willen hebben. We moeten als het om uiterlijk gaat af van de zogenaamde standaard. Veel mensen vinden bijvoorbeeld dat het erbij hoort dat vrouwen make-up dragen, omdat je er dan mooi en verzorgd uitziet. Dragen ze een keer geen make-up, dan is het meteen: Heb je slecht geslapen? Nee, zo ziet mijn gezicht er gewoon uit zonder make-up. Ik vind dat iedereen lekker zelf moet kiezen hoe hij of zij eruit wil zien. Ik vind zelf een strak lichaam gewoon het mooist, dus dat is iets waar ik altijd naar zal blijven streven.’

Ergert het je nooit dat je vooral wordt gecast voor de rol van knappe, maar inhoudsloze casanova?
“In Nederland, en helemaal in mijn vakgebied, wordt enorm aan hokjesdenken gedaan. Ik hou sowieso niet van hokjes, dus daar heb ik niets mee. Bij mij komt daar nog eens bovenop dat ik mijn school niet heb kunnen afmaken, omdat ik al op mijn 15de doorbrak met Idols. Een toneelopleiding heb ik ook nooit gedaan, dus ik heb alles zelf moeten uitvinden. Als je dan altijd maar voor dezelfde soort rollen wordt gevraagd, kun je jezelf niet ontwikkelen. Ik heb heel vaak aan regisseurs gevraagd: Wil je niet nog iets anders van me zien? Maar dan was het al goed, omdat ze me hadden gevraagd voor een rol die ze al van me kenden. Ik hoefde nooit iets anders te doen, wat heel makkelijk is, want dat kon ik al. Maar het is ook niet uitdagend. Op die manier kun je nooit een andere kant van jezelf laten zien. Daarom heb ik een paar jaar geleden tegen mezelf gezegd: je moet nu ‘nee’ gaan zeggen tegen de dingen die je al hebt gedaan, anders blijf je stilstaan. Mijn geluk is dat er daarna een aantal producenten en regisseurs tegen me hebben gezegd: Ik wil iets heel anders met jou doen, juist omdat mensen je op een bepaalde manier kennen. Ik ben heel blij dat ik de komende tijd in Showmeister speel, dat zie ik als een nieuwe kans om te blijven groeien als acteur. Daarnaast ga ik dit jaar de theaters in met mijn eigen tour: Oud geleerd, jong gedaan. Over de vliegende start van mijn carrière en hoe ik nu terugkijk op het nieuwe leven waar ik als jong ventje instapte.”

‘Ik heb in mijn carrière bepaalde dingen gedaan die ik nu niet meer zou doen, maar ik geloof niet in spijt’

Twee jaar terug kwam er ook al een biografie uit over je leven: De Weg naar Bakkum. Is het niet wat vroeg voor al die terugblikken op je leven?
“Ik kreeg een aanbieding om dat boek te maken en vond het leuk om de begintijd na twintig jaar weer een beetje op te rakelen: van de in’s en out’s van mijn Idols-tijd tot mijn gezinsleven nu en alles wat daartussen zit. Het was niet mijn plan om mijn rijke oeuvre aan de mensen te laten zien, ik wilde een mooi, open document te maken over hoe het erin de entertainmentwereld aan toegaat. Achteraf gezien had ik misschien op een later moment met een biografie moeten komen, maar ik dacht ook: wie weet zit ik over tien jaar niet meer in het vak. Je weet niet hoe je wereld er dan uitziet en of mensen je nog kennen. Hetzelfde geldt voor de voorstelling die ik ga doen. Het voelt goed om dat nu te doen, dus waarom zou ik ermee wachten?”

