Een ronde kont door krachthonk

Vanaf mijn huis in Deventer tot aan de ProFit Gym Fitness in Vlaardingen, waar ik later vandaag onder handen zal worden genomen door een zeer fitte sportbabe, passeer ik duizend sportscholen. Misschien meer. Al die zweethonken zijn gevuld met gemotiveerde en minder gemotiveerde mensen. Ondanks het vroege tijdstip en het gure weer. Ons land, net als de rest van de westerse wereld, kent al geruime tijd een fitnessepidemie. Zomaar wat cijfers die deze spierballentaal staven: de laatste twee decennia groeide het aantal sportschoolbezoekers met 145 procent. In de laatste vijf jaar werd het aantal Nederlandse sportscholen meer dan verdubbeld: van 1790 tot 3900. Drie miljoen landgenoten bezoeken wekelijks een krachthonk. Daarmee heeft Nederland meer ‘fitte’ mensen dan PVV-stemmers.

Redenen daarvoor zijn er genoeg. Jezelf gezond houden, lekker bewegen, spierkracht trainen. En met afstand de populairste: uiterlijk vertoon. Een lijf waar je graag naar kijkt, vinden we steeds belangrijker. “Aan je lijf werken is door sociale media belangrijker geworden, zeker voor jongeren die volop bezig zijn met hun zelfbeeld,” concludeerde eerder dit jaar sportonderzoeker Agnes Elling. Een instaproof body is voor steeds meer jongeren dé reden om de gezelligheid van de voetbalkantine in te ruilen voor de zware gewichten van de lokale sportschool.

De drijvende kracht achter deze collectieve obsessie: influencers. Sporters, acteurs, actrices, zangers, modellen en al hun knappe dochters vinden steeds vaker hun weg naar Instagram, TikTok en OnlyFans. Sociale media die een selfie van een afgetraind lichaam in een kleine bikini zomaar kunnen omtoveren in likes, volgers en geld, in die volgorde. Je lichaam als verdienmodel.

Of beter: je kont. Want onze derrières doen het goed. In de Verenigde Staten (waar anders) zijn er hele studies op losgelaten. Lang verhaal kort: vrouwen als Kim Kardashian, Beyoncé en Nicki Minaj, met ieder honderden miljoenen volgers op Instagram, hebben het schoonheidsideaal al billen schuddend flink in de war geschud. Iedere selfie van hun lijvige bilpartij krijgt navolging van talloze influencers en fitnessgoeroes. Zo is de Amerikaanse Jen Selter inmiddels gekroond tot Belfie Queen. Vrij vertaald: de koningin van de kont-selfies. Geheel terecht overigens. Iedere foto van haar hamlappen (in strakke yogabroek) levert haar niet alleen duizenden dollars op, maar ook 5000 extra volgers.

Onderzoeksjournalistiek

Achterwerken zijn hot en niet alleen in Amerika. Ook in Nederland doen we al een poosje mee aan de billenhype. In Amsterdam en Rotterdam gaan jonge vrouwen in yogabroekjes naar de Booty Club, een sportclub volledig gericht op het kweken van een ronde reet. “Veel vrouwen, en dan vooral millennials, willen volle, ronde billen. Met een smalle taille, buikspieren en heupen,” aldus oprichtster June Mirit kort na de oprichting van de club, die trouwens alleen voor vrouwen is bedoeld. “In het begin meldden zich bij ons weleens mannen aan, die dan achterin gingen staan kijken en nauwelijks meededen. Ik dacht: jullie zijn hier niet met de juiste intenties.”

Wijs besluit. Bij de Booty Club hoef ik het dus niet te proberen, maar nieuwsgierig naar het trainingsschema achter de perfecte billen ben ik wel. En dus zoek ik lang en uitgebreid op Instagram naar de beste billen van Nederland, voor een personal training. Onderzoeksjournalistiek heet dat. Graafwerk. Uren maken.

Na twee maanden, een muisarm en een paar stevige ruzies thuis (“Ik doe dit voor mijn werk, schat”) heb ik beet. Een knappe blondine genaamd Viënne Marly ziet het wel zitten mij onder handen en benen te nemen. Met Viënne heb ik direct de jackpot te pakken, want recent sleepte zij nog de titel FHM Fitgirl 2023 in de wacht. Het bewijsmateriaal op haar Instagram-pagina liegt er niet om. De pikante lingeriesetjes, strakke sportbroekjes en krappe bikini’s zijn een lust voor het oog. Vinden haar 67.200 volgers ook (op TikTok heeft Viënne er nog eens 112.100). Na een aantal enthousiaste mailtjes over en weer spreken we af in de ProFit Gym Vlaardingen, haar lokale sportschool. Ronde billen: here I come.

