Neeltje verdween in de donkere dagen voor kerst

Kerstliedjes op Sky Radio, versierde etalages, dennenbomen en oliebollen; lang niet iedereen ziet de laatste twee weken van december als The Most Wonderful Time of The Year. Iedereen die juist in die periode een persoonlijk drama heeft meegemaakt, beleeft elk jaar extra donkere dagen. Zo’n lege plek aan tafel symboliseert het gemis van de overledene of vermiste dierbare.

Voor de familie van Neeltje van der Schouw-Van der Goor uit Renkum bijvoorbeeld wordt kerst nooit meer wat het was. De vrouw verdween op 22 december 2011 en staat nu al twaalf jaar op de site Vermiste Personen van de politie. Ze was 68 toen ze verdween en zou nu dus 80 jaar oud zijn. Als ze nog leeft. En daarover is niet iedereen in de familie het eens. De één verwacht Neeltje nooit meer terug te zien en vindt troost in een gedenkkruis met haar naam op een kleine begraafplaats in Heelsum, de ander blijft zoeken omdat Neeltje ‘dat zelf ook zou hebben gedaan’.

Die donderdag de 22ste december 2011 begint heel gewoon. In een gebouwtje achter de protestantse kerk in Heelsum zit een aantal oudere dames gezellig aan een lange houten tafel. Er worden traditiegetrouw kerststukken gemaakt. Het gaat er gezellig aan toe. Een van de aanwezigen is Neeltje, ze maakt deel uit van de vaste groep vrijwilligsters. De Renkumse staat bekend als vitaal, actief en sociaal. Rond 12.30 uur gaat iedereen op huis aan. “Prettige kerstdagen,” klinkt het, “we zien elkaar weer voor het oliebollen bakken!”

Maar het loopt allemaal anders. ’s Avonds rond 23.30 uur gaat bij Gé Willemsen, een schoonzoon van Neeltje, de telefoon. Het is Gerard, Neeltjes echtgenoot. Hij klinkt verontrust. “Neli is weg!” Gé bedenkt zich geen moment en haast zich samen met Henny, de dochter van Gerard en Neeltje, naar de schakelbungalow aan de Kuypersweg. Binnen worden ze bijgepraat door Gerard. Hij had de voordeur een uur eerder open aangetroffen. Neeltjes jas hing aan de kapstok en haar tas en portemonnee lagen op de vaste plek. Op het fornuis stond een pan met twee eitjes klaar, voor het ontbijt de volgende ochtend.

‘Gerard, je zei dat ik kon opsodemieteren. Nou ik ga. Het ga je goed’

Het is een verontrustend beeld. En dat wordt nog erger als blijkt dat Neeltje op de rand van een reclamefolder een afscheidsboodschap heeft achtergelaten. Daarin zou volgens dagblad De Gelderlander ‘in driftige hanenpoten’ hebben gestaan: “Gerard, je zei dat ik kon opsodemieteren en je wist al zo vaak niet wat je met mij aan moest. Nou ik ga. Het ga je goed.” De familie staat versteld. Deze harde en verwijtende woorden passen totaal niet bij de Neeltje zoals ze haar kennen. Als schoonzoon Gé de politie inlicht, krijgt hij het vaste riedeltje te horen. Het gaat om een normale volwassen vrouw, zo klinkt het, die heeft het recht om te verdwijnen als ze daar zelf voor kiest. Over 48 uur nog maar eens verder kijken. Gé weet niet wat hij hoort. “Niks geen 48 uren,” bijt hij de centralist toe. “48 minúten, dan zijn jullie hier!”

Dat zo gewenste grote politie-onderzoek komt er uiteindelijk toch. Want al zijn er geen aanwijzingen voor een misdrijf, het afscheidsbriefje geeft voldoende urgentie aan de zaak om een grote zoekactie op touw te zetten. Tot in de wijde omgeving van Renkum wordt met duikers, paarden, sonarboten, honden en zelfs een helikopter naar Neeltje gezocht. Maar het haalt allemaal niets uit. Er wordt in de meest letterlijke zin van het woord geen spoor van haar gevonden. Intussen is de vermissing van Neeltje al twaalf jaar een groot trauma voor de familie. Geen kerst is sindsdien meer hetzelfde. Toch zal er altijd dat ene sprankje hoop blijven. Zelfs al is dat tegen beter weten in.