Was het een leuk nieuw leven, waar je als 15-jarig ventje instapte?
“Het was een droom die uitkwam. Daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor. Tuurlijk, je wordt minder naïef en kritischer, maar ik heb nergens spijt van. Op dat moment voelde het misschien wel goed voor me, dus dan was het een goede keuze. Toch? Een mooi voorbeeld daarvan is het huwelijk van Bettina (Holwerda, ook zangeres/actrice, red.) en mij, ruim twaalf jaar geleden inmiddels. Er zijn zoveel mensen die ik nu nooit meer zou uitnodigen als ik zou gaan trouwen, maar ik heb er geen spijt van dat ze er toen bij waren. Dat was toen en nu is nu. Zo heb ik in mijn carrière ook bepaalde dingen gedaan die ik nu niet meer zou doen, maar ik geloof niet in spijt.”

‘Ik mocht alle groten der aarden interviewen: Angelina Jolie, Charlize Theron. Maar nu zou ik niet meer denken: ik ga Shownieuws presenteren’

Voor welke klus zou je nu bedanken?
“In 2012 heb ik een week RTL Boulevard gepresenteerd, als vervanger in de zomer. Na die week belde Shownieuws: of ik een vaste positie wilde in hun nieuwe presentatieteam. Ik zei volmondig ja, want ik was 25 jaar, ik kon uren maken als presentator, ik deed ervaring op met live-televisie en ik mocht alle groten der aarden interviewen: Angelina Jolie, Charlize Theron. Twee jaar lang heb ik dat gedaan, wat ik destijds een te gekke tijd vond. Maar nu zou ik niet meer denken: ik ga Shownieuws presenteren. Dat is iets wat niet meer bij me past.’

Veel bekende Nederlanders zijn dikke mik met elkaar. Jij lijkt je daar een beetje afzijdig van te houden.
“In mijn begintijd liep ik alle premières af. Alles was nieuw en dus interessant. Nu moet ik daar niet meer aan denken. Ik ga alleen nog naar rode loperfeestjes van mijn eigen producties of als er iemand aan heeft gewerkt die ik goed ken en wil supporten, want ik word gewoon niet gelukkig van die kant van het vak. Het is niet zo dat ik een hekel heb aan de showbizz als geheel, helemaal niet. Ik ben gisteren nog uit eten geweest met Soy Kroon, hij is sinds de opnames van Verliefd op Bali echt een maatje van me. Maar ik heb al zo vaak meegemaakt dat ik op zo’n evenement iemand tegenkom met wie ik drie weken ervoor nog leuk en amicaal ben geweest tijdens een tv-programma of op een event en me op zo’n feestje amper aankijkt en doorloopt zonder iets te zeggen. Ik heb geen zin meer in dat soort social awkwardness. Ik wil alleen mensen om me heen die oprecht zijn en met wie ik het goed kan vinden.”

Je kunt het al meer dan 17 jaar goed vinden met je vrouw Bettina. Wat is het geheim van jullie succes?
“Weten wat je hebt. Dat is het geheim. Stel: ik krijg ooit de kolder in mijn kop en wil het bij iemand anders zoeken. Zoiets kan gebeuren, maar ik weet: het wordt nooit beter dan wat Bettina en ik met elkaar hebben. Wij zijn echt elkaars soulmate en kunnen alles tegen elkaar zeggen, ook al zien we elkaar heel weinig omdat we allebei zo druk zijn. Geduld is in dat opzicht ook een schone zaak. Bettina en ik zijn al vier of vijf jaar niet meer samen weggeweest, omdat we kleine kinderen en volle agenda’s hebben. Daar kun je iedere dag van balen, maar je kunt ook denken: dit is nu even wat het is, we gaan ons hele leven bij elkaar zijn, dus er komt vast weer een moment waarop we tijd voor elkaar hebben.”