Pindasaus of work-outs? 

Destijds was ik lid van een obscure gym, waar ik de meeste tijd doorbracht rond de pooltafel, het dartbord en de bar. En de pindasaus was er hemels

Mijn eerste minuten tussen de gewichten, elektronische fietsen en loopbanden voelen wat onwennig. Mijn laatste bezoek aan een sportschool dateert alweer van 2007, mijn studententijd. Twee jaar was ik destijds lid van een obscure gym, waar ik veruit de meeste tijd doorbracht in de kantine. Precies tussen de pooltafel, het dartbord en de bar. Hoeveel push-ups ik destijds aantikte, zou ik niet kunnen zeggen, maar de pindasaus was er hemels.

Dat betekent: werk aan de winkel. “Normaal gesproken begin ik heel rustig aan met nieuwe klanten,” vertelt Viënne, die sinds een halfjaar, naast Instagram-model, ook personal trainer is. “Maar goed, jij wil dus meetrainen met mijn normale work-out, zei je?” De grijns op haar symmetrische gezicht voorspelt weinig goeds. “Succes!”

We kleden ons om en treffen elkaar bij de fietsapparatuur. Viënne oogt als een wandelende cover van het blad Women’s Health, haar glimmende fitnesspakje strak om haar spectaculaire lijf getrokken. Ik zie er eerder uit als een wandelde cover van de Ouders van Nu, mijn geïmproviseerde tennisoutfit bungelend aan mijn vaderslijf.

“Jouw grootste work-out bestaat zeker uit het constant van je afslaan van zwetende mannen?” merk ik vragend op. “Nee hoor, in de sportschool heerst altijd een prettig sfeertje,” zegt Viënne. “Ik word hier eigenlijk nooit lastiggevallen. Ja, een knipoogje hier en daar. Op straat heb ik er veel meer last van. Als ik rondloop in Rotterdam krijg ik geregeld seksistische dingen naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig woon ik in een dorp, waar iedereen wel leuk met elkaar omgaat.”

Voordat we op de elektrische fietsen stappen, haalt Viënne een gigantisch blik tevoorschijn. “Scoopie?” De fitfluencer vult een lepel met wit poeder en schuift de inhoud zo naar binnen. “Uhm, ligt eraan wat we precies scoopen,” antwoord ik. Van het label op het blik word ik niets wijzer. Alleen dat ik na een hap van deze Xtreme Workout V2 de tent ga afbreken, ‘lekker ga groeien en pure winst zal behalen’. Nou, kom maar op dan. Twee tellen later heb ik enorme spijt. Gadverdamme, wát een troep. Alsof je een hele emmer magnesium, cocaïne en suiker tussen je lippen stopt. Voordat ik het kan doorslikken, proest ik de helft alweer uit. Maar eerlijk is eerlijk: klaar om de tent af te breken voel ik mij zeker. Instaproof ass, here I come!

Op de fiets kan ik nog aardig meekomen. Deze warming-up duurt maar vijf minuten, maar toch. Al moet ik ook meteen bekennen: vanaf minuut drie voelt dit niet meer als warming-up. Eerder als een serieuze trektocht door de Schotse Hooglanden. “We verbanden nu al best veel calorieën, hè?” vraag ik hoopvol. Viënne lacht. “Ja, ter waarde van een klein stukje komkommer.” Kut. Wat moet er wel niet gebeuren om daar een kaassoufflé van te maken?

Kapot van de pijn

Van onze e-bikes lopen we naar de lange, groene mat die uitgerold ligt tussen allerlei apparaten waarvan ik de naam niet ken. “Nu gaat het echte werk beginnen,” kondigt Viënne aan. Alsof het piepschuim is lift ze twee gewichten van elk 20 kilo op een soort metalen slee. “Dit is de Slet Push,” zegt Viënne. “Pardon?” reageer ik stomverbaasd. “Welke pikante houding ga jij hierop aannemen dan?” Viënne, gierend: “Nee nee, de Sled Push. Met een D.” Ah, helder.

