De dwaze wereld van Arne, John en Ruud

Edwin Struis

Het is me allemaal wat in trainersland. Probeerden ze bij de ene club hun roerganger Slot te behouden voor de eredivisie, bij de andere leverde Ruud van Nistelrooij op een zwakke woensdagochtend zomaar de sleutels van zijn kantoor in. En bij Ajax laten ze John Heitinga nog even vrolijk bungelen tot er een capabele vervanger is gevonden (the return of Peter Bosz?), maar intussen stapte wel de hele bestuursraad op.

Het meest tot de verbeelding sprak natuurlijk het vertrek van Van Nistelrooij. In zijn actieve periode als voetballer al eigenzinnig, wispelturig en verre van conflictmijdend (vraag maar na bij Marco van Basten en Alex Ferguson) en die karaktereigenschappen zitten hem als trainer ook in de weg. De spits van weleer is een typisch voorbeeld van een solist, en als die moeten functioneren in een team gaat het schuren, zeker als de entourage bestaat uit softe types als Fred Rutten en André Ooijer en een spelersgroep die echte klasse ontbeert. Wat zal de man zich gaandeweg het seizoen hebben zitten verbijten over de gang van zaken in Eindhoven, uiteindelijk culminerend in een vertrek tussen de 33ste en 34ste speeldag. Intussen werd in de Kuip het aloude gezelschapsspel ‘Doet ie het of doet ie het niet?’ weer eens van stal gehaald. Arne Slot is nog maar drie jaar actief als hoofdtrainer of hij werd al in verband gebracht met de Premier League, de grote slokop der voetbalcompetities, waar ze vaker van trainers en spelers wisselen dan Johan Derksen van mening. Het instapmoment was natuurlijk niet verkeerd. De Spurs dreigden zelfs kwalificatie voor de Conference League mis te lopen, dus things can only be better. Net zoals Erik ten Hag vorige zomer binnenkwam bij Manchester United. Veel te winnen, veel uit te geven ook, en minder te verliezen. Maar viel er eigenlijk, op een flinke salarisverhoging na, écht wat te winnen in Noord-Londen? De laatste keer dat de club een fatsoenlijke prijs won was de FA Cup in 1991, dan weet je het wel. En Slot paste natuurlijk voor een deboertje of cocuutje: na succes in de kut-met-peredivisie denken dat het in een A-competitie ook wel zal lukken.

Hij heeft nu voorlopig voor het alternatief gekozen: bij Feyenoord blijven en de club aan de hand nemen in de Champions League. Lovenswaardig, maar ook een beetje tricky. Als succes straks uitblijft, zal blijken dat Slot niet alleen rijmt op genot, maar ook op opgerot. En dan eens kijken welke (top)club zich dan nog meldt bij huize-Slot.

Micha Jacobs

Zeg je nou werkelijk dat Feyenoord een ‘alternatief’ voor Tottenham Hotspur is? Sarcasme is mij niet vreemd, ik ruik het vaak al op een kilometer afstand, maar ik vrees dat je dit meent. Ongelooflijk hoe dat werkt in de beeldvorming, hè: je zegt nee tegen een slangenkuil in de Premier League waar geen eer te behalen valt (als hij al nee heeft gezegd tegen de Spurs, want de onderhandelingen met Feyenoord zouden slechts over een verbeterd contract in de Kuip zijn gegaan, niet over een eventuele transfer), je blijft gewoon trouw aan de club die je kampioen hebt gemaakt en waarmee je de vruchten wilt plukken in de Champions League en wat is het resultaat? Dat Feyenoord slechts een ‘alternatief’ is.

Natuurlijk geloof ook ik er niks van dat Arne Slot alleen maar om sportieve redenen in de Kuip blijft: de zak met geld die er voor hem klaarligt, schijnt historisch groot te zijn voor Rotterdamse begrippen, met dank aan zijn Braziliaanse zaakwaarnemer Rafaela Pimenta, uit de stal van wijlen Mino Raiola, die goed voor zichzelf en haar cliënten zorgt.

Een minder grote zak dan in Londen waarschijnlijk, maar nog altijd groot genoeg om zijn schaapjes op het droge te hebben. Dat vind ik eigenlijk wel het slimme van Slot. Door nog zeker een jaar in de Kuip te blijven, verzekert hij zich van een aantal dingen waar veel Nederlandse trainers alleen maar van kunnen dromen: ervaring in alle Europese toernooien, een grote kans om twee keer op rij kampioen te worden (in de Kuip alleen in 1961 en 1962 vertoond), misschien een historische dubbel en sowieso financiële zekerheid, zij het relatief. Het is een kansenpakket dat nergens anders ligt, ook niet in de Premier League, dus ik snap volledig waarom hij in de Kuip blijft.

En dan heb ik het nog niet gehad over zijn populariteit in Rotterdam. Hij kon al niet meer kapot na het kampioenschap, maar door nog een jaartje te blijven, hoeft hij al helemáál nooit meer te betalen bij Bram Ladage. Nu al wordt er gesproken van dé transfer van het aankomende seizoen, en dan is Orkun Kökcü nog niet eens verkocht.

Een dag vóór het nieuws rond Arne Slot hing er een plastic tas aan mijn voordeur met twee biertjes en een briefje erin, opgehangen door mijn buurman, een über-Ajacied. Nog gefeliciteerd met het kampioenschap, schreef hij: hij kon het niet eerder over zijn hart verkrijgen. Ik bedankte hem en stelde hem tegelijkertijd gerust, want als Slot zou vertrekken, dan zouden de rollen volgend jaar ongetwijfeld omgekeerd zijn.

Na het nieuws van Slot appte ik hem: “Herstel... KAMPIOENEN!”