Heiland Haaland: zes keer scoren en daarna stoppen

Micha Jacobs

Mijn neefje van vijf vroeg laatst of ik een voetballer wilde tekenen. Dus ik pakte pen en papier, krabbelde er een enigszins misvormd hoofd op, een iets te grote mond, een paar slungelige armen en benen en dacht: verdomd, dat is Erling Haaland!

De beste spits ter wereld is natuurlijk een karikatuur van een voetballer. Van een mens eigenlijk. Als hij op koningskrabben zou vissen in de Beringzee, of gitaar zou spelen in zo’n Scandinavisch rammelbandje, dan zouden mensen die nooit naar voetbal kijken het ook geloven. Die geloven in ieder geval niet dat hij zo goed als elk record aan flarden schiet in de Premier League (waarin hij afgelopen seizoen 36 keer scoorde, een record inderdaad) en aanstaande zaterdag in de Champions League-finale tussen Manchester City en Internazionale in elke helft een hattrick maakt (8-0 voor Manchester City, zes keer Haaland). Een grotere wedstrijd is er niet voor hem. Als Noor maak je over het algemeen weinig kans op deelname aan een EK of WK, laat staan dat Noorwegen ooit een finale haalt (maar dat zeiden we in 1992 ook over Denemarken en in 2004 over Griekenland). Dus moet hij het hebben van de grootste wedstrijd in het Europese, en misschien wel mondiale clubvoetbal. En Manchester City ook.

Ik heb niks met een club als Manchester City; wel met spelers als Haaland en zijn trouwe luitenant Kevin De Bruyne, ook al zo’n stripfiguur. Twee antihelden eigenlijk die er nog steeds uitzien als een paar pubers die nog ontmaagd moeten worden en de was nog door hun moeder laten doen. Twee jongens ook die je nooit zult tegenkomen in de tabloids, tenminste: niet met seksuele of alcoholische escapades. Een tatoeage vind je waarschijnlijk ook niet op dat maagdelijke witte canvas van hun lijf. Vorige week las ik dat Haaland na elke training en wedstrijd meteen naar huis gaat, omdat hij niet meer over straat kan en daar grote moeite mee heeft. Tegen de Noorse afdeling van Viaplay zei hij zelfs dat hij helemaal niks heeft met de voetbalwereld en dat hij boer zou zijn geworden als hij geen talent voor de bal zou hebben gehad. Ergens hoop ik dat hij er zaterdag écht zes maakt, en dan zijn voetbalschoenen inruilt voor een paar strontlaarzen. Gewoon nog een record op je naam zetten, dat volgevreten voetbalwereldje vaarwel zeggen en iedereen vol verbazing achterlaten. Met zo’n verhaal zou je toch ook de geschiedenisboeken in willen, of niet?

Edwin Struis

Nu de dagen van Messi en Cristiano Ronaldo als voetballers geteld zijn, als geldwolven kunnen ze nog wel een paar jaartjes mee, is het goed om ook eens de blik te verleggen naar andere fenomenen. Erling Haaland is er natuurlijk zo een. En inderdaad makkelijk te tekenen, een rechthoek als lijf en een vierkant als hoofd zouden al bijna volstaan. Haaland is een soort koelkast met armen en benen.

Toen we een jaar geleden met een camper door Noord-Noorwegen trokken en we naast elanden en rendieren ook nog weleens op een lokale bår stuitten, gonsde zijn naam al door de ruimtes, terwijl hij toen nog officieel moest tekenen bij Manchester City. Noren hebben de naam een stug volk te zijn, naar binnen gekeerd en wars van uiterlijk vertoon. Enkel op hun nationale feestdag tonen ze, gehuld in de klederdracht van hun voorvaderen, wat emotie. Dan zwaaien ze met Noorse vlaggetjes, leven ze zich uit in tuttige volksdansjes en drinken ze net een biertje te veel, maar zelfs dan weigeren ze hun introverte karakter geweld aan te doen.

Tot het moment dat de naam van het nieuwe Premier League-wonderkind valt, dan laten ze al hun ingetogenheid varen en komt er trots voor in de plaats. ‘Hun’ Erling in het walhalla van het voetbal! Mijn tegenwerping destijds op de Lofoten dat ik het nog maar moest zien, een koelkast als eindpunt van het verfijnde tika-taka-Guardiola-voetbal, werd gewoon weggehoond. Het was Heya Haaland voor en na en ik zou er vanzelf wel achter komen. En we kregen zowaar een biertje en een wijntje aangeboden, een bedrag vertegenwoordigend waar je in Nederland vijf kratten pils van kan kopen. Vervolgens werd er uitvoerig geproost op Erling Haaland.

We zijn inmiddels een jaar verder en ze hebben inderdaad gelijk gekregen. Deze geblokte neo-Viking rijgt de doelpuntenrecords aaneen. En dat zonder écht deel te nemen aan het spel. Er komt nog eens een moment dat zijn enige zes balberoeringen goed zijn voor evenzovele treffers. Misschien zaterdag al wel tegen Internazionale.

Ik heb weinig met het grote veld waarmee City wordt gevoed, rond de eeuwwisseling zag ik ze nog een keer aan de hand van aanvoerder (!) Gerard Wiekens in de League One (!) stuntelen tegen Gillingham, maar types als De Bruyne en Haaland is het gegund. En Pep Guardiola natuurlijk. Lijkt me ook op termijn wel een aardige coach van Ajax of het Nederlands elftal, maar dat geheel terzijde. Eerst alle ballen op Heiland Haaland!