Ik kijk vervolgens toe hoe de tengere fitgirl 40 kilo geruisloos voor zich uit duwt, tot aan de overkant van de lange mat. “Nu jij,” zegt ze vrolijk. Puffend duw ik de 40 kilo vooruit op de mat, die ineens veel meer hobbels lijkt te hebben dan zonet. “Tjezus,” kerm ik halverwege. Gelukkig moedigt Viënne mij langs de zijkant aan. “Duw vanuit je benen, kom op!” Met huffen en puffen bereik ik de finishlijn. Even bijkomen zit er helaas niet in. Viënne: “We doen een superset.” Klinkt niet leuk. Is het ook niet. Viënne: “Meteen terug naar de overkant. Zonder slee, maar wel met lunges.” Om en om met een been vooruit stappen dus. De oefening vond ik er zojuist bij Viënne al wat vreemd uitzien, maar bij mij lijkt een lunge al helemaal op een motorisch gestoorde dansbeweging. Dat is nog mijn minste zorg. Ik ga kapot van de pijn. Nu al. Iedere lunge voelt als een poging van mijn beenspier uit mijn lichaam te knallen.

“Netjes,” zegt mijn trainster als ik de overkant bereik. “Nu gaan we voor de 60 kilo.” Tien eindeloze minuten, een liter zweet en een half emmertje tranen verder wil Viënne naar de 80 kilo. Ik bedenk een list. “Hoeveel weeg jij eigenlijk?” vraag ik haar. Viënne: “Uhm… rond de 60?” Vijf tellen later duw ik de fitste vrouw van Nederland vooruit op de Slet Push, ahum, Sled Push. Ik ga nog steeds he-le-maal kapot van de pijn, maar nu wel met een prettig uitzicht.

In onze adempauze, die trouwens veel te kort duurt, vertelt Viënne over haar bijzondere carrière als Instagram-model. “Op jonge leeftijd rolde ik in de wereld van de missverkiezingen,” vertelt de fitgirl leunend tegen de leg press. Ze heeft nog geen druppeltje gezweet en toch glimt haar afgetrainde lijf. “Op die periode kijk ik met een dubbel gevoel terug. Het misswereldje is erg leuk, maar ook belachelijk streng. We moesten als modellen flinterdun zijn en mochten amper iets eten. Dat werd mij allemaal te extreem, dus stapte ik eruit.” In diezelfde periode begon haar Instagram-pagina aandacht te trekken. “Het was nooit mijn doel om influencer te worden, maar ineens kreeg ik er steeds meer volgers bij. Hoe dat precies is gebeurd, weet ik nog steeds niet. Media-aandacht heeft wel geholpen.”

Viënne sloot gaandeweg deals met sponsors als Hunkemöller en Body Engineers en maakte zo van haar Instagram-pagina een verdienstelijke inkomstenbron. “Ik ving zo’n 2000 euro per maand met het posten van mijn foto’s.” Ving? In de verleden tijd? “Ja, social media zijn sinds mijn bevalling niet meer mijn voornaamste inkomstenbron. Ik ben al zes jaar personal trainer en run sinds een half jaar mijn eigen bedrijf. Daarmee werk ik met klanten een volledig traject af om in een aantal maanden fitter en gezonder te worden. Dat geeft mij meer voldoening dan plaatjes en filmpjes delen op Instagram en TikTok. Dat spul is toch allemaal heel vluchtig. Als personal trainer help ik mensen écht te veranderen.”

In een bankschroef

‘Sex sells nu eenmaal,’ zegt Viënne. ‘Een foto van mijn billen krijgt 10.000 meer views dan een foto van mijn biceps. En ik ben nu eenmaal een zakenvrouw’

Niet dat de FHM Fitgirl van het Jaar, een award die sinds deze zomer boven Viënnes schoorsteen pronkt, volledig van internet af is. Integendeel. Op haar socials stromen de likes nog altijd binnen. Met name op haar pikantere plaatjes. “Sex sells nu eenmaal,” verklaart de blondine. “Een foto van mijn billen krijgt 10.000 meer views dan een foto van mijn biceps. En ik ben nu eenmaal een zakenvrouw.”

Over billen gesproken: die traint Viënne drie keer per week, een uur lang. Het resultaat - een museumwaardig pronkstuk - mag er wezen. Al blijft het fitnessmodel zelf opvallend kritisch. “Ik geef mezelf een 6, misschien een 7.” Ik vraag of zij ooit van een spiegel heeft gehoord en inspecteer – voor alle zekerheid – nog maar eens haar zitvlak. “Een 7, weet je dat nou zeker?” vraag ik nogmaals. Viënne: “Nou ja, ik zou eigenlijk nog meer billen willen. En benen. En schouders. En als ik dat allemaal heb, meer zichtbare spierlijnen. Ik zal nooit 100 procent tevreden zijn, denk ik.”