Komen er geen lijken uit de kast als Yvonne Coldeweijer haar spionnen oproept om ranzigheid over jou te delen?
"Nee. Ik ben nog nooit van mijn leven vreemdgegaan en dat gaat ook nooit gebeuren. Als je de slechtste flirt zoekt die er bestaat, dan ben je bij mij aan het goede adres. Ik ben heel erg van de complimenten en kan iemand recht in z’n gezicht zeggen: Zo hé, wat ben jij knap man! Stel: ik vind dat jij mooie ogen hebt, dan zeg ik dat gewoon. Ik vind dat ik dat moet kunnen doen, spontaan iets aardigs zeggen tegen iemand. Maar ik bedoel daar verder niets mee, sterker nog: ik ben de slechtste flirt die er bestaat. En daar ben ik alleen maar blij mee. Als ik andere mensen hoor zeggen: die en die gaat vaak vreemd, dan hoef ik dat niet eens te horen. Ik vind dat alleen maar akelig. Waarom doen mensen dat? Zeg eerst even tegen je partner: laten we ermee stoppen, ik heb iemand anders ontmoet. Of beter nog: zet jezelf eroverheen. Ik heb het idee dat mensen tegenwoordig veel te snel beslissen om uit elkaar te gaan. Je hoort zo vaak dat mensen met een kindje van 2 of 3 gaan scheiden. Ik denk dan: hoe kun je dat nou doen, als je zo’n jong kind hebt? Dan ben je zo egoïstisch bezig, vind ik. Je bent in zo’n geval alleen maar bezig met hoe jij je zelf voelt, terwijl je ook zou kunnen denken: we komen hier samen doorheen, want straks gaat ons kindje naar school en wordt alles weer makkelijker. Ik kan niet voor andere mensen spreken, maar voor mij is het ondenkbaar dat je je relatie laat klappen als je jonge kinderen hebt. Als je een relatie en kinderen hebt, dan heb je een bepaalde verantwoordelijkheid. Maar ieder zijn ding hè?”

Je werd op je 25de vader van jullie eerste kind, zes jaar later had je er drie. Heb jij nooit gedacht aan vluchten?
"Ik heb weleens gedacht: wow, wat een verantwoordelijkheden op zo’n jonge leeftijd. Het is niet dat ik daar problemen mee heb gehad, maar er waren wel periodes waarin het heel veel was, ook omdat we twee keer in een verbouwing zaten toen we een kind kregen. In de afgelopen kerstvakantie heb ik ook wel een paar keer gedacht: wat is het druk beneden. Iedereen wil iets van je, er zijn er altijd wel een paar ziek. Dan denk je niet: zoooo, genieten! Maar je komt er altijd weer doorheen.”

Wat helpt daarbij?
“Bettina. Zij is wat gematigder dan ik, minder pieken en dalen. Als er iets misgaat, dan heeft dat op haar wat minder impact dan op mij. Niet dat ze niet gevoelig is, maar ze kan wat makkelijker relativeren. Wat voor mij ook altijd goed werkt, is denken aan de lange termijn. Niks is voor de eeuwigheid, zeg ik vaak. Als je je nu rot voelt, betekent het niet dat dit de rest van je leven zo blijft. Voordat je het weet zijn er maanden voorbij en voel je je beter. Accepteren dat het nu even minder gaat, dat is volgens mij de key.”

Is er een bepaald einddoel waar je naartoe werkt?
“Wat me in deze periode van mijn leven erg leuk lijkt, is dat er iets wat ik zelf heb bedacht op het witte doek komt of de planken opgaat. Er ligt een aantal filmideeën van mij bij producenten en streamingdiensten, maar het duurt zo ongelofelijk lang voordat daar uitsluitsel over wordt gegeven. Dan heb je het niet over maanden, maar over jaren. Dat vind ik soms demotiverend, want ik ben van het doorpakken en haat het als dingen blijven hangen. Zeg gewoon ja of nee, dan kunnen we allemaal verder met ons leven. Maar goed, ik weet ook dat ik niet de enige ben die denkt dat hij een briljant idee heeft. Maar ik denk dat het mooi zou passen in de stappen die ik wil maken en de dromen die nog heb.”