Fotograaf Ivo legt dan ineens dezelfde vraag bij mij neer. “Welk cijfer geef jij jouw lichaam, Ryan?” Zonder al te lang na te denken: “Een 8,5.” Toelichting: “Ik ben een 36-jarige vader die enorm van bier en bitterballen houdt. Vijftien jaar geleden zag ik in deze levensfase een soort Homer Simpson-postuur voor me. Als ik nu in de spiegel kijk, valt mij dat alles mee. Toch?”

Viënne drukt de boel weg alsof ze op de bank zit te Netflixen. Als ik de 120 kilo naar mij toe laat zakken, komt de voetensteun op me af als een muur in een nachtmerrie

Helaas: de pauze zit erop. De leg press roept. Viënne bijt het spits af. Met twee vingers in de neus duwt zij met haar wandelkanonnen 80 kilo op en neer. Ik neem plaats en volg haar voorbeeld. “Is dit wel verantwoord?” vraag ik mijn instructrice. “Voel maar. Als het te zwaar is, stoppen we.” Met de naweeën van de Sled Push nog in mijn benen duw ik 80 kilo op en neer, zittend in een soort bevallingshouding. Dit voelt alsof mijn bovenbenen in een bankschroef worden aangedraaid. Maar: het lukt. Zes keer. Als ik weer opsta, zak ik bijna door mijn benen. Even bijkomen, terwijl Viënne alweer 100 kilo wegduwt. Met grote vreze doe ik haar na. Godver. Dit. Is. Zwaar. “Kom op, easy peasy”, zegt een lief, hoog vrouwenstemmetje achter mij. Dat helpt niet. Zes keer, toch gelukt! De volgende: 120 kilo. Viënne drukt de boel weg alsof ze op de bank zit te Netflixen. Ik twijfel en twijfel nog een beetje, maar besluit toch een poging te wagen. Verkeerde beslissing. Tien tellen later denk ik dat ik doodga. Telkens als ik de 120 kilo naar mij toe laat zakken, komt de voetensteun op mijn gezicht af als muren in een nachtmerrie. “JEZUS! DIT VOELT ALS EEN F*#KING BEVALLING!” schreeuw ik uit.

“Wil je nog 140 kilo?” vraagt Viënne wat later. “Ik kijk wel naar jou,” hijg ik onderuit hangend. “Scoopie?”

Denkend aan mayo

Met zwalkende benen loop ik met haar richting oefening numero 4: de leg extensions. Samengevat: zware dingen optillen vanuit je bovenbenen. “Moet dit?” zeur ik. “Jij wil toch rondere billen?” kaatst Viënne terug. Daar heb ik wel om gevraagd. Met bloed, zweet en tranen lift ik 40 kilo. Viënne gaat hierna verder met 60 kilo, ik met 5.

“Zo, dit is meer mijn ding,” zeg ik opgelucht. We gaan door met de leg curl, een soortgelijk marteltuig. Viënne drukt 50, ik kom niet verder dan 15. Ik kan gewoon niet meer. Eigenlijk kon ik na de Sled Push al niet meer. Ik zal nooit meer roepen dat Instagram-modellen een makkelijk beroep hebben. Terwijl ik mijn laatste loodjes eruit pers, vertelt Viënne nog hele verhalen over spiergroepen, eiwitten en krachttechnieken. Ik luister al een poosje niet meer. Ik kan alleen nog maar denken aan spareribs. En gin-tonics. En pittige mayonaise.

Dan zegt Viënne de woorden die mij nog een grotere boost geven dan tien scoopies: “De laatste oefening.” Hallelujah. Mijn glimlach verdwijnt al snel als Viënne het betreffende apparaat introduceert: “Dit is The Abductor.” Vrij vertaald: De Ontvoerder. Waarom doe ik dit? De houding en bewegingen, het uit elkaar duwen van je benen, heeft iets vrouwelijks. Vreemd genoeg gaat deze oefening mij beter af dan de laatste vijf. Ik houd het op toeval. “Nu train je echt je bilspieren,” legt Viënne uit. “En dat doe je echt heel aardig, hoor. Je hebt potentie een hele grote fitgirl te worden.”

Als ik even later voor de muurspiegels een lesje krijg in de perfecte houding voor een bilselfie, krijg ik hetzelfde compliment. “Ik geef jou billen een 9,” zegt de fitfluencer. “En jouw bovenbenen! Wow! Die lijnen! Ik leg het af tegen jou, hoor.” Ik zie het al voor me: Ryan Claus, de eerste Belfie King van Nederland. Een gat in de markt. Wie weet duik ik erin. Alhoewel, eerst maar eens deze helse spierpijn overleven.